Langzaam zal hij sterven, zacht zal hij sterven.
De morfinepomp staat open.
Hoelang kan zijn hart blijven kloppen, terwijl het ademhalingsysteem langzaam trager wordt…
Ik mag er niet bij zijn. Alleen voor familie.
Wat was ik kwaad vanmorgen, ik voel me buiten gesloten, wat kil, deur dicht.

Ik wil ook afscheid nemen. Alsof je familie belangrijker is dan je vrienden.
Het is hun keus om het zo te doen. Hij had het al gezegd er was weinig affectie vroeger.

Ik neem afscheid, lieve vriend, ik denk aan je, ik ben bij je, je lag te wachten op de dood, het is maar beter zo. Je wilde niet meer, je had geen zin meer, geen glimlach, geen verlangen meer. Ik heb mijn best gedaan, ik was er, ik kreeg weerstand en ik ben er doorheen gegaan. Het is goed zo. De laaste keer was je verward, je zag er anders uit, wat meer berusting. Je was moe, ik liet je slapen en de tranen lopen.

Ik heb zoveel gehuild vandaag. Nu brand ik een kaars, een roos uit de tuin staat ernaast, een rozenkwarts en een gebedsketting. Ik wacht totdat ik bericht krijg, totdat je dood bent, vandaag, morgen, overmorgen. Ik waak.

Simon komt me ophalen van het vliegveld. Als ik maar stroopwafels meeneem, for old times sake, hoe lang is het geleden? In 1986 was ik in Newcastle, in 1987 ontmoette ik Simon, mijn uitwisseling. In 1995 vertrok hij naar Australië, naar zijn grote liefde. En aan de telefoon vallen al die jaren weg, alsof we elkaar gisteren nog gesproken hebben.

Linda heeft werk voor me in Big Pond, haar raderen ratelen nadat ik vertelde dat ik kom, ja ik kom, echt.  Ze wilde zo graag dat ik kwam koken, nadat ze mijn toverkeuken had geproefd in Laren. Ja  ik kom voor je koken en lesgeven, een vrouwenworkshop, een kinderkunst oki workshop, ik vindt het allemaal best.

I love you guys, I’m touched.

En dat kookboek gaat er ook komen. Er komt een vormgeefster op mijn pad, zomaar, cadeautje uit de kosmos. Uitwisselen, met gesloten beurzen, voor mijn promo. Plannetje maken. Ik bel mijn ex de fotograaf, of hij de foto’s wil maken, andere ingang, nieuw perspectief. Een vertaler weet ik ook al.
Nu nog iemand om te redigeren en het blik vormgevers terug vinden die van dat mooie servies….

Ik ga mijn eigen projectleider worden, ik heb dat goed gedaan toen, dus dat kan ik nu ook.

Wanneer ben je klaar om te sterven?

Ik stond voor niets bij de hospice.
Alleen familie mag hem nog bezoeken.
Ik zoek een manier om hem nog een keer te zien, te spreken…

Zeg maar dat ik geweest ben, dat ik aan hem denk…

Als  ik nu doodga, heb ik in ieder geval geen rommel liggen,
dat geeft een opgeruimd gevoel. Ik zou het niet erg vinden,
ik leef mijn leven, ik stel niets uit, ik doe wat ik wil,
ik heb geen spijt, ik ben niet bang.

Boos? Ja boos. Maar op wie eigenlijk? Op hem, op mezelf, op het universum, gemiste kansen, verkeerde keuzes, foute woordkeuze, onjuiste interpretatie, vage invulling, irreeële veronderstellingen, valse verwachtingen, ego, ego, echo. Verantwoordelijk voor de helft van de relatie, ga ik soms over de schreef en neem de verantwoordelijkheid voor de hele relatie, houd je kop, houd je in, stil, ga eens vragen hoe het met die ander is. Ego, ego, echo.

Ben ik te impulsief, kom ik te dichtbij, handel ik te snel? Het hoofd is zo helder, wil zo ver, zo onstuimig willen leven, innemen, greedy, greedy.  Je moet liefde de tijd geven, mannen hebben last van bindingsangst zegt mijn lieve vriend. Hij kan het weten, samen wonen is nooit een optie geweest. Toen ik over huisje ,boompje, beestje, begon was het einde oefening. Heeft de schat nu wel een vriendin met twee kinderen, no offense. Een danseres wilde hij ook al niet, al dat zweterige gedoe en kijk ze is nog danseres ook, sorry hoor, effe hakke. Heb ik wel mijn auditie voor misgelopen. Stom nooit meer doen, iets opgeven voor een man.

