Het regent en regent en regent. Dat is niet erg zolang ik in de auto zit. Zelfs de file werkt niet op mijn zenuwen. Mmm, misschien de wegpiraten daargelaten. Het betekent wel dat de minuten wegtikken. Afgesnoept van de tijd die ik ingepland had om naar de kringloopwinkel te gaan. Ik parkeer mijn auto, veeg nat blad en voel of mijn fietsbanden nog lucht hebben. Op weg naar mijn vriendin fladdert de regenponcho om me heen, de wind waait de nattigheid tegen mijn benen. We drinken lang genoeg kopjes thee zodat mijn broek droog is als ik mijn weg vervolg. Het wordt al donker en mijn capuchon schuift over mijn ogen, mijn bril beslaat en de poncho zit in de weg. Gelukkig tikt de regen minder heftig en kom ik redelijk droog, maar verwaaid en dampend op mijn logeeradres. Op de tuin is het me iets te nat en koud om te overnachten.

Zondag druipt het nog na. Maar tussen het grijs verschijnen plukjes blauw. We doorkruisen een groen pad door de stad. Dat kan. Langs het water, Marconiplein, dakpark, met groentetuintjes, Delfshaven in, om te landen bij de Sluis, waar de tijd heeft stilgestaan. Het interieur is nog hetzelfde als 30 jaar geleden, net als de uitbater. Gelukkig is het damestoilet wel gerenoveerd, of dat voor de heren geldt weet ik niet.

Het bier van de tap lonkt, ik proef de Brigand en zak na een paar slokken in een donzige nevel. Geholpen door de weldadige warmte om me heen, geroezemoes en sentiment. De kaas en pinda’s helpen niet om helder te worden. De thee erna wel en ik land weer in nuchterheid. De frisse buitenlucht en stevig stappen zorgen voor de rest. Mijn benen worden moe, ik struikel bijna over een richeltje en scheve tegel of is het het alcoholpromillage? 

En dan is de zon terug tegen strak blauw. Warm zelfs, achter glas in ieder geval. Mijn woonkamer schittert in zonneschijn, maar de temperatuur is evenredig gedaald. Ik stook de houtkachel op. Sluit de gordijnen als het donkert en maak pasta. ’s Ochtends ijs op de ramen van mijn auto. Krabben.

Vanmorgen liep ik in het krakende bos. De bevroren blaadjes bezwijken onder mijn trouwe wandelschoenen. Hoelang loop ik daar al in? Eén keer verzoold en rondom geplakt. Leervet erop en ze blijven het doen. Jaar na jaar na jaar. Zien er niet uit natuurlijk. Maar wie taalt daar naar? Ze lopen verrukkelijk. IJshaar, bevroren plassen, paarden in de nevel. Waar ga ik heen?

Het kriebelt van binnen. Na maanden voel ik een andere stroom inzetten. Is het de ondergrondse groei, seizoenswisseling die op handen is. Ik werk me een slag in de rondte aan binnenwerk. Onzichtbaar, ondergronds. Ploegen door opgeslagen dozen, onderdrukte weggestopt met spinrag bedekte herinneringen. Mag weg, maar wel na eerst doorvoeld te zijn. Er doorheen zakken. Door al die angst en twijfel. Hoeveel laagjes al afgepeld. Regen kan niet zonder zon, vreugde niet zonder verdriet. Ik eis mijn plek op. Voetje voor voetje worden kleine stappen groter.

Ooit kocht ik een gouden ring ergens in Zuid Engeland. Ik beloofde mezelf eeuwige trouw. Het pad kronkelde daarna door zeven kleuren, bijzondere smaken, verre uitzichten, oneindige ambachten. Het leek soms een doolhof met versperringen en doodlopend spoor, maar altijd is er weer licht, een nieuwe afslag en uitdaging. Hoever en waarheen dit keer?

