I keep it short, my eyes are hurting, too long in the car driving, behind te screen writing, but….

I’m halfway already on this trip to Australia, letting go, arrived back home today from a couple of days silence in the north of France, beautiful Picardie. It feels like I need a break, my life could be a bit less hectic, this hectic is mainly imbedded in ourself off course, when I drove down the bridge today entering Rotterdam I realised, how wonderful, I have no home to go to, I am carrying my home in my heart,  and that feels good, coming home at last.

Going on a trip then is no longer to escape, but a party with uncertain destinations.

And still, it comes it goes, like waves, thoughts, feelings, something else, someone else is shifting over, me, time, acceptance, oh and yes it hurts, love always does, I would like to have had it different (he said don’t you think I would have liked it to have different for us) so where are we now? It is the way it is, it won’t work, still I love, I am love, to learn it anyway, to accept my moods.

How green the grass different is at the neighbours, how the body rotates and returns, consumed by lust. I will walk, slowly, fast, where love leads me, transforming this love into something higher, some creative action, the becoming of, to be. It’s allright, I felt perfect love, thank you, I don’t need a man anymore. (for the time being, haha)

Never a dull moment. Fifteen more minutes before I hit the bed. Last night the ghosts kept on whispering. Memories were keeping me awake. Cold feet, heartbeat, stomageburn. For god sake when will it be quiet up there. Only when I meditate, walk, do exercises, cook, work in the garden, dance, have sex, sing. It’s getting better, haha. When my body mooves it’s easy to shut up. I love words, I love talking.

At night it’s getting difficult, when it gets dark, let go, detach, all these things, my life in the past, present, future. They say now is important, the moment, to be present with loving attention, to reverse all negative experiences. They say the more you suffer the stronger and the better person you become. Ah well hell, I’ve had my share thank you very much. 

Time’s up, silence for a couple of days, I’m travelling. Simple retreat, writing in front of the fireplace is a good prospect.

Opeens zijn er allemaal aanvragen voor behandelingen. My hands lead the way. En opeens is er ook weer rust. My heart leads the way. Het kriebelt van binnen, de deur staat open. Gaan is welkom op de stroom meedrijven. Ik ga me overgeven en zien wat er gaat gebeuren. Meer is er niet, het is zoals het is.

Wat maakt dat schrijvers drinken?
Ik heb een hele fles Chardonnay achter de kiezen. Dronken? Nee  ik denk het niet, niet eens aangeschoten, zit ook niet veel alcohol in, deze vin mousseux. Ik ga met een gerust hart mijn hart achterna, haha, onthechten. Er zit iets in alcohol waardoor je makkelijker van a naar b gaat. Waardoor dat hoofd loslaat en de papegaai op mijn schouder zich even gedeisd houdt. Hehe, rust.

Ja, er valt ook nog iets uit te vechten op het thuisfront, want goed als ik dus steeds op mannen val die alleen maar gepreocupeerd zijn met zichzelf en hun ego, dan zit daar een draadje. Spiegeltje, spiegeltje, het feest der herkenning. Wat kan ik veranderen?

Zij geeft niet thuis, loopt weg, luistert niet, zegt nee, kan niet tegen kritiek, how hard must you try?
In your own world you’re king, queen, but real love exist beyond that.
Lieve mama het is zoals het is. Ik ga het allemaal terug geven.

Er is maar een keer geweest dat je sprakeloos naast me zat, een beetje bleek en me gelijk moest geven. Hoe moeilijk is het om te luisteren?
Hij was dronken, te erg, te ver, hij zat bij ons in de keuken. En er zat niets anders op dan hem thuis te brengen. En je keek hoe ik met mijn fragiele lijf, zijn zware postuur van de stoel hees en naar de auto bracht en bij zijn flat hielp je me hem de trap op sjouwen. En je keek hoe ik hem de deur induwde en liet zakken in de gang en de deur dichttrok en van buiten in het slot draaide en de sleutel door de brievenbus liet glijden. Nee het leven is geen lolletje als je op de verkeerde mannen valt. Die koffer he, die wacht, vergeten verhalen, hij zei nog, bewaar het, schrijf het op, je hebt straks een goudmijn aan mij, haha, ja lieve Bart, maar wel een goudmijn met een lontje.

De ganzen vertrekken, in lange formaties vliegen ze gakkend over mijn hoofd. Ik hark bladeren in het donker, het ruikt lekker naar herfst. Om me heen daalt de stilte in de mist en vervagen de vormen. Hier is geen tijd, hier is geen moeten, hier kan ik zijn. Wat een geluk om een thuis te hebben. In de studio is het donker, wachten de muren en de buren gluren, nou ja dat is overdrachtelijk. Hier ademt alles. Het hek door, mijn tuinhek open, mijn paradijs in. Het is een beetje te koud ’s nachts, dus ik slaap hier niet meer. Maar nu weet ik wel hoe ik het wil, de mooiste plek van de wereld is niet een groot huis met alle luxe, maar een plek waar je je vrij voelt, waar je jezelf kan zijn. Is ook niet gebonden aan een plek, want donderdag rijd ik in het donker naar Raye en dan ben ik ook thuis en de volgende week ben ik een weekend aan het werk in Laren en daar ben ik ook thuis. Het zijn plekken waar ruimte is, in de natuur, een tuin, een schuur,  niet helemaal af, oud, geschiedenis en geur en diertjes en spinnenwebben. Waar ik kan koken en onkruid wieden en dingen  repareren, waar altijd een klusje is en niemand opkijkt als je om vijf uur ’s ochtends gaat mediteren of een wandeling gaat maken. Waar het leven beweegt met de seizoenen. Ik beweeg in het besef dat ik meer boeddhist ben dan ik vermoedde. Het leven heeft liefde nodig, mededogen, mildheid, zoals de Dalai Lama zegt. Ik studeer op oorzaak en gevolg: karma. Wij zijn wat wij uitdragen. Wij ontvangen wat we geven. Ik voel. Ik beweeg. In de dans vind ik de ruimte, ik dans in het leven. Thuiskomen is fijn. Nu kan ik anderen gelukkig maken.