Dus nee, ik pas me niet aan en nee ik ga niet mee in wie zijn patroon dan ook, nee ik blijf lekker bij mezelf. Ik heb mijn relatie niet voor niets verbroken omdat ik in al mijn verliefdheid mee was gegaan in andermans droom en toen ik wakker werd en verder wilde gaan met mijn leven zei meneer: ‘maar ik wil niet dat je verandert. En bijna trap ik er weer in oud patroon, behagen…heb me lief, houd van me. Stik er maar in.

Onder boosheid zit altijd verdriet. Ik wil zo graag geaccepteerd worden zoals ik ben. Niet afgewezen, weggeduwd. Houd me vast alsjeblieft. In de aum, vraag ik aan iemand of ik samen mag huilen, ze kijkt me aan en zegt: ‘ik weet niet of ik de goede voor jou ben, ze deinst terug voor mijn emotie ‘, argh, dat helpt direct om in snikken uit te barsten. Ik wil niet meer alleen, die weg ken ik al. Is er iemand in deze woestijn  die het aandurft? (ja, ja, je hebt gelijk het is een woestijn) Wie wil er met me delen?

Ik lig in de sauna, in de hele hete, weg te drijven. Hand op mijn hart, tranen in de sauna zijn onzichtbaar, ze lossen op in het zweet. Als ik naar buiten loop gaat de deur weer dicht. Ik lig in de rustruimte, hand op mijn hart, handdoek over mijn hoofd, zacht te wenen. Huilen is niet erg, het verzacht de pijn, kom maar. En dan komt er ruimte en afstand en laat ik los.

Het is oude pijn, getrickered, herinnering. Ik stond met mijn zus na schooltijd te wachten op mijn moeder. Totdat iedereen naar huis was en wij nog steeds stonden te wachten. En wat deden wij? We gingen naar huis lopen, door het dorp, richting de middelbare school, het dorp uit, de zandweg op, en ergens onderweg, vlakbij huis zou ze aan komen rijden, ons in de auto laten zonder verklaring, zonder troost. Zo vaak, zo ver, zo eenzaam.

Het kleine kind snapt het niet, dat iemand je op de wereld zet en dan niet de verantwoordelijkheid neemt om er voor je te zijn, onvoorwaardelijk. Mijn volwassen ik snapt het wel, althans probeert begrip te hebben voor die ander die gedaan heeft wat in zijn/haar vermogen ligt. Wij hebben allemaal in meer of mindere mate een ge/verwond kind in ons. Ik wieg mijn kind en zorg voor mijn kind want er is geen ander die haar kan helen. Ik zal er altijd voor haar zijn en altijd klaar staan om te helpen. Ik speel met haar en ik geef haar troost en neem de verantwoordelijkheid en heb haar onvoorwaardelijk lief.

Zegt mijn vriendin, zoek eens een man die niet zo braaf is. Je hebt een andere energie nodig. Eentje die net zo uit zijn dak wil gaan als jij. Haha, laten we zeggen zoiets als prettig gestoord zijn. Iemand die intelligent is, creatief, niet bang, emotioneel volwassen, die van bewegen houd en van sex.

Vervolgens loop ik naar de buren want dat gebonk moet maar eens opgehouden zijn. Dus sta ik voor de deur en doe ik mijn verhaal: ‘Mag ik iets vragen?’ Wie woont er boven? Ik zou het fijn vinden als de ramen dicht gaan, want de muziek staat zo hard dat ik het binnen kan horen. Kan dat? Wordt er naar boven geschreeuwd: ‘He Michel of je de ramen dicht kan doen? Ondertussen praat een mevrouw tegen me: ‘Ik  ben de hulp hier, die muziek staat altijd aan.’ Ik zie aan haar gezicht hoe ongelukkig ze ervan wordt.

Staat er opeens een jong gastje tegenover me, bijna met zijn gezicht en borst tegen de mijne. En ik voel zijn negatieve lading, maar ik sta stevig, rustig, liefdevol en glimlach en herhaal mijn vraag, of de ramen alsjeblieft dicht mogen, de muziek hoeft niet zachter alleen de ramen dicht, dat zou fijn zijn. En hij zegt: dank u wel dat u bij mij gekomen bent om het te vragen en hij zegt ja en ik zeg dank je wel en huppel weer terug en het raam gaat dicht en er is rust.

Twaalf uur non stop gewerkt. Nu even chillen op de bank met een lekkere Jack D. Het leven is goed voor mij. De gasten waren blij, het eten was lekker, de sfeer was goed. Ze willen allemaal terug komen en geven feedback en raden aan te flyeren en, en, en….