19 januari 2023

Het nieuwe jaar begon in stilte en rust op het Franse platteland. Wandelend in de regen, in de wind, in een bleek zonnetje en plotsklaps verrast met een volle nieuwjaarszon waar de lucht openbrak in helder blauw. Begeleid door zwermen vogels die zich herformeren in sierlijke bewegingen. Opgeschrikte fazanten en kwartels die fladderend een ander heenkomen zoeken. Ik verstoor hun rust terwijl ik me in rust bevind. Er is geen weg terug, alleen maar voorwaarts. Ik lees het laatste boek van Raynor Winn. ‘Landlijnen’, zo treffend. Lopen is helend.

Stap na stap. Mijn voeten volgend. Niet alleen elke stap voorwaarts, maar ook elke stap naar beneden de grond in, de aarde onder mijn voeten. Met elke stap laat ik gedachten achter me, komt het lichaam in een gestaag ritme, vertraag, sta stil. Met om me heen dit prachtige glooiende landschap met vergezichten dat ik in mijn hart sluit. Ik voel de temperatuur op mijn handen en gezicht, ik hoor de wind en de vogels, ruik het vocht en het vee en ik kijk vol hernieuwde verwondering. Hoe vaak ik deze weg ook loop, ze verveelt nooit. Ze is altijd nieuw en tegelijkertijd verwarmend herkenbaar als een thuiskomen.

Heb ik op het verkeerde paard gewed? De verkeerde beslissing gemaakt. Dat is niet erg, dat is leerzaam, maar het doet wel een beetje zeer. Er is geen weg terug. Ik dacht, ik pak op waar ik afgehaakt ben, ergens in het navigeren op het levenspad, waar ik koos tussen links, rechts, koos ik voor anders. Ik geef weer kunstlessen met de gedachte dat dat voedend is en dichtbij wat ik zelf wil, kunst maken. Dat is ook zo. Maar het valt me ook zwaar. Niet het bedenken van de lessen, de uitleg, het voordoen, zelf de kwast, het penseel en krijtje hanteren dat heb ik niet verleerd. Zien wat er ontstaat onder de handen van mijn cursisten stemt me ook blij. Wat is het dan wat steunt en piept en weerstand veroorzaakt: het is het mentale stuk. Het onderdeel zijn van een bedrijf. Ik mis mijn eigen toko. 

De afgelopen 20 jaar heb ik me vooral verdiept in bewustzijn. In ontwikkelen, ervaren, voelen, zijn. In de yogalessen kon ik in stilte zijn, in het lichaam, vertalen wat daar gebeurt en daarin begeleiden. Hoe vertaal ik dat in teken- en schilderlessen? Of moet ik dat niet willen? Nu wordt er een beroep gedaan op mijn mentale veerkracht. Ik mis het fysieke en vloeiende, het energetische verbinden. Zal ik ze met hun handen en voeten laten schilderen. Of op muziek werken. Meters papier aan de muur en op de grond en daarover heen bewegen met krijt in beide handen. Waar kan ik de link leggen?

De nieuw aangeboden cursus introductie in tekenen en schilderen loopt vol. De cursus mindful verbeelden blijft akelig stil. Dat zal ik in mijn eigen toko moeten opzetten met gelijk gestemden. Ik heb een flinke snee in mijn duim. Ongelukje bij het hakken van aanmaakhoutjes. ‘Jij doet jezelf pijn’ zegt de Sleutel tot Zelf-Bevrijding. Dat zou zomaar kunnen. Mijn innerlijke Zelf alle ruimte geven, verzachten, vertrouwen, doorgaan. Een weg kiezen die aansluit bij mijn ware innerlijke aard. Ik loop in de regen en maak een cirkel met mijn zielskwaliteiten. Ik loop eromheen. Ik ga erin staan. Mijn hart klopt vrij in mijn borst. De grote stammen van de beuken glimmen van de nattigheid. Alsof ze me toelachen en aanmoedigen. Kom maar. Doe maar. Ik ga mijn ding doen.. Uit mijn keel komen klanken. Ik pak mijn drum en ik zet een rode neus op. Bijna.

10 januari 2023

Vol liefde en dankbaarheid voor de lessen van dit jaar. Mijn voeten op de grond voelen en in verbinding met de bron. Een oneindige stroom van beneden naar boven en van boven naar beneden. Ik mag in het licht staan en mijn zon aanzetten. Ik mediteer en ga naar mijn basiskracht, naar mijn innerlijk kind en mag ontvangen.

