She bites her lips, licks her fingers, crosses her legs, restless. What to do. She’s not good at waiting. The clock slowly ticks the time away. Is it the heart or is it the mind you have to follow? She’s puzzled. The mind is working hard to destroy it all. There’s a nasty little voice taking over inside: ‘It doesn’t work, it never will, give up, walk away, let it be, leave it, find someone nice, willing, stop fooling around, get lost, cheer up, enough fish in the sea, don’t get hurt, he’s not worth it. There’s the other side the heart: beating endlessly, the stomage turning upside down, the body hot, humid, wanting, compulsively searching to be satisfied. What is wisdom?

So she dials the number, uneasy, so she sends the message to let the steam of for a while.

Someone else always takes you on the same train, the conveniant one, when do you hop off? Start changing direction? She’s making an effort. Communicating, not silently taking it for granted? It’s not so bad is it, to fall in love, if you can enjoy the feeling. Even if the guy simply doens’t want any of your affection. And, oh yes it sucks, but it feels wonderful at the same time. And it makes it worthwhile this time to reflect, To feel….

Tijdens de yogales vanavond besef ik weer, dat koken mijn ware passie is.

Eten bereiden, erotiserend.  Koken bevredigd alle zintuigen,  je ogen gestreeld door kleuren en vormen, je neus geprikkeld door geuren, je mond bevredigd  als het speeksel vanzelf toeloopt van genot en je tong de smaken en texturen ondervindt. Je oren die het sudderen en borrelen waarnemen en het smakken, slurpen en boeren begroeten. Welk maal is niet een feest als er geen geluid mag zijn? En je vingers, tasten naar de vormen, mes hanteren, roeren, kloppen, likken van je vingers mag.

Koken en eten is net zo lekker als sex, mits de maaltijd perfect is toebereid. Uren in de keuken staan is een feest. Samen koken, samen eten, nog feestelijker. Sensueel eten ook een feestje waard. Champagne van je buik likken, eten uit je mond, elkaar voeren. Banaal, maar wel lekker.

Waarom hebben we het verleerd om te genieten, schaamteloos dronken te worden van copieuze maaltijden, lekkerbekkend, druipend langs onze wangen, gulzig het eten tot ons te nemen?

Eten, liefde, een plek om te slapen.
Mijn tuin biedt het allemaal.

Frambozen, bramen, appels, aardbeien, druiven, pruimen en straks ook peren.
Kruiden, aardperen, eetbaar onkruid,
en groenten als ik ze zaai en poot, op tijd.

Een roodborstje volgt me,
de bosuilen woonden een tijdje vlakbij,
staartmees, winterkoninkje, merel, lijster,
geelgors, kraai, halsbandparkiet, dagelijkse gasten.

Het wordt te vochtig nu,
anders zou ik er nooit meer weg willen.
Isoleren en potkachel erin.
Volgende stap.

Het zou zomaar uit de lucht komen vallen. Echte liefde. It aint me you’re looking for baby. No I know. Too much ego involved. Het draait 180 graden van binnen. What is it you’re looking for. Liefde en begrip. Als hij zijn neus in mijn schouder duwt en mijn geur opsnuift en meeneemt naar binnen. Wat is de ergernis? Bij de een de flauwe grapjes, neem me serieus alsjeblieft, bij de ander het omgekeerde, please talk about sex, let’s make it light and comfortable. Ik begrijp hem niet. Fuck the lot. Ik haat ze en ik heb ze lief. Ik wil de zachtheid, de omarming. Waar trek ik mijn grens?

De hoofdpijn hits me hard. Al na een halve dag. Geen koffie is agony. Dus piep ik er even tussenuit, de coffeeshop in. Het is niet zoals het hoort, maar ik heb hier geen zin in. Mijn les is, nu eens niet netjes doen wat er van me verwacht wordt, maar mijn grenzen verkennen. En nee ze is niet happy als ik terugkom en nee ze is niet blij met mijn op en neergaande energie en bruisende vitaliteit, want ik maak te veel lawaai in de keuken terwijl de rest mediteert. Oh sorry, maar dit moet. En eronder zit een boze vrouw die zich afgewezen voelt. Haha, nu even niet, we zien wel, wanneer dan wel? Het is oud en het wordt getrikkerd. De deur dicht, hart op slot en weglopen, ja makkelijk is dat. Mijn moeder, altijd weglopen, nooit geen antwoord, geen openheid, niet roeren is het plasje ander komt de modder omhoog, nou laat die modder maar omhoog komen, zeven, oplossen, stromen. En onder de boosheid zit pijn, ik loop drie dagen, ga de pijn in, omarm mezelf, de pijn eruit, wordt milder, oh die spiegels hoe ze tarten. Nee ik hoef niet overal op te reageren. Ik heb een keus. en god wat ben ik gelukkig.

