Het is laat of vroeg, is maar hoe je het bekijkt.

De derde dag in de keuken. Het programma loopt uit en daarmee ook de tijden voor het eten. De lunch schuift anderhalf uur op naar 14 uur. Na het corvee is het al na drieën.

Ze hebben gezongen voor ons in de keuken tijdens de afwas. En  daarvoor in de cirkel rondom de eettafel ontvingen we een shower of love, van dankbaarheid voor het lekkere eten. Dat doet een mens goed. Dit mens kon dat helemaal ontvangen met een open hart en in blijdschap.

Nu ben ik aan het uitstuiteren.

Na alles ingepakt te hebben bij Helios, moest de auto ook weer uitgepakt en de voorraad een plekkie krijgen, tegelijkertijd gingen de leftovers van groente en fruit apart voor de reis die morgen begint.

Het is wel schakelen en krap en het zal een kort nachtje worden, maar alles staat nu klaar geloof ik voor morgenochtend. Dan haalt Jeroen me op en rijden we naar Noorwegen.

God knows where. Want ik weet de bestemming niet. Ik laat me verrassen. Dan wordt het heftig detoxen, want ik dronk toch nog koffie en wijn de afgelopen dagen, maar het voelt fijn en blij in mij.

We gaan een privé vision quest doen. Zoiets. Dat hoor je later. 

De stekker gaat eruit. De factuur is eruit. Ik ga nu nog wat tekenspullen en een schrijfboekje bij mijn berg spullen leggen.

En dan, ja dan, eens kijken of er sterren zijn, een rondje om het huis, dit huis met haar verleden, stille ruimte, groene oase. En straks als ik terug ben een feestje om mijn zestigste te vieren en afscheid te nemen van dit paradijs.

“Neem maar een stoere Noorweger mee voor de verhuizing”, zei mijn tante uit Zwitserland. Nou wie weet wat ik tegen kom naast elanden, lynxen en wolven?

©04-08-2024 AW

“Wat fijn om voor jullie te mogen koken, het wordt zo dankbaar ontvangen en er is mooie energie in de groep”. Ik kook voor 30 man in Heerde voor de Biodanza groep www.levenslicht.net

Voor de lunch: salade met gemarineerde venkel, witlof en avocado en paprika-wortelsoep met gember en citroen

Voor het diner: quinoa salade met wortel, maïs en romige verse kruiden dressing van dille, koriander en selderij. Daaromheen sperziebonen, olijven, zonnepitten en bleekselderij. Daarbij een sappige ratatouille, roast van aubergine, courgette, paprika, ui, zoete bataat en tomaat, met verse rozemarijn en tijm en droge oregano en basilicum. En de grande finale met knapperige  amandel chocolade gezoet met ahornsiroop en een verse vijg in een dot vegan room.

Een korte uitleg van mij aan de groep en wat uitgebreider aan mijn assistent, over mijn manier van snijden en bereiden van eten, hoe ik het eten blij wil houden, levenssappen wil laten stromen. Alles groeit en beweegt. Hoe je met eten omgaat, heeft invloed op de energetische waarde, meer laten ontspannen en openen of meer samen laten trekken, aarden of spiritueel verlichten.

Ik word hier erg blij van

©03-08-2024 AW

‘Morgen doen we het eenvoudiger’, zeg ik.
‘Kun je dat dan?’
‘De lat lager leggen bedoel je?’
‘Ja.’
‘Nou dat gaan we morgen zien.’
‘Maar het was wel lekker.’
‘En die taart, super, je wilt vast niet het recept geven?’
‘Jawel hoor, super simpel om te maken, boordevol plantaardig eiwit.’
‘Dan kom ik dit weekend het recept bij je halen.’

Het is een tijdje geleden, koken voor 30 man, weer even schakelen. Morgen mag ietsje minder, maar ik heb liever over, dan te weinig.

En het was lekker, afgezien van wat schoonheidsfoutjes, de curry wat aan de’ dunne kant’, ik hinkte op twee benen, curry of Thom ka soep en dan krijg je dus een soepige curry. Een gedeelte van de broccoli net iets te gaar. Maar de rijst was perfect, de gomasio knisperig, de champignonnetjes top en de salade met gepikkelde komkommer en radijs in het midden prachtig. En die taart ja, vegan raw taartje met een bodem van amandel en dadels en een topping van blauw en rood fruit met wat kokosbloesemsuiker en chiazaad, mmm. Voor het contrast heb ik er wat kokosyoghurt op gedaan en daarover nog wat vers fruit. Jammie. Ik houd van desserts maken en ik houd van koken en als ik kook kom ik in de flow.