Op het eindje een flinke verkoudheid verwerken. Alles wat er naar buiten wil komen wat ik nog weggedrukt heb komt eruit. In tranen, in snot, in vermoeidheid. Ik slaap en drink. Ik zuiver. Longen staan voor verdriet. Kom dan maar. Het verdriet van de wereld uit zich in al die longziekten.

Toch naar Frankrijk rijden en me onderweg steeds lichter en vrijer voelen. In het tankstation drink ik koffie en realiseer me dat ik stevig in mezelf sta. De vrouw achter de toonbank roept ‘volgende’, ze lijkt kortaf maar als ze naar buiten kijkt en ik reageer is ze vriendelijk en ik krijg na het weer korte ‘is dat alles’, een chocolaatje bij de koffie. Het is haar werk, de routine, het heeft niks met mij te maken. De spoken in mijn hoofd lossen op, het zijn gedachten, ik ben het niet.

Luid zingend vervolg ik mijn weg. De regen, de schemer, de koplampen, het vraagt mijn aandacht. Het huis heet me welkom. Met wat geduld en doorzettingsvermogen krijg ik de houtkachel aan, zelfs met weinig aanmaakhout. Er is nog kaas en toast van de vorige gasten. Ik zet muziek aan, pak mijn tassen uit, steek kaarsen aan en druppel etherische olie in de verdamper. Lavendel en sandelhout vullen de ruimte.

Zacht, laten we zacht zijn voor onszelf. Dankbaar en veilig rusten in vertrouwen. Ik ben goed, goed genoeg, net als jij en jij en jij en jij en jij.

Het is grijs in Raye, grijs en zacht en nat en de wind zucht langs de gevel. Er is tijd om hout te hakken en oliebollenbeslag te maken en te wandelen. De laatste dag van het jaar vieren in stilte, in verbinding met de natuur, met mijn natuur. Ik ga vuur maken en zingen en dansen, want dit is wie ik ben en wat me gelukkig maakt. Ik wens iedereen licht en liefde en geluk en vrede waar je ook bent wat je ook doet. Het is helemaal goed.

Ik heb er weer een nieuwe ambitie bij, galeriehouder worden.

Kunst in de tuin met theetuin, jawel, die komt weer om de hoek gluren. Met ecologische kringloop, voorbeeldtuin. Biodiversiteit, voedselbos, permacultuur, dier- plant- en mensvriendelijke rommeltuin.

Nu die zak met geld nog. Mogen ook gulle handengevers aan vastzitten en hulptroepen met en zonder spierballen. Een mens wil wat, een mens moet wat. Ik kan en wil het niet alleen, dat is in ieder geval duidelijk. Het plan ontrolt zich zoals het zich ontrolt, of ontvouwt, is dat een nog mooier woord ervoor? Ontvouwen zoals een vlinder haar vleugels ontvouwt als ze uit de cocon tevoorschijn komt. Geen feniks maar wel een andere transformatie. Het plan ontvouwt zich. Stap voor stap en misschien ook wel in stroomversnelling, of niet, kan ook. Alles kan. Ik kan ook besluiten te vertrekken als de erfenis daar is. Te veel hooi op mijn vork nemen wil ik niet meer. Dus ik sta open voor samenwerking. Al ben ik een harde noot om te kraken met mijn eigen-wijze zo gaat het gebeuren neiging. Dus ik houd voorlopig de touwtjes in handen. Het opperhoofd zeg maar. Nu de clan nog vormen. Een organisme, een levend organisme.

Vergelijkbaar met een bijenvolk. De koningin legt eitjes, ideeën, input, die worden verzorgd, uitgewerkt, er wordt voeding gehaald, energie ingestopt en het volk groeit en ontwikkelt en voedt zichzelf. Aah mooi, daar droom ik van. Haha directeurtje spelen. Dat is ook een deel van mij. Het ik weet het beter deel.