Ik heb genoten, koken is mijn ding. Licht erotiserend, creatief, alle zintuigen zijn aan het werk. Aandacht en liefde maakt het eten lekker. Puur eten zonder suiker, zuivel, dierlijke producten, alles handmade. Het kost wat energie, maar dan krijg je ook wat.

Lekkerrrrrrrr.

Ik kijk, ik ruik, ik proef, ik luister, ik voel. Ik kan met mijn scherpe reuzenmes blind snijden. Ik ruik wanneer iets gaar is. Ik kook op kleur. Ik zie wanneer de hete olie klaar is om te ontvangen, eetstokje in het vet en kleine belletjes vertellen dat de temperatuur precies goed is. Ruiken en proeven tot het perfect is. Nieuwe smaken combinaties verzinnen. Het risico lopen, wie niet waagt wie niet wint en wanneer gaat het nou fout? Smaken op elkaar afstemmen, zoet, zuur, bitter, zout. Rauw, gekookt, gestoomd, gebakken, uit de oven, gefrituurd, gesmoord. Nat, droog, koud, lauw, warm, pittig, mild, neutraal. Het is toveren in de keuken. Alles vers, alles biologisch, zo goed.

Als cadeau voor mezelf een mooie keukenmachine gekocht, haha ik geil op keukenspullen, alsof het lingerie is waarmee je jezelf kan verfraaien.

Lekker eten streelt de zintuigen, maakt mensen mild, willig, vriendelijk, zacht.
Van goed eten ben je verzadigd zonder vol of zwaar te zijn, je wordt warm en tevreden en hebt energie. Ik kook voor het leven.

Help, hij neemt de telefoon niet op. Nog een keer proberen, nog een keer…
Het nummer van de hospice waar hij naar toe zou gaan heb ik ergens opgeschreven, lang leve mijn opschrijfboekjes.

Hij ligt sinds maandag in de hospice, vorige week was ik te moe, te aangedaan om te komen. Bellen was genoeg. Nu kan ik weer komen. Mijn hart wil weer.

Hij ziet er anders uit. Er is een klein stukje berusting in zijn ogen. Nog een maand zegt hij, denkt hij. Zo kwetsbaar. De kamer is mooi, licht, schoon, fris, beter dan thuis. Een mooie grote badkamer, waar hij niet komt.

Ik laat een beetje energie stromen, even ogen dicht, rust, hij moet plassen. Het gaat niet goed, het is zo mensonterend, zo langzaam weer terug naar niets meer kunnen, hulpeloos overgeleverd aan de zorg om je heen. Je moeten overgeven. De schaamte voorbij. Samen met een aardige vrouw van de hospice verschonen we hem en het bed. Zit je ook in de zorg vraagt ze? Zorgen gaat vanzelf denk ik, dat zit in iedere vrouw: de moeder.

Een beetje zorg, een beetje stervensbegeleiding. Laten we het leven doornemen, hoe het was en waar de gelukkige momenten waren, opdat je zachter, lichter, kan sterven. De boosheid, de pijn, het verdriet, het is er allemaal, dat hoef je niet te ontkennen, het mag er zijn. Praat met me. Ik luister.

Ik kan gaan, de ticket is geboekt. Mijn werk is bijna geregeld. Nog een vervanger voor mijn yogalessen vinden. Een werkvergunning aanvragen, mijn contacten daar aan het werk zetten, hihi, om een auto te regelen, werk te zoeken…

Lekkerrrrr…..ik heb zin, spannend, ver, op reis.

Onderweg zijn is het mooiste dat er is. Vroeger fietste ik van huis naar school over het zandpad, handen los, net zolang tot ik elke hobbel, kuil, kon ontwijken met losse handen, bochtje om..Volgende uitdaging was met ogen dicht! How far can you go.

Onderweg zijn was toen de enige plek waar ik me thuis voelde. Thuis was niet fijn, op school was niet fijn. Daartussenin lag de vrijheid om mezelf te kunnen zijn.

Nu kom ik thuis bij mezelf, ik hoef niet meer onderweg te zijn om mezelf te kunnen zijn. De vrijheid ligt in mij. Ik hoef niet weg te gaan om gelukkig te worden, ik ben al gelukkig. Het is het mooiste geschenk van het leven, dat de dingen gebeuren die ik wil en mijn omgeving me teruggeeft wat ik uitstraal.

Ik hoef niet meer te zoeken, de dingen gebeuren. Het gaat niet vanzelf, ik doe mijn best, maar niet meer vanuit de toppen van mijn tenen, maar vanuit een weten dat het goed is, dat ik goed ben zoals ik ben. Het is mijn feest, het is mijn droom, waarin ik kan spelen en genieten. Ik neem de verantwoordelijkheid voor  mijn deel.

