Mijn lichaam is mijn tempel
die mij draagt in dit leven,
daar kan ik maar beter zo goed mogelijk voor zorgen
zodat ik gracieus oud kan worden.
Met mijn geest ben ik vriendjes geworden,
dus van nu af aan mag ze babbelen wat ze wil
ik stoor me er toch niet aan
het is eigenlijk wel gezellig
Mijn hogere zelf kijkt toe
en coacht en zendt berichtjes
sms-jes uit een andere dimensie
Hoe wil je het hebben? Op mijn eigen wijze.
Als je helemaal alleen op de wereld zou zijn, wat zou je dan doen?
Neem het heft in eigen handen, jij bestuurt je eigen leven, jij hebt de touwtjes in handen.
Jij beslist, jij bepaalt. Ben ik dan geen egoïst?
Als een ander teleurgesteld is door wat je doet, moet je daar tegen kunnen.
Wij leven allemaal onze eigen droom, onze eigen realiteit.
Ga genieten. Leef je eigen leven.
Ik doe geen concessies.
Het lijkt er verdomd veel op dat ik alleen tussen relaties in, echt gelukkig ben,
echt doe wat ik wil, zodra ik een relatie aanga, pas ik me aan, beweeg mee,
lever in en dan komt de pijn…Dat wil ik niet meer.
Waarom doet het pijn zodra ik iemand toelaat? Dat is toch niet de bedoeling?
Het is het hoofd dat begint te fucken. Voel Ann, voel… Het hart zegt ja!
Wat is er voorbij de mind? Als ik niet meer getriggerd word?
Waar houdt het lijden op? Ik schuif in de dimensies,
Binnen, buiten, boven, onder, ver, dichtbij, klaarwakker, slapend, slaapdronken,
stoned van mezelf, hihi, Annie de selfkicker… Af en toe moet ik mezelf zacht knijpen,
ja ik ben er nog…en toch ook weer niet.
Laatst sprong ik in mijn lichaam toen ik wakker werd, dat was grappig…
mpf, hier kan ik dus niet mee aankomen op een feestje, ik zie ze al kijken,
groot vraagteken, ja doei, gaat het wel goed met je?
Ja dus, opmerkelijk gelukzalig, is dit waar? Ja, in mijn beleving wel.
Dit gaat straks toch wel over? Nee hoor, zegt iets in mij, dit gaat nooit meer over.
Ok. Je bent nooit meer alleen, zegt iets anders, mmm, dat is prettig.
En dit wordt alleen maar beter
Ik denk aan mijn barbiepoppen waar ik jaren mee gespeeld heb. Ze hadden twee huizen. Een appartement in de stad. Waarvoor ik twee kastplanken had opgeofferd. Op de ene was de woonkamer en de slaapkamer en op de andere de keuken. Het tweede huis heb ik gebouwd van stenen en cement buiten in de tuin, een bungalow, met tuin, oprit, parkeerplaats….Ik maakte kleertjes, eten van gekleurde klei, en er waren verhalen, reizen, intriges, eten, slapen, uitgaan, werken, het leven…Al mijn zakgeld ging naar ze toe, een investering in het leven. Zij waren mij, mijn droom, mijn hersenspinsels, fantasie, uitlaatklep, creativiteit, veiligheid, voorportaal naar de werkelijkheid…
En toen moest ik volwassen worden, spelen met poppen, mmmm, praten met poppen, mmm, praten tegen jezelf, mmm. En toen werd ik stil…en nam het papier me mee, veiliger, woorden praten niet terug, papier is geduldig, papier kun je ook weggooien of verbranden.
Woorden zijn prachtig, klanken, constructies, intonatie, ik houd van mooie stemmen.
Ik dacht dat ik vooral visueel ingesteld was, totdat een coach mijn auditieve waakzaamheid opmerkte. Ik hoor meer dan ik zie…
Ha en nu: bless me, revelation, de stemmen zijn er weer.
