Als alles anders zou zijn. Als ik Kees zou heten en niet Anneke. Als ik niet zo vaak verhuisd was, als ik wel kinderen had gekregen, als ik niet naar de kunstacademie was gegaan maar wel naar de landbouwhogeschool. Als ik andere ouders had gehad, andere mensen was tegengekomen, andere liefdes had gekend in mijn leven. Maar dat is niet zo. Soms voelt het alsof ik in de verkeerde film zit. Alsof ik een andere rol speel dan ik heb ingestudeerd. Op het hoogtepunt van gelukzaligheid komt de kentering.
Ik heb te veel gedaan en te veel indrukken en me druk gemaakt en nu voel ik het wankelen onder mijn voeten.
Rare dromen en muggen vannacht onder mijn klamboe. Als alles anders was, maar dingen gebeuren nu eenmaal. Soms lijkt alles perfect, momenten van tijdloosheid van totaal verenigd zijn.
Kweenie waarom of wel? Mijn eigen ding doen en me niet storen aan een ander. Ik baal soms zo van mijn gevoeligheid. In Frankrijk is niet zo veel behalve het dagelijkse leven, simpel doen wat er zich voordoet dan word ik vredig en kalm. Hier knettert alles weer tegen mijn kop. En dat vreet gaten in mijn niet zo solide basis en dan hoor ik de woorden van mijn psycholoog: ‘Sommige dingen moet je gewoon niet willen’. En daar zit nu een ander zinnetje bij: ‘ Je moet niet denken dan kan ik weer beginnen’, van de ostheopaat.
Het gaat allemaal over overgave aan dat wat is.
Ik zit in een film en wil een ander spelen. Terwijl ik goed genoeg ben zoals ik ben, en dit moment precies dat is wat er moet zijn.
Ik ga maar eens douchen en de onzekerheid afspoelen.

En wat maak je dan in die heerlijke keuken met een groot houten aanrechtblok en uitzicht op de tuin. Met een goed gevulde voorraadkelder met allerhande delicatessen uit de omgeving en een fornuis met oven op butagas. 

Niets fijners om te koken als alles onder handbereik is en dan zonder vooropgezet plan en zonder tijdsdruk impulsief te kunnen handelen. Dan ontstaan de mooiste gerechten.

Het licht dat door het raam hier in de keuken naar binnen schijnt bevordert fotogenieke plaatjes. En mijn handen wapperen.

Goedemorgen wereld. Ik zit aan tafel en kijk uit op de ommuurde voortuin terwijl ik deze foto neem door het geopende raam. De haan kraait in de verte en de regen tikt tegen de bladeren van de perenbomen. En nu is de zon weg en is het grijs. Wat zou ik doen als ik alleen op de wereld was dacht ik toen ik wakker werd. Nou dit, opstaan thee zetten en aan tafel gaan zitten en schrijven. We doen allemaal zo vaak dingen omdat we denken dat ze zo moeten of omdat we gewend zijn om ze nou eenmaal zo te doen. Ik was me er gisteren weer zo bewust van. Ik voelde me ’s avonds alleen terwijl ik de hele dag samen met mensen was. Ik voelde me alleen omdat ik niet in verbinding was met mezelf. Omdat ik niet altijd zei wat ik eigenlijk wilde zeggen. Dan neemt de controle het over. Ik was de hele dag in strijd met mezelf. Mijn oude ik, die ik zo goed ken en zo graag haar best wil doen en mijn nieuwe ik die de controle kan loslaten en impulsief kan zijn. Ik heb er niets van gemerkt zegt mijn vriend als ik het vertel. Nee want dat kan ik ook heel goed, heel natuurlijk zijn in de rol die ik al jaren beheers. Wanneer ben ik echt eerlijk? Wanneer ben ik echt zuiver mezelf? En wie is dat dan? Of ben ik elke rol die ik speel. Of is het bewustzijn van de rol die ik speel ik? Of is dat wat observeert ik? Dat wat observeert is er altijd. Gisteren in de auto als ik op goed geluk de weg zoek en slingerpaadjes prefereer boven de snelste weg van A naar B en de wijdsheid van de wereld bewonder hier in de graanschuur van Noord Frankrijk ben ik in mijn element. En als de anderen een borrel nemen loop ik naar buiten en stook een vuur in de metalen ton. Het waait lekker dus dat vuurtje brandt snel en het pas gesnoeide hout brandt zo vers als het is op in de welwillende vlammen. Het is nu helemaal grijs geworden buiten. Grijs, nat en fris voor de tijd van het jaar. Ik ben niet alleen op de wereld, gelukkig maar, maar ik doe wel mijn eigen ding alsof en het helpt als ik al die gedachten kan delen en het gaat me vast lukken om in elke situatie steeds meer vanuit mijn authentieke zelf te reageren. Om in verbinding te blijven met mezelf en alle jasjes die ik aangetrokken heb gaan langzaam uit.

