I think food is the most important thing in life besides love. They all went to bed but my head is spinning. I’m afraight I have to get the cheese out…another drop of wine.

The only things you need to make a wholesome and satisfying meal is fresh ingredients, time and attention. Love it is. While I’m preparing food I suddenly forget how tired I am, I become whole again. It’s like dancing, you move around you touch the air, you become someone else, you become movement, body, one with the universe.

Food is the way to become a whole person for me. In prepairing I think of the big scheme, the colours, the structures, the taste, the shape, the combinations for well-being, the proteïn, the non acid food forming, the soothing, the yin and yang balance, the serving, the atmosphere, it all has to be taken into account. Food can make you happy, relax, transforming. I want to get into that sort of food. Soulfood.

So I put slices of lemonpeel in the sauce to help reducing the fat in the body and because I put some palmsugar in the sauce, it neutralises the sugar as well, I couldn’t find another vegetable alternative.
I should do somethinhg with all this food knowledge or just accept people the way they are, haha.

It’s picking up where we left. Fifteen years is quite a while, memories. Do you remember the pizza’s you made, do you remember the Papenhulst, do you remember the toiletnoises, do you remember the mustard throwing, I didn’t get into that yet, the family is listening in, some stories are private conversation. How long ago it was, what age we were, what exploring there was to be done.

I remembered this year you should keep on playing, never stop, and never too late to start again. Maybe it’s rather difficult when you have kids and all the responsibility and me being childless, free, no strings attached have it easy in a way, but watch your kids see them playing, how they act, interact, how they fight and suddenly go into a different direction, how they play, and forget easily, we as grown ups get attached, don’t forget, feel ashamed, hateful, regrets, I shouldn’t have said this, I should have done this or that, forget about it, just play as a grown up child without being naive.

Well the sun is out, musquito’s as well, little nasty spiders, ants and other creepy bugs. Long sleeves and trousers will keep them out and better put a sunblock on it’s not that hot but the ozonlayer is thin so better be on the safe side. The whole lot is moving out to the cinema, I’ve seen enough films last 24 hours sitting, besides sleeping in upright position, the body is tired, it needs a rest. It’s afternoon here my bodyclock lost it. I stepped into a warm bath, being a member suddenly of a family. We all went to the swimming pool this morning the children for lessons the adults for a workout, the grandparents reading the papers. I’ll cook them supper on coming back from the movies. I see the citycentre as I’m going for a walk around the neighbourhood getting some cash, Sydney operahouse, harbour, beach and all that jazz have to wait till monday. Tomorrow we’ll be witnissing christmascarrols in the park. If it wasn’t for the tropical plants I could be anywhere around a European city, quite English orientated actually. There are all sorts of beautiful flowers, flowering shrubs and trees, olives on the trees, passion fruit to be picked, scented jasmin, nice coloured birds, singing and christmas decoration everywhere, silly controversion, christmas in the heat. I’ll dose of for a while giving in to what’s needed.

While seated all passengers of the boeing 747 are getting an immigration card to fill in. We won’t be leaving for another half hour or so, waiting for some late travellers to catch up with the plane. We almost missed a plane once, I know the feeling rushing towards customs, asking other people, waiting in the queue for permission to get through first. So I fill in the card. Suddenly realising my trainers are in my suitcase probably covered in mud, so entering the country they need to be sorted out and probably cleaned because they might be contaminated with whatever might be harmful for the agriculture, Australia has his own rules. Have to open my luggage anyway for  carrying food into the country and we are running late already, so hopefully S. checked before leaving for the airport to pick me up. Otherwise he’ll be waiting there for an hour. We had to be belted up most of the time flying from Kula Lumpur to Sydney because of the heavy wheather, even the cabin crew was ordered to sit most of the time. So 8 hours became 9, well never mind what’s an extra hour in 25 hours travelling? I did get some sleep and endlessly watched the video’s, didn’t feel like reading, more dosing off with the headset on.

