Het rolt en tolt van binnen. Het is tijd om weer aan het werk te gaan. Ik heb zin om dingen te maken. Deze reis geeft in ieder geval inzicht in wat ik wel en niet wil. en christ wat een relatietrip is dit, ook niet voor niets. Zo er zit niets anders op dan eens te kijken of ik niet wat eerder terug kan en dan nog een paar dagen Frankrijk om op mezelf lekker in de stilte neer te dalen en me voor te bereiden op het komende jaar.

Op de heenweg ziet het er onheilspellend uit. De lucht is donker, een dreigende wolkenmassa, regendruppels, mist, geen uitzicht, what so ever, mijn brein wankelt, thinking dutch, english, praten voelt als een waterval die net niet past in mijn mond, een soort van borrelende substantie, waarin je tong niet de juiste vorm kan innemen, engels praat je voor in de mond, nederlands in je keel. Ik zit op de rand van de overgang, dromen en denken doe ik in het engels, maar als ik moe wordt, sluit ik de poort en versta ik niets meer  wordt het een soort van blur, gekke gewaarwording. anyway. als ik dan nederlands ga praten of schrijven klinkt het ook weer raar, alsof in niet meer weet hoe de zinsopbopuw is en ik denk dat het niet meer helemaal klopt of zo?

Vanmorgen dus op weg naar de Blue Mountains, blue omdat er daar zoveel eucalyptustrees groeien, die hun olie verliezen, evaporate, en dat zorgt voor een blauwe waas, als het tenminste helder en warm is. Vandaag dus niet, geen view, mist….

Maar eenmaal daar is het fijn om in de natuur te wandelen, en we volgen de bordjes naar de lookouts en de watervallen. Langzaam trekt de mist op en ontvouwt zich het landschap, een oneindige diepte met bomen, hoge steile rotsen. Smalle glibberige paadjes, omhoog en omlaag, heb je hoogtevrees dan moet je hier niet zijn. Moet een hell of a job zijn geweest om hier al die paadjes te maken in de rotsen. Simon houdt het voor gezien als ik verder de diepte afdaal langs de steile helling. Om elke hoek heb je een ander perspectief. Als we weer terug lopen opent de hemel, blauwe lucht wolken, net op tijd,  de toeristen stroom neemt toe.

Eenmaal in het vliegtuig, vroeg op, vijf uur weg, voel ik hoe ik weer ontspan. veel geslapen heb ik niet. Wel nog een lange wandeling gemaakt met Michelles moeder die een soort van ‘interrogation’ startte, wat ik van haar vriendje vond, tja als je halsoverkop  verliefd wordt, gaat trouwen over kinderen praat, een huis gaat kopen, met een Vietnamese Deense man…

Vandaag zijn ze begonnen met het opruimen van de modder in Brisbane. Het water is niet zo hoog gekomen als verwacht gelukkig, het had veel erger kunnen zijn.Het huis staat er nog. Voor veel mensen zal het even duren voordat ze weer terug kunnen naar hun huis, veel mensen hebben hun bezittingen verloren.

Ik ben terug in Sydney en loop in de stad. Het is warm en vochtig. have a beer and relax.

Onwerkelijk en beangstigend. Terwijl behendige vingers mijn haar knippen, stijgt het water buiten, weet ik veel wat me boven mijn hoofd hangt. Ik was van plan de stad in te gaan, maar het regent en niet zo’n klein beetje. Dus ik loop terug naar West End,  met het idee dat het straks wel weer droog is en ik weer buiten kan wandelen, regen hier is niet zo erg, het is warm en je droogt zo weer op. Maar als ik terug ben komt Soren polshoogte nemen en vind ik een verontrustende boodschap op mijn e-mail over evacueren en stijgend water…

Pas de volgende dag wordt het echt bizar, ze gaan de energie afsluiten, Michelle pakt haar spullen, ik help met opruimen en zoveel mogelijk alles zo hoog mogelijk opbergen. Ik rijd ons naar haar ouders in the Gap een veilige buitenwijk, het is onwerkelijk, onderweg zijn er mensen die gewoon rustig rondwandelen, bij de rivier wemelt het van de mensen met de camera in de aanslag om het wassende water vast te leggen en anderen pakken en leggen zandzakken voor de deur.

Bij Michelles ouders aangekomen en kijkend naar het nieuws op de televisie besef ik opeens dat we in een rampgebied zitten en dat om ons heen mensen hun huis en eigendommen verliezen en dat er mensen vermist zijn en mensen verdrinken. Brrrr.

