Vannacht en vanmorgen drupte het nog van de regen, maar als we om tien uur klaar zijn met pakken voor een dagje zeilen klaart het op en hoe dichter we bij Ballina komen hoe blauwer de lucht. Als de boot eenmaal in het water ligt en iedereen een verplicht zwemvest aan heeft, meren we af met drie volwassenen en zes kinderen aan boord, en elke keer als we overstag gaan ‘heads down’ want de giek hangt akelig laag en gewicht opnieuw verdelen. Dat is lang geleden dat ik in een zeilboot zat, lekker op het water in de brandende zon. Dat blijkt later als mijn schouders en nek akelig trekken, de aloe vera werkt toch beduidend minder dan een lekkere chemische sunblock. How far you want to go into natural remedies?

Na een uurtje heen en weer laveren, lunch met wortels, tomaten, komkommers en macademia’s, kauwen dus. Time to have a stroll, trainers aan en wandelen langs het water heen en via Ballina centre terug naar het haventje. Flat white (zit tussen cappucino en koffie verkeerd) op een terras. Honderden kleine blue crabs loopen te marcheren op het strand, als ik naar links loop wijken ze uit naar rechts en omgekeerd. Natural brewed beer om af te koelen, terwijl de boot weer wordt ingeladen. Time to go.

De kinderen leggen knopen in de touwen als de boot wordt opgetuigd, dat doet me denken aan mijn vader, hij leerde ons ook verschillende soorten van knopen. Hij leerde mij wel meer. De nette rijen in de moestuin zijn in deze tuin ver te zoeken, de natuur gaat zijn eigen gang en in dit klimaat is het hard roeien om dat allemaal onder controle te houden.

En dan mis ik opeens mijn vrienden, mijn eigen ritme, eten, leven….
Vannacht geen party, maar een rustige overgang van het ene in het andere jaar, misschien een goed teken.

Gisteren stapte ik met mijn voeten in het knisperende zand op een van de stranden in Byron Bay. Het water is helder als kristal met heerlijke golven, geen wonder dat dit een surf paradijs is. Hier liggen de toeristen te bakken. Aussies smeren zich van top tot teen in met sunblocks, no way they are going to get a tan. De hele ochtend heb ik rondjes gelopen op en om het terrein, langs de kreek, de dam om uiteindelijk te zitten, te kijken en te luisteren. Onafgebroken stroomt het water langs het huis, nu zacht ruisend. Er vallen knalblauwe harde vruchten  op de grond en op mijn hoofd, ai, in mijn meditatie gestoord.

Na een paar dagen zon, miezert het weer, we gaan straks naar Gunnengerry NationalPark, waterval kijken, haha, nog meer water en in bomen lopen, zo groot zijn ze dat je erin kunt wandelen.

Voordeel van gast zijn is dat ik, terwijl de rest doet wat ze moeten doen, schrijf, mediteer, wandel, lees, voor me uit staar. Dit is een ongekende luxe.

Ik geloof niet dat mijn lichaam dit eten: rawfood, aprecieert. Mijn hele spijsvertering is op hol geslagen. Al die kruiden prikkelen de darmwand. De kokos krijg ik niet meer naar binnen. De okido training heeft me leren luisteren naar wat ik nodig heb. Dit dus niet. Ik mis mijn soep en pasta.

Dat ik auditief ingesteld ben blijkt nu ook des te meer. Ik kan niet tegen herrie en al helemaal niet als iedereen door elkaar staat te blaten en respectloos elkaar in de rede valt. Maar ze zijn (kinderen) zoals altijd als je ze een op een hebt allemaal schatjes.

Imogen (9) en Liam (12) lopen met mij dwars door de subtropsiche jungle van rode vulkanische aarde naar een hogere zone met grijze klei waar vooral eucalyptusbomen groeien. Onderweg snacken we van de rijpe passievruchten, dat is weer iets anders dan bramen! Zweten is het wel de berg op, het is niet zozeer de hitte als wel de hoge luchtvochtigheid. Aan het begin van de weg het Nationale park in komt de landrover ons tegemoet, samen rijden we verder de bush in.

BIj de waterval proberen we over de rotsen zo dicht mogelijk aan de rand te komen. Af te raden voor mensen met hoogtevrees, je kijkt in een diepe afgrond, slik, maar het uitzicht is adembenemend.

Bijna tijd om weer verder te gaan, ik bekijk de opties.

Als we terugrijden springen de wallabys over de weg, een  mini kangeroe  Iets verder op wemelt het van de zwarte kalkoenen. Vanmorgen vroeg naar de farmersmarkt in Byron Bay geweest. Byron is een surf resort. Toeriten wemelen door de straten, het is warm geworden, zwetende joggers, too tight tights on and too heavy, the Aussies do like their sports…

De lighthouse in Byron Bay is het meest westelijke punt van Australië. Honderd jaar geleden gebouwd. De hele streek was honderd jaar geleden  nog rainforest, duizenden bomen hebben ze geveld om grasland te maken. Nu grazen er koeien. Naast de local farmers strijken veel ecofarmers neer. Die net zoals mijn vrienden zoveel mogelijk zelfvoorzienend zijn en daarnaast wat producten verkopen. Het land is groen aan deze kant. Australië heeft vulkanische bodem. Rode aarde.