Bijna klaar, ik weet niet wat ik moet pakken, dat is altijd een gedoe, stapeltjes maken, drie broeken, drie rokken, hemdjes, t-shirts, ondergoed, klaar.. zou je zeggen toch? Maar het moet allemaal op kleur en passen en lekker zitten en je weet dat je eenmaal daar steeds hetzelfde aan wilt hebben. Yogatrainingen zijn makkelijker, weet ik precies wat ik nodig heb kan ik in vijf minuten pakken. Misschien kan ik met die instelling pakken, als het maar lekker zit, ruim, zodat ik me makkelijk kan bewegen en voldoende hemdjes en setjes voor het zweten, oké één frivole rok voor Kerst en Oud en Nieuw dan…en een topje en make-up.

Ik kan nu nog terug, wat ga ik doen, helemaal alleen op reis, brr, de angst voor het onbekende, en ik wilde zo graag, kon niet wachten, eenmaal op Schiphol zal ik stralen, nu nog pakstress, en iets vergeten? Niet belangrijk, als ik mezelf maar helemaal meeneem, onderweg zijn is het fijnste wat er is. Bewegen van A naar B, nieuwe indrukken, mensen, smaken, kleuren, geuren, geluiden en de warmte, oooh weten dat ik straks de hele dag buiten kan zijn, niet meer opgesloten, knop om, loslaten en gaan, nog even doorbijten hier, de weerstand overwinnen, niet zeuren en zo fijn alle lieve mensen die ik nog even spreek en waar ik mee deel. Ik ben een rijk mens. Dankbaar.

Suddenly I realise Christmas is coming. I’m probably too preoccupied with other things, amongst one travelling, but yesterday the Christmas trees and decorations were too obvious not to notice. I close the door. A new adventure is about to get started. My heart needs healing. In time I won’t be travelling alone anymore. Packing light summerwear to celebrate Christmas on the beach.

Het vragen is niet minder geworden, mijn moeder werd er gek van vroeger. Ik heb een grote honger naar willen weten. Gelukkig niet over alles, maar wel waarom we leven, wat de noodzaak is van dit bestaan. We zijn maar zo’n klein deeltje van de kosmos, onbelangrijk en dan gaat het ego met ons aan de haal en maakt het groots en meeslepend. Waar maak ik me druk over als ik weet dat ik hier een tijdje mag rondhangen, het een en ander kan beleven, proeven, ruiken, met een beetje mazzel ook nog af en toe gelukkig ben en dan over een tijdje, ik ben al op de helft, haha,  dus dat schiet op, het licht weer laat doven. En als ze mijn hand opent en zegt ik hoef je niets te vertellen, nou dat is niet het antwoord waarop ik zit te wachten als ik naar een handlijnkundige ga en de Auralezeres zegt, mooi een oude ziel, ga ik ter plekke nog geloven in reïncarnatie en dat het allemaal wel goed gaat komen met mij. Maar even serieus, het gaat ook goed met mij, ik zit stevig in mijn lichaam, lekker, mijn hart en hoofd zijn in verbinding, ik luister naar mezelf, ik gun mezelf steeds meer. Het waarom van alles is niet zo belangrijk. Het is zoals het is. Als je op een gegeven moment maar weet wat je wilt en dan in de vibratie van je verlangen gaat zitten. het zou fijn zijn als….

Ik heb een saunaverslaving. Ik houd van de extremen. Rustig opbouwen, mild beginnen, afkoelen, relaxen en dan heter, buiten wandelen, dompelen, nog een keer, aiai, het water buiten is zooo koud, freezing, en ik kan er niet meteen uit want er gaan nog twee diehards met mij onder, het hart gaat tekeer, en dan daarna in het warme water glijden, aaah, sensatie. Nog een keer extreem heet als toetje, tot het hart ho zegt, pulserend bloed, en dan met ijs insmeren, dompelen en dan het zoutbad in, cool. En dan zolang warm waterbad, kruidenbad, bubbelbad, stoomgrot tot ik helemaal out ben…

Puur fysiek genot, zinnenprikkelend, tot de pijngrens. En dan is het hoofd leeg en het lichaam warm en rustig. Zalig.