We hebben lunch bij een tante in de buurt. Een goede gewoonte van de Aussies is om bij een eetafspraak altijd iets mee te nemen om te eten en te drinken, dus de gastvrouw of heer hoeft niet alles te bereiden.

’s Avonds besluit ik om dit rampgebied te ontvluchten, anderhalf uur later als ik eindelijk telefonisch contact heb met Quantas om mijn vlucht aan te passen, het is druk met al die mensen die net als ik weg willen, geeft de telefoon het op, grmbl, via internet boek ik een nieuwe vlucht.

The sound in silence. It takes time to get there, I quess. Once the plane lifts of my heart lifts as well. As the world turns smaller below me, my head becomes lighter.Miracles do exist.We don’t need to worry. That’s the main problem we worry too much. Fear is mainly based in the mind, there’s nothing to be afraight of, you make it up, you can leave it behind. Ego is the next problem to beat in life next to fear. Where ego I go someone once told me. Let’s face it, we need our ego in a world full of ego’s. But we don’t need to show of all the time and looking for confirmation doesn’t help you to grow up. We are all individuals and in the end you have to deal with yourself. Addiction is the third thing to tackle. We are addicted to food, love, matter. If you let go your life become much lighter. Still there’s that little parrot on my shoulder that keeps on talking. We all make decisions the whole time, go left, go right, say yes, say no, you never know where you end up. I’m already half way, I’ve got my dreams to become true, I visualise my life and it happens. Sometimes quick, sometimes slow, but it’s all there, and sometimes I don’t recognise it immediately because I get what I asked for in another form. I am not scared, I do worry still. In silence there is a noise that becomes stronger. When I am tired there is that noise, a buzz, when I do my exercises and lie still afterwards there’s that noise, a buzz, when i meditate, there’s that noise, a buzz. I get distracted quite easily when there’s a lot of noise around me, when people are all talking at the same time, I get lost in the sounds. I don’t mind a lot of noise around me once I start dancing something else takes over then and lifts me up and softens the world. Into action I feel connected.

Heb nu alle stadia van relaties doorstaan. haha. Eerst word ik deel van een gemend huwelijk Engels, Australisch, Italiaans,  in de suburbs van Sydney, met drie kinderen van 4, 6 en 9, met grootouders erbij en zus, aangevuld met de andere kant van de familie tijdens kerstmis. Ieder heeft zo zijn eigen agenda net als ik. Daarna ben ik in de bush een beetje geisoleerd met een stel met vier kinderen, tweeling van 9, twee zonen van 12 en 14, homeschooled, rawfoodies, farming. Vervolgens echte Aussies met twee zoons die net besloten hebben te gaan scheiden en ik ben de gelukkige om dat als eerste te vernemen, nog voor de kinderen het horen (ze weten vast wel wat er boven hun hoofd hangt) om dan in een kersverse verliefdheid te vallen, twee mensen die elkaar nog geen maand kennen en stralen van geluk, ik eet mee met de ouders en nichten en neven ter gelegenheid van de aanstaande bruiloft en ja er wordt gepraat over ringen, babies, huizen. Ik blijf voorlopig maar even single, veilig, vrij met mezelf.

Logeren is aanpassen. Praten, veel, af en toe ben ik zo moe, ook van het engels praten, en australisch engels is weer anders dan proper english en ik besef hoe belangrijk de stilte is voor mij, tijd om op te laden, te verteren. Ik ben niet zo goed in babbelen om het babbelen. Ik ben meer van het doen. Ik verlang naar mijn keuken, ik wil creeeren. De komende dagen heb ik meer tijd voor mezelf. Michelle en Søren werken allebei. Morgen ga ik naar de kapper, koffie drinken, wandelen, de toeristenbus in en varen. Niet een slecht vooruitzicht.

Al die mensen hebben zo hun eigen gewoontes en hoe langer ik er deelgenoot van ben, hoe meer ik rust in mijn eigen behoeftes. Geen verwachtingen, geen oordeel. Just be. Ik dans mijn eigen dans. I wish I knew what I wanted to be when I grow up! Ik speel meer nu dan ik speelde toen ik klein was en daar ben ik dankbaar voor. Jammer dat het straks nog geen lente is als ik terugkom ik zou zo graag de tuin in willlen…Ik ben kok, kunstenares, yogalerares, ik heb zoveel geleerd, zoveel mogelijkheden, het is een ketting met parels, pick and eat me. Kennis is iets anders dan weten. We zijn altijd onderweg, onderweg zijn is leren. Ik ben nog niet klaar. Ik weet nog steeds niet wat ik wil worden als ik groot ben. Haha. Misschien is het genoeg om gewoon te zijn en er verder niet meer  over na te denken. Ik denk nog steeds te veel. Niet nodig. Als ik straks op dat surfboard sta moet ik in mijn hara zakken, ultieme test, eens kijken hoe sterk ik sta in mijn centrum.