De groep is fijn, fijne energie, behulpzaam ook en een goede heldere leiding en ik ben heel blij met de hulp in de keuken. 

Deze week heel veel geleerd over controle loslaten en vertrouwen dat het goed komt. Er ging van alles mis bij het klant worden bij Udea de biologische groothandel. Maar het is gelukt een bestelling te plaatsen via een omweg en sinds vanmorgen werkt ook mijn account.

Laat nu die kookklussen maar komen

©02-08-2024 AW

Daar is ze dan de lang verwachte kust. De krijtrotsen rijzen stijl op uit het water. Het ruikt lekker. Ziltig. Zo mooi de kustlijn. Zo fijn de zee, het zachte ruisen, heen en weer bewegen van de vloedlijn. Zwaluwtjes nestelen hoog tegen de rand. Scheren omlaag, omhoog, vliegjes vangend.
Er wordt gewerkt aan één van de  huizen boven op de rotsen, hoe lang voor het afbrokkelende krijt het huis bereikt? Mijn auto staat een eindje verderop waar de straat omhoog meandert tussen de huizen met klinkende namen als Jeanettte, Paulette en Eureka. Dat is het eureka: ik heb het gevonden, ik heb het. Een huis in de buurt van de zee, stukjes schrijven en het zoutloze reinigen uitwerken, dat lijkt me een goed plan.

Vooralsnog zit ik op de Veluwe. Ault is alweer een paar weken geleden. Zondag was ik op het strand bij Kijkduin. Geel is de hoofdkleur langs het pad door de duinen. Geel van de zomer en de zon. Het ruist in mijn hoofd. Het is het gezoem van de kolibrie vleugeltjes zeg ik tegen mezelf. ‘Het is het geluid van de vleugels van de kolibrie die je uitnodigt om ja te zeggen tegen een nieuw avontuur.’ Ik trok de kaart de kolibrie, ‘de kolibrie leert ons aardig voor onszelf te zijn en ons persoonlijk domein te beschermen… en leer te vertrouwen op de roep die je steeds heel zachtjes hoort.’ Ik luister. 

Ik zit te wachten op een koppelwachtwoord om mijn Udea account te activeren, ze zijn er mee bezig, met horten en stoten komt die account er wel. Hopelijk wél vandaag nog. In plaats van de bestelling plaatsen ga ik dan maar mijn spullen klaarleggen voor de reis naar Noorwegen. Daar is ook veel water. 

©30-07-2024 ANW

Mijn moeder in de tuin, zit zichtbaar te genieten. Haar tuin. Weet ze nog waar ze is? Ze zegt van wel, maar vraagt gaandeweg heb je ook een wc hier? Die gebruikte ze niet meer toen de gang ernaartoe verstopt raakte. Ik help haar naar binnen. De rolstoel past net. Die wip ik over de drempels. 
We eten soep en salade dat gaat er goed in. De sterke koffie krijgt een scheut water anders moeten er wel vijf scheppen suiker om het bittere te verbloemen.
Ze praat over haar ziekenhuisopname, alweer een aantal jaren geleden, maar voor haar kennelijk als de dag van gisteren. Ze had ademnood zegt ze en ze demonstreert hoe dat ging. ‘Totdat het weer rustig werd’, zegt ze. ‘Ik heb het overleefd en het gaat elke dag een beetje beter’. Dat zeggen als je 91 bent, zegt wel wat.
Ik haal je op, ik neem je mee, zolang het kan. En dat je soms wat dingen gaat herhalen en ik niet weet met welk stukje persoonlijkheid ik praat, je soms de weg kwijt bent, maar elke keer terug in het moment de vogels hoort en de bomen en de bloemen en je zingt en we samen zingen, zolang het duurt.
Dat mijn wens om op reis te gaan gestaag groeit en ik daar gehoor aan wil geven staat in schril contrast met haar wens. ‘Wanneer kom je weer?’ Het is nieuw, die vraag.