‘Ik laat me niet graag behandelen’, zegt ze, ‘maar jouw energie voelt goed’. ‘De meeste therapeuten willen laten zien hoe goed ze zijn, maar jij doet gewoon’. Ze geeft me zo’n groot cadeau. Dank je wel. Ik maak geen onderscheid, iedereen is gelijk, wij leren van elkaar, of je nu oud, jong, wit, zwart, dik, dun, geleerd of ongeschoold bent. Het leven is er om te ervaren, om lief te hebben, om te delen, te omarmen in alles. Love and lifeforce. To be united.

Het was  in Parijs in oktober. Samen met een partner in crime onderweg naar Barcelona. Ons verdriet over ongelukkige liefde oplossen in onderweg zijn. Liften was zwaar klote, ergens onderweg bij een benzinestation na een ijzige nacht voorbij Dyon, ging de duim de andere kant op. En toen was er zomaar een lift Parijs in, met de voet op het gaspedaal en de galante man, ik zou hem met liefde hebben bevredigd, bracht ons voor de deur van een appartement midden in de lichtstad. Het adres van een onbekende uit mijn adressenboekje van een vriend  uit Londen, voor als je ooit in Parijs bent en een plek nodig hebt om te slapen. Thank you so much. Het grote ijzeren hek bij de ingang was een barriëre, geen code, geen access. Maar geluk komt nooit alleen, nog geen tien seconden later verlaat iemand het gebouw en worden wij binnen gelaten. De rest is binnen wandelen in een droom, ons contact is er niet, maar haar vader, waar ze boven woont wel. en wat een vader! Complete vreemden laat hij binnen, opent zijn armen voor ons, overhandigt de huissleutel, de koelkast, de slaapkamer, wees welkom zegt hij en gebruik wat je nodig hebt, ik ga nu uit en een paar minuten later staan wij, glabbergasted over deze hospitality, in een bijzonder sfeervol appartement hartje Parijs.

Het is zo mooi, de wanden vol van boven tot beneden met kunst, een kleine vleugel met stapels muziekboeken, de vensterbanken vol planten, de keuken klein maar economisch tot het plafond geplankt met het mooiste keramiek, een uitpuilende koelkast, dit is een Bourgondiër, en de deur naar zijn slaapkamer staat uitnodigend open, een rij schoenen langs de wand, zijn kleding netjes over een dressboy, ik houd van deze orde, klassieke meubelen, antiek, boeken, tatata, een een laag stof over het geheel, waar je u tegen zegt. Wat een heerlijkheid om hier te mogen overnachten. Dankbaar onze lege magen te vullen, voldaan in bed te rollen, droomloos de nacht in.

En de volgende ochtend naar de zolder te verhuizen, waar een Francaise zich kapot studeert op Chinese karakters midden in haar examens, mais oui, pas de probleme, restez, drie dagen stokbrood eten, eindeloos lopen, alles in te nemen, een laatste avondmaal genieten met ons uitgespaarde geld, terug naar huis zoeven, onze geliefden weer omarmen, verfrist, verrijkt, dit zijn de wondertjes waar we op bloeien.