Met een beetje geluk zie je hier walvissen en schildpadden in de zee. De beach is prachtig, met indeedee hoge surfgolven, precies wat je nodig hebt op een plank.In één baai is het druk, de golven medium, het grote strand met meer golfslag is schaars bevolkt. Maar het is nog vroeg. Het uitzicht striking.

The laughing Kukobara eet padden, kikkers, muizen…Een grote gekke vogel die hard kan lachen.
De fairy wren is een heel klein vogeltje het vrouwtje lijkt een beetje op een winterkoninkje, het mannetje is knalblauw met zwart en bruin.

Na Mullumbimby, een stadje met achtergebleven hippie allure, bezoeken we Christel Castle, glinsterende stenen, vooral veel amethist en rozenkwarts, een prachtig aangelegde tuin met tropische en subtropische bloemen en planten.

De zon kwam op zo roze vanmorgen, ik mediteer op de veranda. Het wordt warmer.

The body needs exercising. Dat is ook een soort verslaving. Bewegen. Mijn rug kraakt. De wervels zakken in als je niet blijft stretchen. Dus doe ik mijn serie en voel hoe snel de soeplesse verdwijnt. Na het ontbijt yoga met de kinderen. Wat is het verschil tussen andere yoga en okidoyoga vragen ze? Okido brengt je  in contact met je levenskracht, het is dynamisch, speels en heeft veel oefeningen die je in je dagelijks leven kan toepassen.

Later spelen we mikado, endlessly… en ze nemen me mee de tuin in, nou ja tuin, zoveel hectare kun je amper meer een tuin noemen, het grootste gedeelte is bush, met het huis ergens middenin. Stijle hellingen aan alle kanten, een gedeelte is tuin, bewerkte aarde op terrassen, mijn nederlands wordt engels en mijn engels nederlands, de grammatica wordt zo een soepzooitje, never mind. Alle verschillende vogelnesten gaan we langs, een heeft de regen niet overleefd, bij een ander verstoren we de feeding.

Vandaag zag ik de zon even verschijnen, met mijn voeten in de rode modder trek ik olifantengras uit de grond, er vliegen grote vlinders en gekleurde vogeltjes rond, grasshoppers, salamanders, voetloze salamanders, net kleine slangetjes, enorme mieren en andere creepy things, maar eenmaal bezig in de tuin maakt het niet meer uit, ook niet dat ik opgegeten wordt door akelige minimugjes. Dit is lekker aarden, pruimen plukken en groenten oogsten die je daarna op je bord terugvindt.

Op de rand van de veranda strijken zes kleine lorikeets (kleine papagaai) neer die elkaar gezellig gaan zitten oppoetsen. Na de Engelse buttered toast, marmite, eggs, tea with milk en andere goodies zit ik opeens op een rawfood diet. Het lichaam ontdoet zich rap van de toxines van alle kerstalcohol en ik kauw me een ongeluk.

Ik houd van warm eten, van soep en zachte dingen op lichaamstemperatuur, daar vaart mijn lichaam goed op. Nu is het even afwachten wat er gebeurt als ik geen graan en geen gekookt eten krijg. Als ik naar de hoeveelheid eten kijk die ze naar binnen werken ben ik verwonderd, maar groente verteert sneller, dus misschien niet zo gek. En inderdaad vandaag werk ik ook makkelijk tussendoor een hele avocado naar binnen en na de groene smoothie ’s ochtends, is het mengsel van zaden, kokos, krenten, hennep, pollen en nog een heleboel andere toevoegingen,beter te verdragen. Ik eet nooit zoveel noten en zaden en kokos al helemaal niet, maar je moet ergens je proteïnen en vet vandaan halen.

Bakken sla worden er hier naar binnen gewerkt. 10 kilo bananen, van die hele kleine lekkere zoete banaantjes.Fruit zal nooit meer hetzelfde smaken..In mijn rooibosthee schep ik lepels honing. Het enige zuurvormende wat zich nog een weg naar binnen baant is een kop koffie.

So it’s pouring down… the creek is overflowing, the leeches are out.
There are these funny birds making a sound like some sort of electrical device going off.
All these different shades of green, awesome. The banana’s and papaya ready to be picked.
I take a day off.  Some silence will do me good. Spending the last couple of days with lots of people is nice but tiresome. Especially when you don’t have a room to yourself. So I’m verry happy to find myself here in a separate room and a computer to keep me company and a cat on my lap.

Arriving here in a small propellor plain, leaving the sun behind in Sydney, getting on top of the clouds and then while descending the plain shaking, flying into the pouring rain. Driving down here to Goonengerra we pass Byron Baye, but because of the mist we miss the view. It’s hilly and meandering roads. A bit similar to Wales, bit rougher. The rain is warm. They have this huge plot with a creek, dam, wide variety of trees, chickens, pony’s, alpaca’s, goats, cats, dogs and wildlife, a lot of veggies, not all of them  so happy with all this rain, the cucumbers do, they thrive on water.