Goeiemorgen wereld. Het is nog fris buiten, de zon moet nog wat beter zijn best doen. Ik wacht op de claxon van de auto van de bakker. Want ik heb zin in een stokbrood. Zo eentje die voornamelijk uit lucht bestaat maar met een heerlijke knisperende krokante buitenkant. En een zachte veel te zoute binnenkant waar ik dan roomboter op smeer én marmite en dat wegspoel met een kop thee.

Ik kan niet anders zeggen dat het een wonderbaarlijke ervaring is deze sacred breath rebirthing sessie! Ik voel me lichter, liever en jaren jonger. Alsof ik verliefd ben op het hele universum. Mijn lichaam tintelt van top tot teen. Ik ervaar een soort van natuurlijke high. 

Gisteren in de sessie had ik op een gegeven moment het gevoel alsof ik heen en weer gewiegd werd en dat gevoel is er nog steeds min of meer, een zacht wiegen van mezelf.

Dit is geweldig. 

En nu na een aantal weken voel ik dat er wezenlijk iets verandert is. Ik voel me vrijer er is een last weg. Ik beweeg me makkelijker, er is meer vertrouwen. Ik ben erg blij dat dit op mijn pad is gekomen en ik kijk uit naar de volgende sessie. Met de heerlijke spanning van uitzien als een kind naar haar verjaarsagspartijtje. Jippie

In het verleden nam ik twee keer deel aan een  cacaoceremonie. Deze cacao drinken is van een heel andere orde dan rauwe chocolade eten. Dat is lekker en smaakt naar meer als je net als ik een ‘chocolade addict’ bent maar weegt niet op tegen de uitwerking van de hoeveelheid magische cacao die je  tijdens de ceremonie inneemt. De eerste keer voelde ik een zachtheid en opengaan in mijn borstgebied waardoor ik mijn omgeving liefdevoller kon omarmen. Alsof ik door mezelf liefdevol te accepteren daarmee ook de wereld om me heen liefdevol kon en kan accepteren en daarin wilde communiceren. De tweede keer was meer ingetogen en sereen naar mezelf toe en ik voelde me stil en verankerd na de sessie.

Ik heb op verschillende manieren ademsessies gedaan, verschillende vormen van lichaamswerk met dans, klank, de AUM van Osho en andere actieve meditaties, me laten wiegen in het water en verschillende vormen van psychotherapie achter de rug. Al die dingen zorgen ervoor dat ik steeds meer open bewustzijn ervaar en oude ballast, aangeleerde overtuigingen kan (los)laten. Waardoor ik dichter bij mijn intrinsieke zijn kom. En door de overgave aan wat is,  komt mijn authentieke zelf komt tot bloei. 

Aan een rebirthing sessie was ik heel lang niet toe, omdat ik bang was voor de overgave bang voor wat er boven zou komen. Mijn ‘niet welkom’ voelen bij de geboorte is een hardnekkige overtuiging. Toen via facebook een aankondiging voorbij kwam van een rebirthing sessie gegeven door Paolo Da Floresta voelde ik een ‘ja’ van binnen en zonder daar over na te denken, zonder een verklaring te zoeken voor dat gevoel stelde ik daar vertrouwen in. 

De sessie heeft me letterlijk ‘lichtheid’ opgebracht. Het contact met mijn innerlijk kind is sterker, als hersteld. Ik speel makkelijker, voel me vrijer in mijn bewegen en me uiten, vrijer in mijn zijn en aanvaarden van mezelf hoe ik ben hier in deze wereld. 

Er zijn en blijven altijd nog dingen op te lossen en nieuwe situaties zullen zich aandienen die rommel opleveren om weer op te ruimen. Maar gaandeweg ervaar ik steeds meer gemak en lichtheid hierin.

Ik heb nog nooit de combinatie van ‘sacred breath’ rebirthing en cacaoceremonie gedaan. Ik vertrouw er op dat dit een mooie reis wordt dieper in mijn innerlijk wezen of een inzicht zal geven of licht zal schijnen op wat zich aanbiedt tijdens de reis. Met een open hart nodig ik je uit om deel te nemen. De ruimte waarin de sessie plaatsvindt heeft een achthoekige vorm en een stervorm in het plafond. Het is mijn woning waar ik ook werk, yogales geef en workshops.

Na afloop is er wat te eten. Eten bereiden is mijn passie voor dat wat de natuur ons biedt aan levens versterkende kracht uit de aarde.

Als een God in Frankrijk heet dat geloof ik. 

Of snoepen van de hemelse giften van de aarde. Hoeveel recepten staan er in een gemiddeld kookboek? 

