Heb nu alle stadia van relaties doorstaan. haha. Eerst word ik deel van een gemend huwelijk Engels, Australisch, Italiaans, in de suburbs van Sydney, met drie kinderen van 4, 6 en 9, met grootouders erbij en zus, aangevuld met de andere kant van de familie tijdens kerstmis. Ieder heeft zo zijn eigen agenda net als ik. Daarna ben ik in de bush een beetje geisoleerd met een stel met vier kinderen, tweeling van 9, twee zonen van 12 en 14, homeschooled, rawfoodies, farming. Vervolgens echte Aussies met twee zoons die net besloten hebben te gaan scheiden en ik ben de gelukkige om dat als eerste te vernemen, nog voor de kinderen het horen (ze weten vast wel wat er boven hun hoofd hangt) om dan in een kersverse verliefdheid te vallen, twee mensen die elkaar nog geen maand kennen en stralen van geluk, ik eet mee met de ouders en nichten en neven ter gelegenheid van de aanstaande bruiloft en ja er wordt gepraat over ringen, babies, huizen. Ik blijf voorlopig maar even single, veilig, vrij met mezelf.
Logeren is aanpassen. Praten, veel, af en toe ben ik zo moe, ook van het engels praten, en australisch engels is weer anders dan proper english en ik besef hoe belangrijk de stilte is voor mij, tijd om op te laden, te verteren. Ik ben niet zo goed in babbelen om het babbelen. Ik ben meer van het doen. Ik verlang naar mijn keuken, ik wil creeeren. De komende dagen heb ik meer tijd voor mezelf. Michelle en Søren werken allebei. Morgen ga ik naar de kapper, koffie drinken, wandelen, de toeristenbus in en varen. Niet een slecht vooruitzicht.
Al die mensen hebben zo hun eigen gewoontes en hoe langer ik er deelgenoot van ben, hoe meer ik rust in mijn eigen behoeftes. Geen verwachtingen, geen oordeel. Just be. Ik dans mijn eigen dans. I wish I knew what I wanted to be when I grow up! Ik speel meer nu dan ik speelde toen ik klein was en daar ben ik dankbaar voor. Jammer dat het straks nog geen lente is als ik terugkom ik zou zo graag de tuin in willlen…Ik ben kok, kunstenares, yogalerares, ik heb zoveel geleerd, zoveel mogelijkheden, het is een ketting met parels, pick and eat me. Kennis is iets anders dan weten. We zijn altijd onderweg, onderweg zijn is leren. Ik ben nog niet klaar. Ik weet nog steeds niet wat ik wil worden als ik groot ben. Haha. Misschien is het genoeg om gewoon te zijn en er verder niet meer over na te denken. Ik denk nog steeds te veel. Niet nodig. Als ik straks op dat surfboard sta moet ik in mijn hara zakken, ultieme test, eens kijken hoe sterk ik sta in mijn centrum.