Als alles dan lekker loopt, sluipt de koningin er tussenuit, want het wordt een beetje te vol en te druk en daar houd ik niet van. En dan gaat ze ergens anders weer verder een nieuw nestje bouwen. Cycle of life. Geboren worden, groeien, sterven. En al die prachtige gebeurtenissen en ontwikkelstadia daarin. Het komt vast omdat vorige week een koningin besloot om in de tuin neer te strijken, gevolgd door haar hofhouding. Ze ziten nu in de derde gedroomde bijenkast. Nu maar hopen dat ze voorspoedig aan de leg gaat. 

Afbeeldingen: Kunst en droomboom in de tuin van Kunstgalerie & Beeldentuin Oudenhove. Blije bijtjes in de kast en blije mij bij.

13 mei 2022

Pff, job is done. Ik ga even niks doen

Het hangt. Het laatste deel was passen en meten en niet helemaal naar mijn zin, want proppen. Dat is de perfectionist die dan opstaat en bevelen geeft: ‘Moet beter, dit kan echt niet, hangt scheef, is niet op één lijn, is geen geheel, wordt te druk, contrasteert te erg, past niet bij elkaar, pas je op voor vette vingerafdrukken, laat je niks vallen.’ Dan komt er nog een andere bemoeial om de hoek kijken: ‘Ze zullen wel commentaar hebben. Vergeet je niemand? Is iedereen gelijk vertegenwoordigd?

Woeha. Laat ze maar lekker tegen elkaar praten dan, ik stap er tussen uit. Het is goed zo. Ik heb mijn best gedaan. Het ziet er mooi uit, kleurrijk, geen stijve, saaie tentoonstelling, maar een van alles en nog wat, lekker uitpakken expo.

In Dronten bij de Meerpaal, de cursistententoonstelling van werk dat ze het afgelopen jaar hebben gemaakt. Daar kunnen ze trots op zijn. Zo veel, zo divers, zo mooi gemaakt.

12 mei 2022

 Hard werken, maar met een goed gevoel. Voor de goede zaak zeg maar en dat mag best gevierd worden. Het is me toch maar mooi gelukt om binnen vier maanden op een nieuwe plek me in te graven in een organisatie. Het werk dat ik graag weer wilde gaan doen en wat ook blijkt te passen. Easy peasy, weer voor een groep staan, kunstlessen geven en een paar uren coördinatie. Van het ene lesje werden het er twee en toen vier en de vraag of ik wil coördineren. Voor de cursistententoonstelling voor de open dag draai ik nu overuren, maar dat is dus voor de goede zaak. Ik vind het leuk. Werk uitzoeken, ophangen, huismeester erbij, technische dienst, hulptroepen, stagiaire helpt. Misschien is dit wel wat ik graag wil, in een culturele organisatie me thuis voelen. Samenwerken. Ik kan dit. Het lijkt een beetje op een baan die ik heb gehad, ooit, bij een kunstencentrum, daar was ook een theater bij, dat schept mogelijkheden en ik vind die hoofdzakelijk mannenwereld van de technische dienst fijn, de doeners die de technische problemen oplossen. Heb je gaffertape vraag ik. Wat een vraag. Een geluidstechnicus, belichtingsman, een technische dienst zonder gaffertape?  Ik krijg mijn rol, een witte, mag Ik houden in mijn lokaal, plakt alles.

Dus als je met vakantie gaat met de tent vergeet dan vooral die rol niet mee te nemen!

Mijn pauze zit er op. Ik moet weer aan de bak.

11 mei

Flink ontbijtje voor wat later op de dag, of gewoon pas eten als de honger en zin zich aandienen. Ondertussen heb ik van alles kunnen doen. Schrijven, afwassen, schoonmaken, wat taken voor mijn werk in Dronten, bijenkasten nakijken, stukje schuur opruimen, planten water geven en nu maar eens eten.

5 mei 2022

In het park zie ik basketballende  jongeren, maar ook twee moeders met hun kinderen rennen naar het net. Een jonge vrouw geeft haar brandende sigaret aan de man die bij haar is zodat ook zij een poging kan wagen om de bal in de basket te krijgen. Er rent een rotgans over het veld luidt snaterend naar een andere, kennelijk ongewenste gans, die druipt af. In de supermarkt worstelt een meisje met een boodschappenwagentje, manouvrerend met  haar rollende skates achter haar moeder aan. 