Ik heb mijn ticket geboekt op boxing day, 26 december vlieg ik naar Ballina. Hier wordt er naarstig gewerkt aan kerstcadeautjes inpakken en sokken vullen voor de kinderen. De hele familie gaat door de luizenkam, me including, pff, gelukkig, het hoofd is schoon.

Kerstochtend is wakker worden rond vijf uur als de kids hun Christmas stockings uitpakken. So excited.Nog meer cadeautjes wachten onder de kerstboom en na het ontbijt volgt het uitwisselen van de grown ups. De rest van de ochtend is het preparation time, in de keuken  vooral. En dan is het huis opeens gevuld en eten, drinken.

Reflectie komt altijd later. Na boosheid, onmacht, verdriet, pijn, aanvaarding, is er ruimte voor transformatie. Ik zei, het maakt niet uit wat er gebeurt, en uiteindelijk is dat wat er overblijft, nou ja het maakt wel uit, want elke ervaring voegt toe en vormt de kennis tot weten. Maar met het sluiten van de ene deur gaat er een nieuwe deur open. Wat te doen? Liefde transformeren in universele liefde? Het hart volgen, toegeven aan het verlangen. Is voelen voldoende? Afscheid nemen, loslaten, thuiskomen. ‘It’s all about presentation’, hoor ik mezelf zeggen. Het wordt lichter. Memories keep popping up.

Be aware the cleaners are in. Het is broeierig warm, zweten. Net als op de camping, mensen observeren. Als de actie stopt. Ik kan eindelijk doen wat ik het liefste doe, schrijven, wandelen, kijken, fotograferen, koken, eten, bewegen, lezen. Maar doe ik dat eigenlijk niet al de hele tijd. Ik zou willen zeggen: stop running around. In het moment zijn maakt zoveel goed. En geeft zoveel ruimte en tijd. Hoe leer je zoiets aan anderen? Het helpt om tussen elke activiteit in, te stoppen, af te sluiten en dan met de volgende activiteit te beginnen, focus. Hier is de energie aan het wentelen, alle kanten op. Zoveel geleerd de afgelopen jaren, kennis toepassen, weten is één ding, doen een andere. Stoppen met doen en gaan voelen, niet denken. Go with the flow. Ik wordt gedragen. Eén week niet gewerkt en ik wil alweer. Is dit leren?

Tijd krijgt opeens een hele andere dimensie als er veel tijd is. Tijd is niet belangrijk, klokkijken overbodig, mijn bodyklok ontregeld. Op de meest gekke tijden heb ik slaap, honger, ga ik naar de wc, mijn hormonen leiden ook een eigen leven opeens.

De hemel is hier zo wijds. Is het het licht? Zoveel lucht, zoveel ruimte om je heen.
We rijden op en neer door Sydney, camera in de aanslag. Kunst ophalen in een buitenwijk. Oeps villa op stand, compleet met swimming pool, decking, sliding doors, licht, open ruimte, keuken met wit natuurstenen werkblad uit Italië, zwarte leisteen in de badkamers, hardhout op de grond, doorlopend op de trap, strakke 60er jaren villa die ze opgeleukt hebben, lang leve de interiordesigners, zelfs de hond past mooi in het design.

Zijn en dagelijkse dingen doen, to be, slapen, eten, opruimen, wassen, boodschappen, met de kinderen spelen, stil zijn van binnen. Zitten en kijken, laten, gaan, er is tijd, tijd genoeg. Ik doe mijn yogatraining, adem, sit straight, gisteren vier uur gelopen, in de hara.

We gaan zwemmen, af en toe de knop om, ik droom in het Engels, maar soms tolt het hoofd. Ieder mens heeft alles in zich, mensen laten zoals ze zijn, accepteren, zonder te willen veranderen, kinderen moet je sturen, leren, maar zij hebben ook al hun eigen wil.

‘Kun je de kinderen rustig krijgen, met ze mediteren, yoga met ze doen’. In ieder geval iets waardoor ze kalmeren. Stop yelling at them is mijn eerste reactie. Wees het goede voorbeeld. Om mij uit mijn midden te halen, to get on my nerves, is niet de herrie, onenigheid, het geruzie, geplaag, haha, je krijgt me niet meer op het dak, except for if you getting mean with me en achterbaksheid daar kan ik ook slecht tegen, maar al dat andere, dat glijdt langs mijn schouders, rug, naar beneden, het zal me een zorg zijn, ik laat me niet meer beïnvloeden. Ik doe mijn ding. Maar ik kan wel met ze mediteren, yoga doen, spelletjes, ik ga niet tegen ze schreeuwen. Laten we eerst maar eens vriendjes worden, het gaat over vertrouwen.

Ik wil je wel masseren. Moeheid is één ding. Er aan toe geven een tweede en er van af komen een derde. Mijn handen weten wat ze moeten doen. Getver, ik ben zo rustig, ongekend, van binnen, terwijl het lijf moe is, zoveel laps gezwommen. Tijd, ik heb tijd, opeens, geen agenda, geen afspraken, just sit and see and be, like a yogi, hihi.