Ik heb een saunaverslaving. Ik houd van de extremen. Rustig opbouwen, mild beginnen, afkoelen, relaxen en dan heter, buiten wandelen, dompelen, nog een keer, aiai, het water buiten is zooo koud, freezing, en ik kan er niet meteen uit want er gaan nog twee diehards met mij onder, het hart gaat tekeer, en dan daarna in het warme water glijden, aaah, sensatie. Nog een keer extreem heet als toetje, tot het hart ho zegt, pulserend bloed, en dan met ijs insmeren, dompelen en dan het zoutbad in, cool. En dan zolang warm waterbad, kruidenbad, bubbelbad, stoomgrot tot ik helemaal out ben…

Puur fysiek genot, zinnenprikkelend, tot de pijngrens. En dan is het hoofd leeg en het lichaam warm en rustig. Zalig.

Het is acht december. Ik heb van die moodswings. Het is de tijd van het jaar, het is de plaats en het is de conditie. Het is donker buiten, ’s ochtends als je wakker wordt en ’s avonds als je thuis komt, gelukkig heb ik geen acht tot vijf  uur ritme, dus sta ik nu later op en zorg dat ik overdag een paar uur buiten ben. Hmm, ik liet net mijn bezoek uit en het ruikt lekker buiten, vrieskou, fris.

Je ziet er verdrietig uit zegt ze, is dat zo? So sad inside, het zijn buien, die gaan wel weer over, ik ben een emotionele jojo altijd altijd al geweest, ik ben even leeg geroofd door die puberale kids die maar blijven sucken.Wat heb je nodig dan? Ik heb zo’n mooie studio, de muziek gaat aan, en ik dans en dan is er niets meer nodig.

Jammer dat die studio midden in een woonwijk ligt, voor de deur auto’s , achter een binnenplaats, daar moet een Japans tuintje verrijzen, dan is er tenminste groen, maar het liefst nog een plek buiten, ik droom, ik maak mijn droom waar. Wat wil het hart?

Waarom ben je sad dan? Is het afscheid nemen, rouwen, van je man, je vriend, je kat, dood, scheiden. Het gaat in golfjes. Het meest nog is het afscheid nemen van vroeger, de angst accepteren. Oh ja ik ben bang en oh nee ik ben niet bang, niet meer, kom maar, waarvoor zou ik bang zijn? Er kan me niets gebeuren behalve dood gaan, maar ben ik daarvoor bang? Ik heb deze zomer iemand dood zien gaan en er uitgebreid over gepraat. Hoe is dat als je de dood in de ogen kijkt?

Wat is het verdriet? Toch het afgewezen worden? Het alleen zijn?

Tussen de droom en de werkelijkheid zit een oneindige afstand. Het heelal is er niets bij. God het vriest en ik zoek zomerkleren uit. Mijn cursisten zijn weer naar huis, warm en rozig, lekker uitgerekt, nog een paar lessen. Het jaar is bijna voorbij, another year, en wat een jaar, jasses, wat een op en neergaande emotie, scheiding, dood, verliefdheid, zat ik allemaal niet op te wachten, was ik net lekker blij met mezelf en beslist om eens een tijdje geen relatie te hebben, komt er weer zo’n dude op je pad die je hele leven op zijn kop zet en de lust aanwakkert, het zal beslist niet de laatste keer zijn, ik ben nogal een ontvankelijk type en ik houd van mannen. Ik heb tijd nu hè, hoe lang duurt die ellende nog?  Het is nooit saai. Wat was de droom ook alweer: die plek met kunst en muziek, een theetuin. Focus. Was de eerste liefde toch de ware? Als je moe bent moet je slapen, toegeven. Ik mediteer een uur, iets langer en daal in, maar dat is ook werken, waarom ga je niet slapen? Zacht zijn voor jezelf, goed voor jezelf zorgen, lief zijn voor jezelf, toegeven. Laten. Hoe hardleers kan een mens zijn? Laat ik nu maar eens goed voor mezelf gaan zorgen, dat was de beslissing in februari dit jaar. Ik wil niet meer. Ik laat los. Mijn spullen staan opgeslagen, de kelder van mijn studio is gezellig, heb ik een boek nodig dan kun je me daar vinden. Vanmiddag in de tuin een poging om de geiser los te koppelen, moet ik linksom of rechtsom? En de knelkoppelingen onder het aanrecht moeten ook los.. Shit. Ik weet het niet meer, en het zit vast beide kanten op, wat nu? Fijn huisje, van het weekend de boel daar maar eens lekker opstoken. Beter dan al dat beton om mijn studio, ik wil de lucht en de vriestuin en geen buren. Ik wil mezelf zijn, en dan vind je me maar niet aardig, dat is dan jammer. Rot op, laat me met rust. Deurtje open, deurtje dicht. In de meditatie zie ik een gezicht, of meerdere, ze glijden over elkaar. Het uur is zo voorbij, alsof je leunt tegen een onzichtbare muur en gesteunt wordt in de rug, gedragen. Heb lief, wees zacht, omarm en ontvang.