Mijn oma had een vriendin in Hattem, tante Zus. Een statige oude dame met lange rokken, een camee op haar borst gespeld, haar lange grijze haren in een knot op haar hoofd en een diep donkere warme stem. Daarmee betoverde ze mij. Als ik het tuinhek opende hoorde ik haar stem boven de pianoklanken uit. Warm, zuiver, binnenkomen in mijn borst. En ik sloop stilletjes naar binnen om te kijken hoe ze achter haar vleugel de ruimte vulde met haar persoonlijkheid. Ik mocht op de vleugel spelen als ik eerst mijn handen waste en het kleedje netjes opvouwde dat de toetsen beschermde. Ze leende me boeken en ik leerde zowaar noten spelen. De vleugel stond in de achterkamer met uitzicht over de tuin. Grote crapauds voor de open haard, een kerkkandelaar een wand vol boeken, een speelgoedkast, een kunstwerk in een kastje met een kunstig geknipte voorstelling, een Indonesisch beeld bij het raam en ouderwetse planten….De enorme tuin om het huis met twee vijvers, een voor de kikkers en voor ons om in pootje te baden en de andere omzoomd met rododendrons. Een kas naast het huis, een kelder. Een keuken met granieten aanrecht en echte houten kastjes waar ik nog steeds naar op zoek ben, met ernaast een bijkeuken vol ingemaakte groenten, jam en sap. Het kantoor van haar man was verboden terrein voor ons. De eetkamer gevuld met een grote tafel. Thee zetten was een ritueel. Haar theepot van gegraveerd metaal stond  in een theemuts. De losse thee, lapsang souchong,  deed ze in een thee-ei, de thee trok vervolgens vijf minuten en werd dan uitgeschonken. Niet eerder niet later, in een ragfijn porseleinen kopje. Die ze uit een van de vitrine kasten haalde. Naast de wandklok met zo’n slinger die geweldig klinkt. In de hoeken stonden vierkante stoeltjes. Amanda de roodbruine eekhoorn had ze getemd, de eekhoorn at uit haar hand en zat op haar schouder. Ik bouwde kabouterhuisjes langs de paadjes onder het mos en was ervan overtuigd dat ze er ook echt woonden, want als we weer kwamen zag alles er anders uit, kijk ze zijn geweest, ze hebben de inrichting veranderd. Bij de ingang was een rozentuin met in het midden van de vier vakken een zonnewijzer. In het bos stond een grote ouderwetse slijpsteen. Hier rolden de verhalen vanzelf, hier sloeg mijn fantasie op hol. Het kamertje op de bovenverdieping waar wij sliepen kraakte van alle kanten naargeestig. De badkuip vulde zich met gelig water uit de boiler. Haar kamer aan de achterkant was prachtig met zo’n groot houten ledikant en linnenkasten. In de voorkamer boven sliep mijn oma als ze op bezoek was. De houten tussen kamer met twee ingebouwde bedden was voor ons, de kinderen. Ik wilde zijn zoals zij. Haar rust, haar gebaren, haar stem, haar huis, haar rituelen, haar tuin, haar eekhoorn, alles vond ik prachtig, zoog ik op en bewaarde ik in mijn hart. De geur van oud, de klanken van weleer, ze omringt mij als een warme deken van herinnering.

Zaterdag heb ik in mijn droomhuis rond gelopen en het is naast mijn tuin, zomaar,
loopplankje neerleggen en ik ben binnen. Het kost wel wat….
Ik was al in de overtuiging dat die woonboot hier vlakbij voor mij is, dit is natuurlijk nog een betere optie,
wonen in Lloydkwartier is prachtig, maar dit is wonen op stand!

later…

Hoeveel energie heeft een mens?
Hoeveel bergen kan een mens verzetten?
Ik kan dit niet alleen.
Wie gaat mij helpen met mijn projecten?
Ik heb een zakelijk mens nodig die goed is met geld en cijfertjes.
Ik heb een manager nodig die goed is met mensen.
Ik heb een personal assistent nodig die mij aanvoelt en commando’s kan lijden 😉

Maar vooral heb ik veel liefde nodig.

‘Wie vastbesloten is, hoeft alleen nog maar te handelen’
(Italiaans spreekwoord)

Ik heb genoeg.

Ik heb een dak om onder te slapen, eten, vrienden, familie, kleren, sieraden, spullen, een tuin, werk, een studio, geld.
Ik kan overal terecht, ik heb geleerd, ik leer nog steeds, ik heb diploma’s, ik heb ervaring, ik ervaar, ik kan veel, ik heb mogelijkheden, ik doe, ik denk, ik dans, ik speel, ik geniet, ik leef, VOL LEDIG.

En die geliefde die komt er wel terzijnertijd. Eentje die niet over mijn grenzen gaat, die me laat en me neemt zoals ik ben, die me niet wil manipuleren of bezitten, die me niet zegt wat ik moet doen, die tegen mijn ego bestand is, mijn wil, mijn arrogantie, mijn gekte, mijn daden, mijn levenskracht.
Eeentje die niet in de verdediging gaat, zich verontschuldigt, invult, voor me gaat denken, die lekker in zijn lijf zit, wil voelen, genieten, spelen, ontvangen in liefde.