Als ik de recepten uitschrijf van de maaltijden, ontbijt, brunch, lunch en diner van de afgelopen drie weken zit ik al op 21 variaties ochtendsoep, pap, salade, groentegerechten, groentepureetjes avondsoep, granen, pasta, sauzen, aantal keren vis, 1x merquezworstjes, 1x rundvlees, verschillende taarten, desserts, jam, compôte, gevulde pannenkoeken, hartige taart, wildpluk, detoxprogramma, versterkend ayurveda dieet voor vatta, euh, tja wordt het toch eens tijd achter die computer te kruipen. En dan naast die recepten de verschillende opvattingen over voeding de revue laten passeren. Vooral ook niet vergeten dat voeding naast eten ook andere dingen behelst die net zo belangrijk zijn zoals ademen, nieuwe dingen leren en nieuwe dingen doen en uitwisseling met mensen. 

‘Je moet niet denken dan kan ik weer beginnen’, zei de osteopaat twee weken geleden tegen me.  Luisteren naar mijn lichaam dus. Dat gaat aangeven wanneer ik dan wél achter de computer kan kruipen. Nu dus nog niet, want nadat ik gisteren een poging deed om mijn planning te maken voor het nieuwe seizoen voel ik vandaag de stress weer toeslaan in mijn lijf. Het is te vroeg. Terwijl ik wel zin heb en mijn hoofd en denken jajaja zegt zegt het lichaam nee, hoe mijn hardleersheid en jaren over mijn grenzen gaan me nu genadeloos te pakken heeft en ik eindelijk luister. En tja dat wil dus ook opgeschreven worden. Met mijn handen in de pannen roeren en gerechten bereiden is voor  mij ontspanning, maar daar kan ik ook behoorlijk in doordraven, dus, het toverwoord is volgens de mesoloog: vertragen…laat ik dan de wijze raad van de heren opvolgen. Wachten op wat komen gaat en de dingen doen zoals ze zich voordoen. Zoals het een God in Frankrijk zich betaamt.

Goeiemorgen, goodmorning, bonjour. Zondag in Raye sur Authie. Er staat vandaag een bezoek aan de brocante in Hesdin op het programma en als we zin hebben  aansluitend naar de brocante in Brimeux. Dat ligt in de buurt van Montreuil sur Mer. Een mooi oud nog deels ommuurd stadje. 

Het lijkt er op dat de zon vandaag zijn best gaat doen. De haan kraait. De vogels laten zich horen. Vanuit het open raam kijk ik in de voortuin waar ik gisteren in de namiddag, toen het eindelijk droog was, flink heb staan snoeien. Als het droog blijft de komende dagen kan ik al het snoei afval verbranden. Lekker vuur maken in de tuin dat kan hier nog. 

Het is zo heerlijk rustig. ’s Nachts is het muisstil afgezien van die paar muizen dan die af en toe rondjes rennen en de wind die speelt om het huis. Als ik bramen ga plukken langs de bosrand is er niemand. Ben ik alleen met de wind, de zon, de vogels en de insekten. Is er alleen de handeling waarin de meegebrachte papieren zakjes vollopen met zwart glimmende rijpe bramen. En als de zakjes vol zijn en mijn vingers nog niet uitgeplukt vul ik mijn mond met de zoet sappige bramen. Soms is er niets. Volkomen stilte. En eigenlijk is er dan alles.

Good morning. Looks like it’s going to be another beautiful day here in Raye sur Authie. 

I slept a lot better last night. The night before with full moon was restless and full of dreams.

The nights are quiet. No traffic, nothing, just a vast empty space of silence and when the sky is clear the sight of thousands tiny tinkling stars is dazzling me far beyond I can see. 

Imagine this space around us. How far, how deep, if we exist here on this planet there must be other life somewhere in this universe. So welcome all creatures wherever you are and whatever you are doing. I send my love to the universe. May we all be aware of all the energy surrounding us. Breathe in the force of life. Breathe out to be thankful.

Zes koperen pannetjes afgeleverd in Zemst om opnieuw te laten vertinnen om daarna de beste sabaillon,  sauce hollandaise en  bearnaise te produceren in deze warmtegevoelige pannetjes voor liefhebbers. En nu verder op weg naar Raye na een korte stop bij het plaatselijke café Rubinshof met de plaatselijke bevolking aan het bier. Het laatste koekje en zoutje en dan morgen weer à la Anneke style detoxen. Lekker en gezond.

Hojo welcome in my cityjungle. Where the fruit is hanging on the trees. And not the strange fruit hanging on the poplar trees Billy Holiday was referring to. Where the kiwi grows wild and my mind too. Where nature presents me with all sorts of plants popping up, a waterplant as a gift in the stream, the orchid which grows on the other side of the river appears everywhere, alchemilla millefolium (thousand leafs) in between the pavement, all these nice wild plants most other people want to get rid of  calling them weeds,  are nestling nicely  in between the cultivated plans. And I rest in admiration.