Ik heb ze verjaagd, jaren geleden, betrapt, nee, ze bestaan niet, je verzint het,
je bent niet goed, raar, vreemd, zou je niet eens stoppen met praten tegen dingen die er niet zijn, uw dochter praat in zichzelf mevrouw…
Maar ik ben niet raar, niet gestoord, en ik luister dit keer, zonder aarzeling,
zonder angst, met mijn oor tegen de boom, hoor ik het kabbelen van binnen, de hele wereld maakt geluid, ik kan het nog niet zo goed reguleren, ik draai een beetje door, het ruist en suist en vibreert en gaat tekeer, in mij, om mij, door mij, laat maar, laat maar.
Eten remt en drinken en vooral suiker en vet en alcohol. Als ik weinig eet en zuiver, openen alle poorten, mmm, zo schoon, zo licht, zo ruim, gelukzaligheid.
Er is een hemel op aarde en ik zit er midden in. Dank u, dank u voor dit geschenk!
Het universum is lekker voor me aan het werken
het regent cadeautjes
het leven komt naar me toe
ik ben blij
er gebeuren elke dag wonderen.
Dear friends abroad,
I would like to invite you for my birthday but that is a bit much asked I quess, anyway I think about you.
I am grateful for alle the people I met and became friends with in my life, maybe we don’t see each other that often, sometimes even not for years, sometimes though more often, sometimes sadly never again, but I know that if it happens to be so, you or I, will pop up somewhere and we will pick up the trail where we left it.
And for the next coming fifty year or so I will be travelling the world because I want to dig in deeper in the wisdom of nature to experience the power of food, to find out, how food (next to breath (oxygen) and exercise (natural movement) is the essence of life.
Or is that love?
Anyway you are on my list: Australia, New Sealand, Surinam, Norway, France, Ireland, England, Indonesia, Siberia, Suisse, and probably more to follo..Hawaï,Canada, doesn’t have to be in that order…
To put down the knowledge, to hand over verbal and written, my experience over the last 37 years exploring food and to exchange with others to enrich the world. I like to share and help to transmit universal wisdom.
I am a lucky woman!
Ik heb maar één leven,
dat kan ik dan maar het beste,
zo gevaarlijk mogelijk leven…
Aan de rand van de abyss,
kan ik niets anders dan springen,
en vertrouwen….
Anneke Tanneke Toverheks,
mijn oma Toxopeus zat er niet zo ver naast….
dag lieve oma, dank je wel…
Het leven komt naar me toe.
Ik hoef niet te kiezen.
Ik hoef allen maar met de stroom mee te gaan.
Materie kan zich niet verenigen,
Vloeistof in vloeistof smelt samen, wordt één.
Ik ben geboren uit water,
ik ben geboren in water,
ik ben geboren op water.
Op de woonboot.
Het droge zand van de Veluwe schuurde mijn keel,
om weer te gaan ademen in Den Bosch aan het water.
en te herleven in Newcastle upon Tyne, aan de rivier.
en te nestelen in Rotterdam aan de rivier,
en het paradijs te vinden in mijn tuin aan de Schie,
om tot rust te komen bij de zilte zee in Den Haag,
en te verdiepen in Suffolk tijdens de autumn retreat,
en mijn vrienden te omarmen in Sydney en Londen,
en te verstillen bij de krijtrotsen hier bij Ault in de Picardie.
Het komt naar mij toe.
Is het erg om te sterven?
Als je 91 wordt?
En tot je dood in je eigen woning hebt kunnen wonen?
Als je een hartaanval krijgt?
En dan nog een paar dagen je laatste energie verbruikt?
Doet het pijn om te sterven?
Ben je bang om te sterven?
Mag ik straks bij je zijn?
Als je ter aarde wordt bestelt?
Mag ik dan, ter ere van jou, mijn nagels lakken, lippen stiften,
en een rood jackje dragen met hoge hakken eronder ?