©24 juli 2024 ANW

Tijdens het wandelen kom ik een dode das tegen, verregend, maar verder nog intact. Zo jammer, geen idee wat er gebeurt is. Hij ligt op het zandpad ver van de weg, aangeschoten, aangereden?
Na de regen vanochtend is het voldoende opgeklaard om de wandelschoenen aan te trekken en een rondje te lopen. Via Rue en bas, langs de boerderijen richting Fondeval. Rechtsaf langs de bosrand omhoog en via het kerkhof weer terug naar Rue de la Place.

Eén van de leegstaande optrekje is weer bewoond. Vorige keer zag ik al dat er flink gesnoeid was in de rimboe, nu staat er een voiture geparkeerd bij het huis en een dame in de tuin. Ben wel benieuwd in hoeverre ze de bouwval gaan opknappen en of ze het erachter gelegen stuk wildgroei weer in bedwang gaan krijgen.

De lucht is grijs en vochtig en mijn huid een beetje klam. Daar zijn dazen dol op, langs de bosrand wemelt het ervan, ze bewegen met me mee terwijl ik zwaai met mijn armen om ze niet te laten landen, zo geruisloos als ze zijn. In de beek tiert de waterkers welig, in bloei en doorgeschoten, niet (meer) voor consumptie, daarvoor eigenlijk ook al niet. Geen idee hoeveel gif en mest er op het land gespoten wordt, maar naar de enorme groeikracht van de waterkers te beoordelen, enorm dus.

©AnW20-07-2024

I

Na maaien, wieden, snoeien, komt de schoonheid van de tuin weer tevoorschijn.Het composteren van dit alles is nog wel een ding. Prikkelige rozentakken en stekelige heesters horen niet op de composthoop, je haalt je handen eraan open. Gemaaid gras vormt dikke pakketten waar geen lucht meer doorheen komt en zo de boel verstopt. Takken verteren langzaam, maar ze zorgen wel voor lucht in de composthoop.
Dus wat is wijsheid? Het gras kan op een aparte berg met stokken erin, verticaal, om zo gaten te hebben waar licht, lucht en water in kan, dat helpt het composteringsproces.
De takken met dorens en stekels komen op een apart plekje en kunnen tzt in de vuurton.
Grote takken ook apart om te verbranden of als aanmaakhout voor de houtkachel.
Wilde wingerd, klimop en kamperfoelie ook maar apart houden want die gaan in de vochtige compost razendsnel wortelen.
Droog houden, nat houden, wel of geen blad?
In de schaduw of de zon? Een open hoop of een ton? Pfff, mogelijkheden te over.
De open composthoop in mijn volkstuin werkt perfect, half schaduw, half zon, alles gaat er op en ook weer af, haha, eerst dumpen, dan sorteren. Groenafval uit de keuken erbij. Blad en kalk. Eén keer omzetten per jaar. Doorlopend verse compost.
De open composthoop in Raye moet dat met een beetje aandacht, ook kunnen. 
En dan zijn er bloemen…

©19-07-2024

Dat is fijn aankomen, terwijl ik bezig ben binnen met tassen uitpakken valt het licht me opeens op, de lucht buiten kleurt de tuin, de huizen, om tot een plaatje. Dan is er maar één ding te doen. Schoenen aan en gaan. Een van de buren komt naar buiten en neemt vanuit de deurpost foto’s van de prachtige lucht. Die verandert snel. Het is maar een momentopname.

Om me heen ritselt het van het leven. Kwakende eenden, vogels, kikkers. De geur van het gemaaide gras onder mijn voeten.

Dat was zondagavond. Onderweg van Epe met een tussenstop in Rotterdam, een paar uur in de volkstuin in de steeds aanzwellende regen. Mijn spullen weer inpakken.

Onderweg van de snelweg af stuurt de navigatie me door St. Pol een prachtig oud stadje. De luchten worden ruimer, de akkers groter, de afstand tussen de dorpen neemt toe, het aantal huizen af. Het land begint zacht te golven, de regen neemt af, de vergezichten toe. Zo fijn deze ruimte.

9 juli 2024 ©anw

De zon schijnt eindelijk, die prikt in mijn rug als ik op de ladder sta om de warboel van clematis, roos, kamperfoelie, kiwi en passiebloem te bedwingen. Ze groeien allemaal bij de ingang van mijn volkstuin de lucht in, gesteund door een magere, maar veerkrachtige doorgeschoten uitloper van de ligusterhaag. Zolang het duurt tenminste. Het is hoog tijd om een pergola te bouwen. De liguster buigt namelijk door onder het enorme gewicht.