U kunt uw abonnement verlengen schalt het door de telefoon. Opvallend hoe hoog de energie die binnenkomt van verkopers. Ik zal eens kijken is mijn antwoord en gelukkig laat ze het daarbij en eindigt de telefoonterreur. Mijn kop zit vol en is tegelijkertijd leeg.

Ik kijk mijn twee bijenkasten na. Eindelijk. Na het inwinteren eind van het jaar heb ik slechts één keer het deksel opgelicht, twee, drie weken geleden, wetend dat het tijd wordt, wil ik voorkomen dat ze gaan zwermen. Er zitten speeldoppen in en één moercel, die knijp ik er uit. Het ene volk is twee keer zo groot als de andere. Over tien dagen weer checken. Dan kan er waarschijnlijk ook een honingbak op. Laat ze nu nog maar even de lege ruimtes vullen met broed, nectar en stuifmeel.

Ik zit in de zon en wacht op de post. Er komt een pakje met schoenen voor mijn moeder. Die breng ik dan meteen om te passen. Luxe verbandschoenen. Speciale zachte, flexibele lichtgewicht schoenen voor haar kwetsbare voeten. Ik ga niet haar kamer opruimen. Mijn energie is op, nog drie dagen werken, dan heb ik even pauze.

Er zit een suis in mijn hoofd. Het is stil om me heen, dan valt het des te meer op. Toch eens onderzoeken of daar nog iets aan te doen is. Het is nooit stil in mijn hoofd. Het suist. Daar zitten ook nog frequenties in. Hoog en laag, een melodietje.

De buurman roept me, hij heeft twee laurierstruiken, die kan ik op komen halen om in de tuin te zetten. Maar echt, nu even niet. Mijn energie is op. Het lichaam wil zitten en rusten. Om me heen luid gekwetter van blije vogeltjes. Tenminste zo klinkt het. Blij. Uitbundig. Luid. De merel zit vlak bij me in de kersenboom. Als ik mijn arm beweeg naar mijn hoofd, houdt hij wijselijk op, even, om weer verder te gaan. Zo mooi.

De bijtjes, hommels en andere insecten laven zich aan het vocht in de bakken met waterplanten. De plek waar het bomenbosje stond is in een woestenij verandert, droog hout kraakt onder mijn voeten. Jong groen van vlier schiet op tussen de boomstronken. Een oefening van wachten. Wachten is niet mijn sterkste kant, maar het geeft wel ruimte om op dit moment waar te nemen. 

Waarom is de ene beuk eerder in het blad dan de andere? De twee hoogste hebben al groene blaadjes. De andere twee zitten nog in knop. Het zevenblad schiet op. Sneller dan de gele dovenetel en de weegbree.

Het pakje is ontvangen, de larierstruiken gehaald, menu bepaald, boodschappenlijst gemaild en nu wacht ik tot mijn moeder klaar is met eten. Dan gaan we schoenen passen.

Tweede poging. Mijn eerste als concept opgeslagen bericht, verdween als sneeuw voor de zon. Het is waarschijnlijk veiliger om een bericht eerst op de computer te maken en het dan te copieren hier naartoe. Dat werkt ook makkelijker met trema’s, accenten en aanverwante leestekens. Maar ik zit buiten lekker in de zon. Dit beeldschermpje werkt nog net, de computer spiegelt teveel.

Over spiegelen gesproken, wat me het meeste triggert zijn mijn helderste spiegels. Al mijn haren gaan overeind staan als ik naar Nederland bel* met een hulpvraag en het eerste commentaar is dat het bellen kostbaar is. Euh ok. Dat brengt me van mijn apropos. Geld. Als ik het heb stroomt het mijn handen uit en als de kraan dichtgedraaid is overleef ik ook. Geld is wel een issue. Toch nog steeds, wetende dat er overvloed is en er altijd genoeg is. Een opgedroogde bron herpakt zich zodra de regen zich weer aankondigt. In droge tijden dient zich ander leven aan. Meebewegen met het ritme van het leven.

