Daar is ze dan de lang verwachte kust. De krijtrotsen rijzen stijl op uit het water. Het ruikt lekker. Ziltig. Zo mooi de kustlijn. Zo fijn de zee, het zachte ruisen, heen en weer bewegen van de vloedlijn. Zwaluwtjes nestelen hoog tegen de rand. Scheren omlaag, omhoog, vliegjes vangend.
Er wordt gewerkt aan één van de  huizen boven op de rotsen, hoe lang voor het afbrokkelende krijt het huis bereikt? Mijn auto staat een eindje verderop waar de straat omhoog meandert tussen de huizen met klinkende namen als Jeanettte, Paulette en Eureka. Dat is het eureka: ik heb het gevonden, ik heb het. Een huis in de buurt van de zee, stukjes schrijven en het zoutloze reinigen uitwerken, dat lijkt me een goed plan.

Vooralsnog zit ik op de Veluwe. Ault is alweer een paar weken geleden. Zondag was ik op het strand bij Kijkduin. Geel is de hoofdkleur langs het pad door de duinen. Geel van de zomer en de zon. Het ruist in mijn hoofd. Het is het gezoem van de kolibrie vleugeltjes zeg ik tegen mezelf. ‘Het is het geluid van de vleugels van de kolibrie die je uitnodigt om ja te zeggen tegen een nieuw avontuur.’ Ik trok de kaart de kolibrie, ‘de kolibrie leert ons aardig voor onszelf te zijn en ons persoonlijk domein te beschermen… en leer te vertrouwen op de roep die je steeds heel zachtjes hoort.’ Ik luister. 

Ik zit te wachten op een koppelwachtwoord om mijn Udea account te activeren, ze zijn er mee bezig, met horten en stoten komt die account er wel. Hopelijk wél vandaag nog. In plaats van de bestelling plaatsen ga ik dan maar mijn spullen klaarleggen voor de reis naar Noorwegen. Daar is ook veel water. 

©30-07-2024 ANW

Mijn moeder in de tuin, zit zichtbaar te genieten. Haar tuin. Weet ze nog waar ze is? Ze zegt van wel, maar vraagt gaandeweg heb je ook een wc hier? Die gebruikte ze niet meer toen de gang ernaartoe verstopt raakte. Ik help haar naar binnen. De rolstoel past net. Die wip ik over de drempels. 
We eten soep en salade dat gaat er goed in. De sterke koffie krijgt een scheut water anders moeten er wel vijf scheppen suiker om het bittere te verbloemen.
Ze praat over haar ziekenhuisopname, alweer een aantal jaren geleden, maar voor haar kennelijk als de dag van gisteren. Ze had ademnood zegt ze en ze demonstreert hoe dat ging. ‘Totdat het weer rustig werd’, zegt ze. ‘Ik heb het overleefd en het gaat elke dag een beetje beter’. Dat zeggen als je 91 bent, zegt wel wat.
Ik haal je op, ik neem je mee, zolang het kan. En dat je soms wat dingen gaat herhalen en ik niet weet met welk stukje persoonlijkheid ik praat, je soms de weg kwijt bent, maar elke keer terug in het moment de vogels hoort en de bomen en de bloemen en je zingt en we samen zingen, zolang het duurt.
Dat mijn wens om op reis te gaan gestaag groeit en ik daar gehoor aan wil geven staat in schril contrast met haar wens. ‘Wanneer kom je weer?’ Het is nieuw, die vraag.

©24 juli 2024 ANW

Tijdens het wandelen kom ik een dode das tegen, verregend, maar verder nog intact. Zo jammer, geen idee wat er gebeurt is. Hij ligt op het zandpad ver van de weg, aangeschoten, aangereden?
Na de regen vanochtend is het voldoende opgeklaard om de wandelschoenen aan te trekken en een rondje te lopen. Via Rue en bas, langs de boerderijen richting Fondeval. Rechtsaf langs de bosrand omhoog en via het kerkhof weer terug naar Rue de la Place.