Hoog zijn ze huizenhoog. Kristalhelder is het water voor de regen, nadat de hemel openbreekt borrelt het zand op en kleurt de zee grijsblauw. De golven van de zee nemen je mee met de sterke stroom, zwemmen betekent kopje onder gaan, door de golven duiken, je mee laten nemen op de golf en je hoofd boven water houden totdat je dicht genoeg bij de vloedlijn bent om opnieuw tegen de golven in je een weg te banen naar dieper water. Tot je benen bibberig worden dan is het tijd om zo snel mogelijk er uit zien te komen. Lekker spannend spelen.

De zee is lekker warm, warmer dan de regen, dus als het met bakken uit de lucht valt ga ik kopje onder. Krijg zowaar een beetje kleur, probeer nog steeds niet te verbranden. De zon is hier anders, ze brandt. De meeste Aussies blijven wit, grote zonnehoeden op, witte neuzen van de creme, de toeristen laten zich genadeloos braden. Als je dichterbij komt zie je hoe grof de huid is van de meeste Aussies. Ze zijn jaloers op mijn fijne huidje.

Ik zit op een rots en kijk uit over de oceaan. Ergens miles away ligt Amerika. Ik voel de kracht van de zee, haar energie, het oneindige bewegen, eb en vloed. In Sydney was het volle maan, maansverduistering en er was nog iets speciaals (-) Straks is het weer volle maan en krijgt Point Lookout de hoogste vloedlijn van het seizoen, gezien de overvloed aan regen zal het spectaculair zijn. Natte voeten hebben ze al. Ook hier in Brisbane beginnen aardig wat huizen onder te lopen. Ik ervaar hoe het vocht hier verandert in meeldauw op je kleren, niets droogt, lekker klam, schimmel op je pas geverfde muur, in je auto, muf, en in al dat vocht tieren de muskieten welig. Australie wemelt van de steekbeesten. En als je dan warm wordt gaat het jeuken en niets helpt behalve ijs. Over ijs gesproken, ik had gisterochtend ijs voor ontbijt met french toast en fruit. Ze doen gekke dingen hier. Eten is a real issue, meestal niet zo gezond. Vandaar dat er hier een markt is voor mij. Ik eet mee, tussen de taart en koffie door kauw ik zoveel mogelijk rauwkost en eet ik citroenen. Voor de balans.

Het was prachtig, adembenemend op North Stradbrooke Island, maar ook nat, erg nat. Ik ben doorweekt na de wandeling langs het strand. Dit is het paradijs voor surfers, Byron was mooi maar hier zijn de golven hoger en de kust ruiger en de wind waait harder. Er zijn ook aanzienlijk minder toeristen, niet zo vreemd nu het weer zo onstuimig is, na een paar dagen regen vertrekken de meeste toeristen weer. Ik leef mee met de kampeerders, soppen is het.

In Brisbane ervaar ik het verschil tussen de schone eilandlucht en de uitlaatgassen. Ik houd van allebei: ik kon vandaag weer dwalen in een museum en thee drinken in een fancy thearoom. Terwijl ik gisterochtend vroeg nog beachyoga deed in de stromende regen, weer een erbij, voor been there, done that, seen it.

Er is geen toeval, de wereld is klein, terwijl we een wens bedenken om op een papiertje te schrijven zodat we deel gaan uitmaken van een kunst installatie (ik draag nu een andere wens om mijn arm) belt Scott dat hij net aangekomen is in Brisbane. (ja Hetty, het moest er toch van komen, haha) Een uurtje later heb ik een uitnodiging op zak om volgend jaar kookles te komen geven tijdens een seminar dat hij en Louis organiseren en over een paar dagen geeft hij mij een lesje surfen, ben benieuwd hoe lang ik op de plank kan blijven staan. Maar lachen zullen we zeker.