Het zou fijn zijn als er nu een warme arm zou zijn, aiai, soms zijn er van die akelige kille stukjes af te leggen oud zeer. De AUM heeft weer eens wat in gang gezet. Er is een deurtje open gegaan en hoe krijg ik die weer dicht, of gewoon open laten staan en door laten waaien. She comes she goes, she lays belief on you… Ik weet heel goed wat ik moet doen, maar het doen is een tweede. Mijn verantwoordelijkheid nemen. Soms zou ik willen dat ik niet zo snel volwassen was geworden. Het kind in mij blijft maar stampvoeten, maar herkenning ho maar, die zal ik toch echt alleen maar van mezelf krijgen. Zorg goed voor jezelf, zorg goed voor jezelf…hoe lang sta ik al op eigen benen? Sterke vrouw, vrije vrouw, leun niet op mij, leun op jezelf. Hug me, hold me, close, long enough to feel the sadness inside melt away, god she is lonely, inside, lieve papa, als ik nog een keer je hand mocht vasthouden, lieve oma Hennie, ze wisten niet beter, lieve Thieu, de dood is maar een tussenstation, lieve oma Tox, de vinger blijft maar wijzen, lief ongeboren babytje, je hartje klopt. Karma, je krijgt wat je toekomt, heb ik hier om gevraagd? Het is mijn wereld niet, het geneuzel, gebabbel, of zijn juist die alledaagse dingen het houvast, het anker… Dit is oud, me buiten gesloten voelen, houd van jezelf, ik ben goed zoals ik ben, ik ben wie ik ben. De twijfel steekt de kop weer op. Ik weet wat ik kan, ik weet waar ik goed in ben, ik weet wat ik wil, waar maak ik me dan druk over, ik hoef niet aardig gevonden te worden zolang ik goede vriendjes met mezelf ben.. en toch ik wil bevestiging. Die arm om me heen die zegt kom maar het is goed, laat je hoofd maar rusten, want een sterke vrouw moet ook af en toe zwak kunnen  zijn. En shit voel ik me kwetsbaar daarin.

DO NOT GO GENTLE INTO THAT GOOD NIGHT

Do not go gentle into that good night,
Old age should burn and rage at close of day;
Rage, rage against the dying of the light.Though wise men at their end know dark is right,
Because their words had forked no lightning they
Do not go gentle into that good night.

Good men, the last wave by, crying how bright
Their frail deeds might have danced in a green bay,
Rage, rage against the dying of the light.

Wild men who caught and sang the sun in flight,
And learn, too late, they grieved it on its way,
Do not go gentle into that good night.

Grave men, near death, who see with blinding sight
Blind eyes could blaze like meteors and be gay,
Rage, rage against the dying of the light.

And you, my father, there on the sad height,
Curse, bless me now with your fierce tears, I pray.
Do not go gentle into that good night.
Rage, rage against the dying of the light.

Ik kan er niets aan doen, de ergernis borrelt omhoog en ik denk shit waarom loop ik hier naast jou. Je lijdzaam wentelen irriteert me. Ik kan je niet redden. Mijn kop begint te zeuren, niet toelaten spreek ik mezelf streng toe, maar het leed is al geleden. En je voelt het en ik versnel mijn pas onwillekeurig, grmbl, ik heb geen haast, heb je haast, nee  dit is mijn tempo, iedereen heeft zijn eigen tempo, tututu, de grapjes, het niet luisteren, het ego zit in de weg. Wisten we maar hoe we het moeten doen, het zou zo veel fijner zijn, ik sta open van de AUM, gevoelig, afkicken weer terug harnas om, neeeee ik wil niet laat me gewoon voelen dit is de realiteit ik wil liefdevolle mensen op mijn pad geen suckers die me moe neerhalen geen negatievelingen, er zijn redenen genoeg, ik hoef niemand te redden red jezef, ik heb genoeg mijn best gedaan, ik doe graag mijn best maar dan wel licht en vrolijk. Ik ga trainen, mijn lijf voelen, de zwaarte eruit, waarom laat ik het binnen komen?