Eén van de leegstaande optrekje is weer bewoond. Vorige keer zag ik al dat er flink gesnoeid was in de rimboe, nu staat er een voiture geparkeerd bij het huis en een dame in de tuin. Ben wel benieuwd in hoeverre ze de bouwval gaan opknappen en of ze het erachter gelegen stuk wildgroei weer in bedwang gaan krijgen.

De lucht is grijs en vochtig en mijn huid een beetje klam. Daar zijn dazen dol op, langs de bosrand wemelt het ervan, ze bewegen met me mee terwijl ik zwaai met mijn armen om ze niet te laten landen, zo geruisloos als ze zijn. In de beek tiert de waterkers welig, in bloei en doorgeschoten, niet (meer) voor consumptie, daarvoor eigenlijk ook al niet. Geen idee hoeveel gif en mest er op het land gespoten wordt, maar naar de enorme groeikracht van de waterkers te beoordelen, enorm dus.

©AnW20-07-2024

I

Na maaien, wieden, snoeien, komt de schoonheid van de tuin weer tevoorschijn.Het composteren van dit alles is nog wel een ding. Prikkelige rozentakken en stekelige heesters horen niet op de composthoop, je haalt je handen eraan open. Gemaaid gras vormt dikke pakketten waar geen lucht meer doorheen komt en zo de boel verstopt. Takken verteren langzaam, maar ze zorgen wel voor lucht in de composthoop.
Dus wat is wijsheid? Het gras kan op een aparte berg met stokken erin, verticaal, om zo gaten te hebben waar licht, lucht en water in kan, dat helpt het composteringsproces.
De takken met dorens en stekels komen op een apart plekje en kunnen tzt in de vuurton.
Grote takken ook apart om te verbranden of als aanmaakhout voor de houtkachel.
Wilde wingerd, klimop en kamperfoelie ook maar apart houden want die gaan in de vochtige compost razendsnel wortelen.
Droog houden, nat houden, wel of geen blad?
In de schaduw of de zon? Een open hoop of een ton? Pfff, mogelijkheden te over.
De open composthoop in mijn volkstuin werkt perfect, half schaduw, half zon, alles gaat er op en ook weer af, haha, eerst dumpen, dan sorteren. Groenafval uit de keuken erbij. Blad en kalk. Eén keer omzetten per jaar. Doorlopend verse compost.
De open composthoop in Raye moet dat met een beetje aandacht, ook kunnen. 
En dan zijn er bloemen…

©19-07-2024

Dat is fijn aankomen, terwijl ik bezig ben binnen met tassen uitpakken valt het licht me opeens op, de lucht buiten kleurt de tuin, de huizen, om tot een plaatje. Dan is er maar één ding te doen. Schoenen aan en gaan. Een van de buren komt naar buiten en neemt vanuit de deurpost foto’s van de prachtige lucht. Die verandert snel. Het is maar een momentopname.

Om me heen ritselt het van het leven. Kwakende eenden, vogels, kikkers. De geur van het gemaaide gras onder mijn voeten.

Dat was zondagavond. Onderweg van Epe met een tussenstop in Rotterdam, een paar uur in de volkstuin in de steeds aanzwellende regen. Mijn spullen weer inpakken.

Onderweg van de snelweg af stuurt de navigatie me door St. Pol een prachtig oud stadje. De luchten worden ruimer, de akkers groter, de afstand tussen de dorpen neemt toe, het aantal huizen af. Het land begint zacht te golven, de regen neemt af, de vergezichten toe. Zo fijn deze ruimte.

9 juli 2024 ©anw

De zon schijnt eindelijk, die prikt in mijn rug als ik op de ladder sta om de warboel van clematis, roos, kamperfoelie, kiwi en passiebloem te bedwingen. Ze groeien allemaal bij de ingang van mijn volkstuin de lucht in, gesteund door een magere, maar veerkrachtige doorgeschoten uitloper van de ligusterhaag. Zolang het duurt tenminste. Het is hoog tijd om een pergola te bouwen. De liguster buigt namelijk door onder het enorme gewicht.