Met een beetje plannen kook ik misschien nog in Melbourne en Sydney, ik ontmoette aardige mensen (met geld) op het eiland uit Melbourne, die graag helpen organiseren en er is een plek in Sydney die ik kan gebruiken, betekent wel dat ik na mijn surfervaring aan de slag moet. Het grote verschil met Europa is het tempo en de mogelijkheden die hier aangeboden worden zonder dat ik er om vraag.

Het aanbod is werken tijdens de seminar februari 2012, waarvoor mijn ticket grotendeels wordt vergoed, maar ik kan ook eind juli naar Palma gaan,zorgen dat ik een jacht vindt waar op ik kan koken, richting Autralie cruisen en daar rond januari eindigen….dromen is niet zo slecht als er mogelijkheden worden aangeboden….we will see. Life can be pretty amazing.

Kijk mij nou, swetting my bud of weeding…. Als ik na een kop koffie, even tussendoor de katten gevlooid, terugkom om het bed af te maken, rennen de hagedissen alle kanten op. Het is vochtig, de was droogt niet, die morgen weer in mijn koffer moet op stap naar het volgende adres. Met de bus van Bayron Bay morgen vroeg naar Brisbane, daar de trein naar Cleveland en dan de bus naar de haven en dan de veerboot naar Dunwich. Dagje reizen dus. Zal maar niet verklappen hoe het programma voor de volgende dag is. Wordt weer een heel andere ervaring. Ga in ieder geval koken op verzoek.

In Minnyonfalls National Park zag ik een hagedis van anderhalve meter, gelukkig was hij langzaam dus heb ik hem een tijdje achtervolgd de bush in. En bomen zo groot, alles is hier groter, ruimer.

Gisteren om zes uur, een survivaldance, op zoek naar de platipus (vogelbekdier) stapte ik ongemerkt in een nest mieren, van die grote met een rood middenstuk en die bijten dat wil je niet weten, dansen dus. De phyton ligt weer vredig te wachten boven op het kippenhok totdat hij met de hark opzij wordt geschoven en traag zich een weg baant door het gras, uit het zicht. Eeen ranke groene slang maakte zich een paar dagen eerder uit de voeten toen ik langs kwam lopen. Zolang je niet op ze trapt vluchten ze, maar helemaal gerust ben ik er niet op. Met mijn handen in de rode aarde kom ik ook van alles tegen, busy wildlife. Ik zag ook weer een andere grote roofvogel, het blijft verbazen, de diversiteit, de kleuren.

En het is zo groen, onvoorstelbaar, wat ze in de dierentuin in de tropische kassen proberen te bewerkstelligen ligt hier voor het oprapen, lekker warm, alles groeit.

Macademia plantage, avocado plantage, bananenfarm, het is er allemaal. Silus werkt zich in het zweet om groenten en bananen te kweken. Zijn vrouw omringt door vier kleine kinderen, nog een paar maatjes dunner dan ik, maakt mooie piramides van palmblad, stopt thaise rijst in palmbladeren in mooie piramidevorm om te verkopen op de organic market. Zo knopen ze de eindjes aan elkaar.

Kate daarentegen heeft een royale avocado plantage, het seizoen is net voorbij, dat betekent twee tot drie maanden geen vruchten, haar klanten wachten geduldig tot haat vette avo’s weer in het schap liggen. Het loont, als je lekkere biologische producten aanbiedt. Op haar veranda ligt een grote phyton te soezen, niet helemaal onschuldig. Ergens woont ook een bruine bosslang, daar kun je maar beter met een grote boog omheen lopen. De springende mieren zijn ook geen lieverdjes. Een klein knalgroen boomkikkertje springt op en neer, knalrode en blauwe papagaaien, butcherbirds, enorme hagedis gezien en ergens heel hoog in de lucht op de thermiek zweeft een enorme roofvogel..verbaas me keer op keer over die enorme lucht, zo wijd, zo ver, alsof de wolken en het blauw hier hoger rijken.

Het eten begint me op te breken. Ik heb zin in warm, thee en een kop koffie is het enige warme dat ik hier kan maken. Zelf drinken ze het niet maar er was nog koffie in huis die ik nu dus dankbaar op maak. Koud eten koelt het lichaam af, dat dan weer harder moet werken om op lichaamstemperatuur te komen. Al die vezels  moeten er ook weer uit. En dan al die noten..  Reizen maakt je bewust, zeker als je te gast bent, van je eigen  gewoontes en die van anderen en wat past.

This really is a good yoga lesson: to detach, let go and stay in tune with mind and heart. My body tells me I need something else, and okido yoga learned me always listen to the body, as well too your intuïtion…