Little resistance, breathing in, breathing out. My hands touching her body. Tears rolling down my cheeks. Breathing in, breathing out. I feel heavy, sleepy, I let it go. My arms feel heavy too and warm, energy mooving. I look at her face now and then, whether the frown between her eyebrows is softening.. My hands lead the way. Tingling fingers. She looks refreshed afterwards. How do you do it she asks? I don’t know, I just do.

I am home, I am safe, I am secure, I am love. I was up at six, I am tired.

Somewhere I entered a new dimension, to choose to sit down and share my thoughts. I have this suitcase waiting, filled with writings over the years, some of it will be so depressing that I still can’t push myself, it’s in my gardenhouse, quietly asking, open me, spoil me, use me, let me recover.

I can only do this because I feel good, I am changing, I am coming home, I feel shaken as well, because I don’t follow my habitual paths, I shiver, I fight inside, to be strong, loving to myself, to say no to the outside world and to say yes to my inside world. It’s not what I’m used to.

I should be working on my recipes just now…

What is it I really want? What is really important? Nothing is important except love, understanding, sharing. I cry looking inside not out of dispair but sometimes it hurts so much to feel the bleeding of mother earth and the people in it struggling.

God is looking in the heart, I embrace life,  with  a bit of luck I have a new house in spring. For the moment I live here and there and everywhere, and my possessions are getting less, and less important. I was walking this morning and felt, I am always home, I am safe, I feel secure, I feel love.

Thank you

Tomorrow morrning at five I will rise.
Tonight I will not drink, I will not have sex, I will not feast,
I will prepare a question.

Tomorrow morning I will meditate,
put on my walking shoes and go out in the dark.
I will walk for four hours, or sit, see, listen, smell, touch,
open up all senses to my question.

And then nature will answer
in whatever way possible.

Even nog voordat het hoofd het kussen raakt, in mijn ienimini bedje, tijdelijk, ik wil liever twee bij twee… Net zoals ik liever samen warm, naast iemand slaap. Met ruimte, haha. Ik heb zo’n behoefte aan warmte, begrip, mijn hoofd op een schouder, een arm om me heen. Vanmiddag zaten we in een tent met wel erg veel homo’s, beetje flirten met de bediening, kan dan geen kwaad, lekker aanraken, de hele tijd, zoek je wat vraagt hij als ik rondkijk, effe chekke,, denk ik, ja dat is ook een oplossing een homoman waar je lekker tegen aan kan leunen zonder dat hij meteen iets van je moet, gewoon lekker liggen en miepen en aaien en vasthouden, hmmm. Hé Patrick, ben je daar? Even nog, de ogen zwaar, ontspannen, voordat dromen werkelijkheid worden. De ontmoeting in de dans was mooi. Zacht en hard en langzaam en snel, los en vast, samen. Dat is fijn, samen dansen. Mijn hele lichaam wil bewegen, mijn hele lichaam lacht. Dichtbij, samen, uitwisselen, delen, voelen, lachen, zijn.

Morgen wacht de tuin. Eindelijk een weekend vrij, rust en ruimte. Tot zondagmiddag  sauna en cd presentaties. En volgende week de stilte inrijden, open haard, rode wijn, mijn kookspullen in kratten mee en fototoestel, recepten uitproberen, ultiem geluk als de rijpe camembert en cantharel elkaar omhelzen. En de Fitou en Côte de Blaye soepel stromen. Vier dagen lang, gras, wind, water,vuur, de uil, niets dan zijn….

Ik kan heeeeeel hard schreeuwen.
Straks op het strand tegen de wind in,
sta ik met mijn armen wijd, leunend op de wind,
het ruizen van de zee,
in een oneindige beweging heen en weer,
het rollen van de golven,
beuken op de kust,
in Raye aan de kust rollen de stenen bij elke golf over elkaar,
veroorzaken een vloedgolf aan geluidjes,
ik stond in Thorpeness aan het strand,
drie weken geleden, van binnen warm, stevig, liefdevol.
Dit leven is mooi, ik houd van mijn vrienden, van mezelf.
Ik fiets tegen de wind in en ik schreeuw, heel hard: neeeeeee.
De tranen rollen over mijn wangen en waar ik vroeger alles verstopte,
mag het er nu gewoon zijn. Dit ben ik. Emotionele jojo.
Wisselvallig als het weer, met de natuur altijd in beweging.
Mijn dromen zijn dezelfde als twintig jaar geleden.
Mijn energie is hetzelfde als twintig jaar geleden, dankzij de Tibetanen.
Dank je wel lieve psychotherapeut, dank je wel andere peuts
in mijn zoektocht naar de ware zelf.
Het is allemaal niet zo moeilijk als je gaat zitten en voelen en durft te zijn.
Ik ben niet zo bang meer, ik durf lief te hebben.
Ik durf me uit te spreken, zonder angst om afgewezen te worden.
Haha ik blijf toch wel van je houden.
En ik leef maar een keer, het wordt tijd om te spelen,
ik ben al lang genoeg serieus geweest.
Ik ga mijn dromen waarmaken.
Geld als water verdienen, mijn rol glansrijk vertolken.
To be, to hold, to share, to love, to find, to loose,
to win, to go, to play, to laugh, to be happy.
Ik ben nooit meer alleen.