Tegenover alles wat niet goed gaat staat wel iets wat wel goed gaat. De auto is kapot, nog even en ze moet naar het kerkhof, het is een tranendal, een bodemloze put. Ik houd van mijn auto. Ze is comfortabel, groot, ze slurpt benzine ook. Maar ze heeft me overal gebracht waar ik naartoe wilde de laatste tijd, totdat ze begon te brommen. De uitlaat laat los onder de motor, spruitstuk is kapot, grmbl, dat kost doekoes die ik niet heb. Sparen en blijven rijden totdat de herrie ondraaglijk wordt of de uitlaat er onderuit valt kan ook. Kleine stukjes, alleen als het echt nodig is. Geen ritjes meer naar Frankrijk, roekeloos en doelloos te hard rijden op de snelweg, als ik daar zin in heb. Ik houd van rijden, het liefst snel en veel.
Voordeel is dat ik nu het milieu weer ga ontlasten, op de fiets, in de trein.

Ik heb geen huis, nog zo’n tranendal, ik woon hier en daar, een plek om te schuilen is er altijd wel, maar een echte eigen veilige plek ontbeer ik. Overal staan spullen, in mijn oude huis, in de kelder van mijn studio in het tuinhuis, in de studio. Nog even als de zon gaat schijnen dan is mijn huisje weer bewoonbaar. Voordeel is dat ik steeds minder ballast heb. Onthechten. Veel heb ik niet nodig. Je hebt echt genoeg aan een tafel, een stoel, een bed, en een koffer met kleren. Maar ik mis de luxe wel. En vooral het bad, daarom ga ik nu naar de sauna als het even kan.

Ik heb schulden. Dat is onbekend terrein en niets voor mij. Als ik er aan denk word ik zenuwachtig, dus denk ik er liever niet aan en reken me rot om zo snel mogelijk weer alle gaten gevuld te hebben. Maar ik heb er wel van genoten…alles gedaan, gelaten en geen spijt.

Ik heb zoveel wel, en de rest komt ook wel weer goed, alles is. Ik ben aan het thuiskomen en dat is heel wat waard.

Misschien ben ik toch beter achter de schermen. Achter het fornuis. Heb ik net de ruimte klaar, matten neergelegd, spulletjes in volgorde. Komt mevrouw vertellen dat dit haar ruimte is. Hoezo haar ruimte? Ego. Ik buig. Verbannen naar het souterrain. O wat zijn we zeker van wat wel en niet kan. Oordelen. O wat blijf ik akelig aardig tegen haar. Terwijl ik denk, bitch. We maken onze eigen wereld, we leven onze eigen droom. De een wat meer, de ander wat minder. Mijn droom is groots en daarom kom ik grootse bergen tegen. Hoe lang ben ik nog bang?

Dat was fijn. Het lichaam beweegt eerst traag op de tonen van de muziek, door de ruimte, gedragen, soepel, soms bijna gewichtsloos, ritmisch, sneller, in balans, langzaam, snel, hoog, laag, draaien. Alle gewrichten bewegen, ruimte creëren in de ruimte met je lichaam. Voel de lucht cirkelt. Voel je hart klopt. Voel de energie stroomt. Voel je zweet. Adem.

Elke berg is er om beklommen te worden. Nee yoga kan  echt niet en ook geen meditatie. Straks komen de ouders klagen omdat het niet past binnen hun geloof. Scheid. Nee ik doe geen meditatie, maar een visualisatie en nee het is geen yoga we doen balans oefeningen. Hoe wil je het dan noemen? Als we gaan zitten met de kinderen in een kring gaat de helft al in kleermakerszit met de handen op de knieën, vingers in een mudra en ‘zoemen’. Ik zeg niets.

Het woord yoga neem ik niet in de mond, maar dit was toch echt een  yogales. Compleet met adem, oefeningen, stilte, concentratie, meditatie, strekkingen, samenwerking, overleg, grenzen en weerstanden overwinnen, inspanning en ontspanning. Dank je wel.

Is het zo dat je juist dat verlangt wat ongrijpbaar is? En elk bevredigt verlangen nodigt uit naar meer, anders, onverzadigbaar, nooit voldoende, genoeg, klaar.
Was het voorbestemd om mijn leven weer te ontwrichten? Cirkels van oneindigheid. Hoe hardleers kan een mens zijn. Karma?
Even voelde ik zekerheid en zelfvertrouwen. Waar is de ontembare stroom waarin ik bloeide? Waar ik mijn stem liet horen en mijn vrouwelijkheid vierde. Nu is er stilte.
Ik wil niet gelaten laten wat oneindig diep geleefd kan worden. Maar is niet elke euforie keerzijde. Aflatend loslaten. Onthechten. Liefde is ook maar ego strelen. Het wordt niet minder, er verandert niets aan mijn gevoel, het zoemt en vlindert van binnen. Wanneer ben ik gewoon tevreden met wat er is, zonder steeds maar anders te willen? Gewoon: ik ben en niets meer en niets minder.

