Misschien ben ik toch beter achter de schermen. Achter het fornuis. Heb ik net de ruimte klaar, matten neergelegd, spulletjes in volgorde. Komt mevrouw vertellen dat dit haar ruimte is. Hoezo haar ruimte? Ego. Ik buig. Verbannen naar het souterrain. O wat zijn we zeker van wat wel en niet kan. Oordelen. O wat blijf ik akelig aardig tegen haar. Terwijl ik denk, bitch. We maken onze eigen wereld, we leven onze eigen droom. De een wat meer, de ander wat minder. Mijn droom is groots en daarom kom ik grootse bergen tegen. Hoe lang ben ik nog bang?