Het is acht december. Ik heb van die moodswings. Het is de tijd van het jaar, het is de plaats en het is de conditie. Het is donker buiten, ’s ochtends als je wakker wordt en ’s avonds als je thuis komt, gelukkig heb ik geen acht tot vijf  uur ritme, dus sta ik nu later op en zorg dat ik overdag een paar uur buiten ben. Hmm, ik liet net mijn bezoek uit en het ruikt lekker buiten, vrieskou, fris.

Je ziet er verdrietig uit zegt ze, is dat zo? So sad inside, het zijn buien, die gaan wel weer over, ik ben een emotionele jojo altijd altijd al geweest, ik ben even leeg geroofd door die puberale kids die maar blijven sucken.Wat heb je nodig dan? Ik heb zo’n mooie studio, de muziek gaat aan, en ik dans en dan is er niets meer nodig.

Jammer dat die studio midden in een woonwijk ligt, voor de deur auto’s , achter een binnenplaats, daar moet een Japans tuintje verrijzen, dan is er tenminste groen, maar het liefst nog een plek buiten, ik droom, ik maak mijn droom waar. Wat wil het hart?

Waarom ben je sad dan? Is het afscheid nemen, rouwen, van je man, je vriend, je kat, dood, scheiden. Het gaat in golfjes. Het meest nog is het afscheid nemen van vroeger, de angst accepteren. Oh ja ik ben bang en oh nee ik ben niet bang, niet meer, kom maar, waarvoor zou ik bang zijn? Er kan me niets gebeuren behalve dood gaan, maar ben ik daarvoor bang? Ik heb deze zomer iemand dood zien gaan en er uitgebreid over gepraat. Hoe is dat als je de dood in de ogen kijkt?

Wat is het verdriet? Toch het afgewezen worden? Het alleen zijn?

Tussen de droom en de werkelijkheid zit een oneindige afstand. Het heelal is er niets bij. God het vriest en ik zoek zomerkleren uit. Mijn cursisten zijn weer naar huis, warm en rozig, lekker uitgerekt, nog een paar lessen. Het jaar is bijna voorbij, another year, en wat een jaar, jasses, wat een op en neergaande emotie, scheiding, dood, verliefdheid, zat ik allemaal niet op te wachten, was ik net lekker blij met mezelf en beslist om eens een tijdje geen relatie te hebben, komt er weer zo’n dude op je pad die je hele leven op zijn kop zet en de lust aanwakkert, het zal beslist niet de laatste keer zijn, ik ben nogal een ontvankelijk type en ik houd van mannen. Ik heb tijd nu hè, hoe lang duurt die ellende nog?  Het is nooit saai. Wat was de droom ook alweer: die plek met kunst en muziek, een theetuin. Focus. Was de eerste liefde toch de ware? Als je moe bent moet je slapen, toegeven. Ik mediteer een uur, iets langer en daal in, maar dat is ook werken, waarom ga je niet slapen? Zacht zijn voor jezelf, goed voor jezelf zorgen, lief zijn voor jezelf, toegeven. Laten. Hoe hardleers kan een mens zijn? Laat ik nu maar eens goed voor mezelf gaan zorgen, dat was de beslissing in februari dit jaar. Ik wil niet meer. Ik laat los. Mijn spullen staan opgeslagen, de kelder van mijn studio is gezellig, heb ik een boek nodig dan kun je me daar vinden. Vanmiddag in de tuin een poging om de geiser los te koppelen, moet ik linksom of rechtsom? En de knelkoppelingen onder het aanrecht moeten ook los.. Shit. Ik weet het niet meer, en het zit vast beide kanten op, wat nu? Fijn huisje, van het weekend de boel daar maar eens lekker opstoken. Beter dan al dat beton om mijn studio, ik wil de lucht en de vriestuin en geen buren. Ik wil mezelf zijn, en dan vind je me maar niet aardig, dat is dan jammer. Rot op, laat me met rust. Deurtje open, deurtje dicht. In de meditatie zie ik een gezicht, of meerdere, ze glijden over elkaar. Het uur is zo voorbij, alsof je leunt tegen een onzichtbare muur en gesteunt wordt in de rug, gedragen. Heb lief, wees zacht, omarm en ontvang.