Ik kan nog even wennen, de jetlag zit in mijn hoofd dit keer, niet in mijn lijf. Mijn klok is in de war en er hangt een soort mist in mijn hoofd. Vertraagd. Niet gejaagd.

Nog een paar dagen Frankrijk. Ik houd ook van Raye ontwaakt stil en grijs door het slaapkamerraam kille winterwind open geblazen. Ijzig blauw, winterjas, muts, wanten.

Oh wat mis ik het groen en de warmte van de afgelopen weken. En hoe saai oogt Nederland, grijs, grijze muizen, blik naar binnen gericht. Maakt ruimte en warmte mensen echt zo anders?

Sydney naar Kuala Lumpur is ongeveer 6680 km. Het aansluitende vliegtuig heeft een vertraging van veertig minuten. Wachten, bijna vier uur. Ik hoor Nederlands maar ik houd me nog even van de domme. Mijn batterij is zo leeg, ik kan nog even bloggen. Wat was het hoogtepunt van je vakantie vroeg Tony gisteren. Het strand van North Stradbrooke Islands. Zulke hoge golven, zo’n kracht. Oneindig staren over de zee, ergens aan de andere kant van de oceaan ligt Amerika.

Het is een lange zit terug, zo’n dertig uur onderweg, maar wel lekker. Ik houd van onderweg zijn, tussen punt A en B is er een ledigheid van zijn, bewegen zonder te bewegen. Innemen en ervaren. Eenmaal onderweg is het alsof er een ruimte van rust ontstaat.

De rit van school naar huis en vice versa vroeger was de ruimte van rust tussen twee punten. Waar ben je het liefste, waar word je blij van, waar krijg je energie van?

Ik ben vijf weken te gast geweest bij verschillende mensen. Australiërs zijn echt heel gastvrij, warm, open, letterlijk, er zat maar zelden een slot op de toiletdeur. Bij een dichte deur bezet……

I ques my english improved, but writing my recipes down for Tania makes me aware of all the missing gaps. The request to translate my future cookingbook I bare in mind.

I should move on and plan my project for the oncoming year. Work in progress. Worktitle, the first steps are made, now I have to maintain the discipline and make it happen.

Ze zitten overal en na een tijdje zijn ze zo gewoon als vliegen. Ze zijn er in alle maten en ze kunnen zich erg goed verstoppen.

En als de boot glijdt in de baai, blauw helder water om ons heen. Het is niet vreemd dat mensen hier nooit meer weg willen. het is altijd mooi weer, je kunt overal zwemmen, wandelen, genieten van de natuur, het is altijd groen, er bloeien altijd bloemen, alles groeit hier…

Met vier volwassenen en 7 kinderen vullen we de kayaks en peddelen naar het nationale park.

En dan ben ik te gast bij de eigenares van de boten verhuur, ze huurt een tachtiger jaren villa met uitzicht op weer zo’n mooi stukje strand alsof je naar een briefkaart staat te staren,  zichtbaar vanuit de douche, slaapkamer en woonkamer.

Waar ze ook goed in zijn hier is overdrijven, of is het ten toon spreiden van hoe goed het leven hier is? Ik kan niet naders dan het beamen. Geef mij ook zo’n huis aan de baai en bananen in de achtertuin.

We stoppen bij een hotel, vergane glorie… Thee wordt even niet geserveerd, jammer het uitzicht is stunning. We klimmen over de muur. Pas in 2012 gaan ze weer open na de renovatie. Er is een tennisbaan en een spa en een veranda met uitzicht op de Blue Mountains, dit is een resort met allure of was… De balustrade staat op instorten, het gras tiert welig. Hoelang is het al gesloten? Niets fijner dan de fantasie de vrije loop laten en je wanen in een nostalgie, met je neus plat tegen de ruit, binnen staan grote fauteuils, bedden, tafels, afgedekt met lakens, een prachtige tegelvloer bij de zij ingang en hoge raampartij bij het terras aan de achterkant. het zou goed toeven zijn hier.

In een klein plaatsje verderop neuzen we verder in de antiekshop, twee verdiepingen oude shit, windowshopping.