En voor het eerst van mijn leven wil ik delen, niet meer alleen. En ik deel met mijn vrienden, familie en ik vraag en ik ben niet bang en ik voel liefde. Ook als ik bij mijn vriend ben die dood gaat, hoe pijnlijk het ook is. Na al die jaren alleen ploeteren is dit mijn cadeau, is het kwartje gevallen. Ik mag gewoon zijn en dat is goed.

Onderweg zijn is leren, ik houd van leren, haha, nog één opleiding dan, als ik terug ben straks in het nieuwe jaar, of misschien toch twee. Dietetiek studeren, vier jaar lang en misschien de Aumleader training.

Ik ga eerst maar eens weg, misschien is het daar wel zo fijn dat ik niet eens terug wil komen…..

Bijna perfect. Oshodag in Djoj. Eerst zingen zooo hoog, zo bevrijdend. Daarna mediteren, ja durven zeggen, omstandigheden veranderen niet, alleen jij kan veranderen. En daarna als hoogtepunt een bijna perfecte aum. Kan het beter?

Gecentreerd, in mijn gevoel, in alle fasen, dicht bij mezelf. Deur open, deur dicht. Schreeuwen, boos, ja. Stop terug naar je hart. Sorry als ik je pijn heb gedaan, huggen. Stop terug naar je hart. Ik houd van je, huggen. Stop, terug naar je hart. Second wind, pijn overwinnen, over je grens, vitaliteit aanboren. Stop, terug naar je hart. Kundalini, seksuele energie, flowing, ja. Stop, terug naar je hart. Dansen loslaten, gaan. Stop, terug naar je hart. Waanzin, het kleine kind de ruimte geven, totale gekte. Stop, terug naar je hart. Huilen, totale overgave, diepe pijn, eruit kotsen. Stop, terug naar je hart. Lachen, spelen, vrij voor het eerst, de openbaring. Stop, terug naar je hart. Sensueel dansen, aftasten van seksuele energie, nabijheid, met een vrouw, een man, ondeugend uitproberen. Stop, terug naar je hart. Aum, in de kring zingen. Stop, terug naar je hart. Stilte in meditatie in je centrum. Stop terug naar je hart. Namaste, dank je wel voor het delen. Stop, terug naar je hart. Sharing, loveshower. Stop, terug naar je hart.

Verwondering, rust, ontspanning, gecentreerd, liefdevol, ondeugend, speels. Yes 14 stappen bevrijding. Dank je wel.

Het is toch weer een beetje anders. Er is angst en liefde. Gemiddeld zit een mens voor 98% in zijn/haar angst en voor 2% in liefde, waanzinnige gedachte. Je kan kiezen: leven in de hel of leven in de hemel. Dan kies ik liever voor dat laatste en ga voor de stijging van het percentage liefde.

Wij leven allemaal onze eigen droom. Ik ben verantwoordelijk voor mijn helft van de droom, degene waar ik een relatie mee aanga is verantwoordelijk voor zijn helft van de droom. Een relatie kan een vriend, vriendin, ouder, broer, zus, intieme relatie, partner, dier, plant of ding zijn.

Iedereen is perfect, alles is perfect. Het probleem is de parasiet in ons, ons ego, degene die altijd over je schouder staat mee te lullen, kritiek uit, oordeelt, verwacht en invult. Je kan kiezen om daar uit te stappen.

Een naïef kind zit nog in zijn/haar emotie en gevoelens en reageert direct en onbeschadigd en vanuit onvoorwaardelijke liefde. Vriendjes spelen, worden boos, draaien zich om en spelen verder, belangeloos.

Een volwassene heeft geleerd, zit in zijn comfortzone, in zijn mind, leert denken, analyseren, jij doet mij pijn, ik doe jou pijn en ik vergeet het niet (nooit) meer. Een volwassene raakt meer en meer beschadigd en daarmee verder van zijn kind verwijderd, die wist hoe te spelen en genieten. Wij gaan vervolgens op zoek in een ander naar dat wat wij verloren hebben.

Heb jezelf volledig lief, accepteer jezelf, je bent perfect zoals je bent. Zie de waarheid, alles is zoals het is. Jij bent de enige die kan veranderen. Ga weer onvoorwaardelijk lief hebben. Vergeef jezelf en daarmee de ander.

Ik ben wakker geworden. Ik ben geen naïef kind meer, ik heb geleerd. Ik kan spelen en genieten als een kind vanuit mijn volwassen wijsheid.