Buiten is het wit, zo wit is Rotterdam zelden, de sneeuw maakt de wereld zacht, mooi. Kon alles maar zo zacht zijn. Gisteren mijn stomende lijf ingesmeerd met poedersneeuw, mijn voeten ijsklompjes, maar zo warm van binnen. Als die liefde toch eeuwig kon duren. Het is dichtbij tastbaar, zo’n vrijheid van binnen, zo’n zachtheid.

Bezoekje aan de supermarkt zet me wel weer met mijn benen op de grond, niet iedereen is in contact met zijn/haar hart, maar mijn glimlach brengt wel andere gezichten tot zachtheid, ik kan alleen maar zelf doen, geven wat ik graag wil ontvangen.

Interesting what happens when you are used to a certain order and then they change it and they put some extra challenge in it by talking it all together with Santa Claus and what resistance you will find then? I have nothing with the good old man supposed to be delivering presents on the 5th of december to children who belief he’s reallly coming all the way from Spain in his boat with a lot of black servants and on his horse riding the roofs and throwing presents through the chimneys. And when you won’t behave he will put you in his bag and takes you back to Spain. How upsetting.

I found out somewhere midway my childhood it was all fake when I found my mother sitting in the middle of a lot of presents, paper, writing…We had fun though making presents for eachother making up weird poems and awesome surprises for years…

I feel warm and loving after the AUM, peaceful. I did get rid of some horrible nasty pictures, feelings and the reward is love and peace. In the part when you can go completely beserk I always get these images form childhood, let’s call it the ghosts. This time my grandmother appeared. She died in a mental institute, she had fluid behind the lungs,  bad treatment or just neglected? One time we visited and she was locked in a isolated room. Soft walls, the only piece of furniture a bare mattress, strong smell of urine, not a pretty sight to find your grandmother who once was so beautiful and keen on keeping her hair fixed. She got lost somewhere, wartrauma, to much pain hidden for everything they did to her in the Japanese camps, break her fingers so she couldn’t play the violin anymore, no humanity left, just a number, standing up straight in the blasting sun counting the prisoners, no food, no medicines, bending for the ones who are torturing you, it’s the pain I see in my parents eyes too, my father lost it into his Alzheimer, ’they are looking at me all the time’,  he whispers, oh god I wish I could take him home, give him some consolidation. He died unexpected, gladly piece of mind.

I have these images, not mine, but they are coming anyway, not my pain, but I struggle, I feel fear, the world is not a funhouse, so many wars, so many people tortured,  not free to go where they want to, not free to say or think or do what they want, this earth we are killing, we should be thankful for our existence and the opportunities we get and be loving and giving for everything we are receiving. Mother earth should be rewarded, so I thank you for making me aware.

My brain already translates everything into English. Normally I don’t plan trips this long ahead, and normally I am not this agitated before I leave and normally I don’t think of what I am going to do when I’m somewhere else. This time is a bit different. Maybe because I will be longer away, I will be working a bit, I will be staying mainly with friends. But mostly I have changed, I don’t know what to pack, except for the sunglasses, swimsuit, sunlotion, sheet, shawl, sunhat, slippers..

I don’t have to worry they pick me up at the airport, I will love the heat, I will collapse and surrender to this unknown country where there’s still space to breath…

The five Tibetans are five exercises that will help you to get fit. Actually they say the five Tibetans give you eternal youth. They work on your six chakra’s and the six chakra’s are connected with the endocrine glands. It’s scientifically proved that if  your endocrine glands are working properly you don’t get sick and don’t get aging problems. But normally your endocrine system does get problems when your getting older. Working through the five Tibetans will help you make feel better. The only way to find out what it does for you is start exercising. For me after six months training (almost) every day, it only takes 10 minutes to do the complete series of twenty one times each exercise, feel the difference, I have my strength back, my muscles are getting stronger, I am more flexible and very well centered, the connection heart mind is good, I feel warm inside and emotinally more stable, other things are helping as well ofcourse but still..And then I go to the meiso shiatsu weekend to cook and the subject is endocrine glands, thank you.