Na 37 jaar mag Mizue Tamaki haar nooit aflatende aandacht, toewijding en lessen laten rusten.
Het voelt als een eind van een tijdperk van de Dojo in Laren.
Zondag was het een feestje, in een voelbare Okido familie. De borrelende levenskracht waarin iedereen zichzelf kan zijn, op zijn of haar eigen unieke wijze. Leren door ervaring.
Er was koffie en zoete taart, uniek voor de Dojo, want dat is er niet in de trainingen. Maar het is feest en het leven is er om balans te maken. Yoga betekent verenigen. Dus ook verenigen van wat wel en niet goed is voor je: “mijn lichaam zelf weet wat goed of slecht is om op te nemen”.
Er werden diploma’s uitgereikt, verhalen verteld, oefeningen gedaan, gedeeld, het was een reünie van mooie mensen, van emotie, klank en beweging.
Ik ben dankbaar voor alle lessen van Mizue, de precisie in de details van die teen, vinger of voet die nog net iets verzet moet worden. ‘Pubic bone down, tailbone up’, gaat nooit meer uit mijn hoofd. Het duurde even voordat ik haar Japanse Engels kon doorgronden en na enige tijd begreep dat het geen butterflies, maar vertebra’s waren.
Ik ben dankbaar voor haar onophoudelijke attentie en herhaling van mijn valkuilen, gewoonten en fysieke correctie.
Ik ben dankbaar voor haar vertrouwen in mij ten aanzien van de zoutloze halfvasten en de uitwisseling daarin. Ik ben dankbaar dat zij en met haar de Okido yoga en alle mensen die daarmee verbonden zijn, op mijn pad is gekomen.
Ik ben dankbaar voor de speech van Emilie van de Raa waarin ik veel herkende en die me raakte:

“Dear Mizue,
The way I stand here is the result of your lessons.
You know my breath, my bones and my muscles.
You know my habits and my history.
You’ve seen me change over a period of 40 years
You followed me and I followed you.
The fact that I was able to retire in this state is also due to my year in Japan
at the Okido yoga dojo in Mishima in 1985 and 1986 as a student and as a
volunteer.
I was already used to some self-imposed hardships, but there I met the
unsurpassed state of inconvenience and learned how to deal with it.
When the last day of my visa arrived, I was relieved and decided I would
never set foot in a dojo again.
But one day I changed my mind and went to Laren anyway for a weekend.
Outside in the fields I called my girlfriend Wilna on my cell phone to ask if
I could count on her mental support if things got out of hand.
That did not happen. It became a turning point.
I experienced how your female leadership had changed the atmosphere.
How there was personal attention for everyone.
How the male dominance had disappeared and the shouting of commands
had faded out as a useless habit.
How learning based on one’s own experience had become the guideline
instead of following fixed theories.
I started to return more and more to Laren
My body started to look forward to the power of the physical recovery caused
by the dojo style training. A necessary counterbalance to the world of sitting
on chairs and working behind the computer. I learned how I could maintain a
good posture despite of the demands of the times.
The semi-fasting training became each year a source of profound knowledge
build on experience. I estimate I’ve done it at least 15 times.
You translated Kunnikyo-senseis words without getting tired and expanded
this knowledge further in Amsterdam. You gave a platform to others to share their wisdom.
I gained insight into my lifestyle and how I could support my body and mind.
Your classes in Amsterdam became a regular point for me.
A recurring input that could have such a big impact in the long term precisely
because of the small steps you taught.
Once we went to the hospital together by metro. On the way back you sat
opposite me. Suddenly you stood up and touched my right knee that had
fallen out .You made me aware of my wrong habit. I saw people looking
around us: What is going on here?
Your instructions were so specialized, focussed on the individual.
You were not afraid to repeat an unpopular message time after time.
I have embraced and applied these messages.
This kind of correction is what I call love.
You were never looking for personal attention.
Your focus was how to continue the work of Master Oki in his line.
I consider this place a sacred place.
You developed it in collaboration with others.
The work that has been done is now be continued by others.
This is the law of nature.
Today we celebrate
what has been achieved,
what is still there
and what is still to come.
I have faith in the future.
I am grateful for all that I have received.
Thank you”
Mizue’s woorden en wensen om mee te nemen:
*Beyond the border, beyond the difference of religions and philosophy.
*Dedicated service based on gratitude.
*A listener rather than a preacher.
Peace