Ik zit dus buiten voor het vakantiehuis in een ommuurde tuin in Noord-Frankrijk in de
Picardie om precies te zijn. De uitgestorven graanschuur van Frankrijk met zijn glooiingen, lappendeken van velden, nu geel van de koolzaad, zwart van omgeploegde aarde en tinten bruin en grijs en groen. Er wordt gezaaid. De boeren werken tot in de late uurtjes op het land. Kilometers vreten. Banen trekken, eggen, geulen, voren en planten.

Koeien zijn er ook. Hele families in één weide. Na mijn avondwandeling stuit ik op een groepje nieuwsgierige pinken. Ik zie ik zie wat jij niet ziet. Ik kom dichterbij. Een van de koeien ook. Ze snuffelt even aan mijn hand en snuift en maakt zich dan uit de voeten. Mijn voeten zijn moe. De wandeling blijft kort. Ik ga zitten in de berm, pluk bloemen en wandel op mijn gemakje huiswaarts. Het voelt hier wel als thuis. Mijn Frans is maar tralala, dat krikt zichzelf op als ik langer blijf en praatjes maak. Ik kom hier al pak hem beet 25 jaar? Al mijn relaties sleep ik hiermee naartoe. Prachtige plek. Houtje touwtje huis. Ik ga hier altijd schoonmaken. Letterlijk en figuurlijk. Grasmaaien, soppen, auto wassen, ramen lappen. Eten koken ook, veel te dure boodschappen doen in de supermarchee. Wat een megawinkel is dat. Ik krijg keuzestress en ben overweldigd door al die potjes, pakjes, flessen, vers en in blik en vis en vlees en kaas en zoveel wat ik nooit eet. Ik ga naar huis met minstens voor 2 weken eten. Ik koop dit keer geen alcohol maar appelsap. Geen goddelijke San Marco maar bio decafe. Ook lekker maar anders. Echte koffie, een glas wijn en zoetigheid neem ik alleen nog maar als ik daar bewust voor kies. Ik wil van de gewoonte af.

Gewoontes zijn hardnekkig. Zoals bijten op mijn nagelriemen. Breken met een gewoonte en die verwijderen uit je systeem kost tenminste drie maanden. Ik drink nu zes weken geen koffie meer dus ik moet nog eventjes.
Andere gewoontes koester ik, zoals mijn ochtendpagina’s. Daar komt soms de klad in, maar ik pak ze altijd weer op. En mijn ochtendpractice. Losmaakoefeningen, meridiaanstrekkingen. De vijf Tibetanen. Wat versterkende hara-oefeningen. Ademen en mediteren. Het kan in 15 minuten. Maar het kan ook anderhalf uur duren. Net hoe de pet staat. De klok tikt, de plicht roept.

Er roept eigenlijk geen plicht meer. Als het zo gaat voelen taai ik af. Zo heb ik net besloten te stoppen met bestellingen maken. De volgende stap is stoppen met koken voor groepen. Niet helemaal. De krenten in de pap wil ik wel houden, maar onderbetaald, werkdruk, grote groepen zonder assistentie, ik doe het niet meer. Mijn lijf schreeuwt nee. Ik kan goed koken en ik doe het graag maar dan wel conform prijs, naar kwaliteit en inzet.

Je suis arrivee. Hier dus. Op dit punt van weten wat ik waard ben. Dat voelt als een luxe. Als een welkome zachte hand die me leidt en beschermd. Ik hoef niet alles te kunnen. Ik mag nee zeggen. Ik kom hier naar la douce France om op te laden, te slapen, te wandelen en een beetje te werken. Om de eerste aanzet te maken voor mijn boek over voeding. Mijn filosofie over voeding. Voeding is niet alleen wat je in je mond stopt. Het is ook dat gesprek met je vriendin. De wandeling in het park. Het boek over de honingbij en het advies van de marktkoopman. Voeding is dat wat we inademen en omzetten in energie. Dat wat we zien en horen en ons eraan herinnert hoe kostbaar het leven is. Ik heb vrede gesloten met mezelf en al val ik nog, schop ik, schreeuw en vloek. Ik dans en zing en lach ook. Vol-ledig.

*belletje bleek naar Afrika te gaan, wist niet dat ze daar nog waren😜zo zie je maar weer, niet uitgaan van veronderstellingen😏