Ik kan heeeeeel hard schreeuwen.
Straks op het strand tegen de wind in,
sta ik met mijn armen wijd, leunend op de wind,
het ruizen van de zee,
in een oneindige beweging heen en weer,
het rollen van de golven,
beuken op de kust,
in Raye aan de kust rollen de stenen bij elke golf over elkaar,
veroorzaken een vloedgolf aan geluidjes,
ik stond in Thorpeness aan het strand,
drie weken geleden, van binnen warm, stevig, liefdevol.
Dit leven is mooi, ik houd van mijn vrienden, van mezelf.
Ik fiets tegen de wind in en ik schreeuw, heel hard: neeeeeee.
De tranen rollen over mijn wangen en waar ik vroeger alles verstopte,
mag het er nu gewoon zijn. Dit ben ik. Emotionele jojo.
Wisselvallig als het weer, met de natuur altijd in beweging.
Mijn dromen zijn dezelfde als twintig jaar geleden.
Mijn energie is hetzelfde als twintig jaar geleden, dankzij de Tibetanen.
Dank je wel lieve psychotherapeut, dank je wel andere peuts
in mijn zoektocht naar de ware zelf.
Het is allemaal niet zo moeilijk als je gaat zitten en voelen en durft te zijn.
Ik ben niet zo bang meer, ik durf lief te hebben.
Ik durf me uit te spreken, zonder angst om afgewezen te worden.
Haha ik blijf toch wel van je houden.
En ik leef maar een keer, het wordt tijd om te spelen,
ik ben al lang genoeg serieus geweest.
Ik ga mijn dromen waarmaken.
Geld als water verdienen, mijn rol glansrijk vertolken.
To be, to hold, to share, to love, to find, to loose,
to win, to go, to play, to laugh, to be happy.
Ik ben nooit meer alleen.

het is de wind die om mijn hoofd draait, de wind die door mijn haren waait, de wind die in mijn hart speelt, de liefde die me parten speelt, de wind die in mijn jas blaast, de liefde die me telkens weer verbaast, de wind die tegen de huizen beukt, ik heb waarschijnlijk met de verkeerde geneukt, de wind die aan de bladeren rukt, en de zoveelste relatie die niet lukt, de wind die speelt een spel, wil hij niet of wil hij wel, de wind die alles schoon blaast, en mijn gevoel dat wordt terug gekaatst, de wind die blijft komen, en tranen die blijven stromen, de wind die houd ik buiten, zodat ik kan besluiten, de wind komt niet naar binnen, en ik stop met beminnen, de wind is mijn vriend, de liefde heb ik verdiend, de wind is straks stil en dan weet ik wat ik wil.

I had this amazing experience, in the IMT treatment, my body rotating.
Unwinding.
So afterwards I feel happy, open and relaxed and then the fatique sets in,
I start to feel under the stress zone lies, the pain buried save, waiting.

And then I work five days in a row, little sleep, an AUM in between and working the day after and oeps that’s much too much. Never put heavy duty after an AUM.

So now the dam is broken, opened up twice in a week, no protection anymore, vulnerable and tired. Three days tears endlessly.

And then the mind starts to wonder, close that door, shut up your heart, I don’t want to be touched anymore, but I don’t want to harden, it took me long enough to open up, to feel, to learn to love.

So now I’m puzzled. Under the tears I feel warm, stable, strong and full of love.
But what is touched and hurts, is coming home within myself, connected, feeling whole, united, full of beans.

I will continue, I will not look back. Man sees only what he has in mind, God sees the heart.

Grote wolken, met daarachter de zon, een plaatje.

Ik mag bijna weer naar Raye….
met de blauwe cx dit keer.
Ik ben een gelukkige vrouw.

Although I try my best, I couldn’t prevent crying yesterday evening over him.
How hard I try to forget, how hard I try to block him out of my system, how hard I try to let him be, how hard my mind says, enough is enough, he doesn’t love you.

So I put on my dancing shoes, I rise and shine, my friend even arranges a blind date, my ex keeps on contacting me, it’s raining men, halleluja, but it’s not what my heart wants.

But today my day was blissfull, the AUM brings me inner space. I feel peace, love and fulfillment. My table d’hôte was fully booked, the food was beautiful, the atmosphere briljant, my trainee is smiling at me, we are having fun, I don’t care, I am, I walk this life my way.

There’s nothing more satisfying then standing in the kichen. Here my heart blossoms and energy rises. In cooking , all things I enjoy are coming together.

I can invent things, I can create things, I work with colours, taste, I use all sort of cooking methods. I use all sort of flavours, I go shopping, I moove, I use my body, washing, cutting, setting up the tables, I test new products, try to find new products, People come to taste and have a nice evening, I socialise, I ask how they find the food. I make soulfood, I can put my heart in cooking, it brings my energy down. I love food, I love eating, the senses touched.

I love this man, sorry other item.

Let’s talk about food.

het aumen gaat je niet in de koude kleren zitten er gebeurt zoveel, zo intens,  er stroomt zoveel liefde en waar moet die allemaal naartoe,

ik huil van blijdschap en van pijn tegelijk…

ik ben verliefd tot over mijn oren
erger nog, ik ben totaal verloren,
ik houd van jou, ik heb je lief,
ik voel me vrouw bij jou.

But it’s a dead end,

ik wil wel, maar jij niet
zoek maar lekker verder
naar een dood kutje.

Ik hecht wel aan mijn eigen bed, maar kan tegenwoordig overal slapen, of ik nu in een kamer alleen, met andere mensen of in een bed slaap naast iemand. Ik rol mijn dekbedje uit en slaap.

Het wordt makkelijk nu ik aan het onthechten ben. Loslaten. Ik kan overal wonen. Ik voel me overal thuis. Ik kom thuis bij mezelf, wat een oase. Wat een verwarring ook en kwetsbaarheid nu ik de controle loslaat en tegen alle gevestigde patronen in doe waar ik het meeste zin in heb en me niet meer zo druk maak om, ach wat was het ook alweer. Het is allemaal niet zo belangrijk.

Het enige wat belangrijk is, is liefde, aardig zijn voor elkaar en begrip en mededogen.

Gisteren had ik een lekkere dip en dan gaat ook alles mis, auto die niet starten wil terwijl ik ergens sta waar ik helemaal niet mag staan, wachten op betalingen, ook zo fijn als zelfstandige dat ze je niet gewoon uitbetalen conform de opdracht, hoofdpijn, buikpijn, tranen en ik doe het allemaal zelf.

Het is herfst, storm, regen, vallende blaadjes, alles beweegt. Hier houd  ik van. het ruikt lekker buiten. Ik fiets tegen de wind in mijn jas wappert, en morgen ga ik  heeeeel hard schreeuwen bij de AUM. Er is nu al weerstand. Fijn.