Ik rijd in verschillende auto’s, ik woon in verschillende huizen, er is overal plek, maar eigenlijk nergens, het is versnipperd, onrustig, mijn spullen staan verspreid, ik blijf zoeken. Hoe vaak ben ik al verhuisd, hoeveel onrust, niet aarden, afgeleid, verveeld. Nu verveel ik mij bewust, stilstaan, niets doen, een versnelling lager. Kan je echt je patronen veranderen. Kan het hollen eindelijk ophouden?

Ik zat aan de zee en wilde niet meer weg. Het besef hoe sterk de natuur is en hoe fragiel de mens. Aan de andere kant van de oceaan ligt Amerika. De huizenhoge golven bewegen onophoudelijk heen en weer. Eb en vloed. Wij ademen, in en uit, oneindig, in een heen en weer gaande beweging, net als eb en vloed, in ontvangen wij en uit geven wij, in een natuurlijk ritme, in en uit.

Ik heb last van lawaai, ik kan niet goed tegen drukte, ik ben gevoelig. Is het niet gewoon tijd om duidelijk te zijn? Dit wil ik wel, dit wil ik niet. Hier erger ik me aan, laat me met rust, nee nu niet, rot op, kom hier, alsjeblieft, dank je wel. Is dat zo moeilijk? Ik doe zo veel dingen zonder na te denken, zonder angst, ik neem zoveel drempels, zorg ik wel goed genoeg voor mezelf? Als communicatie belangrijk is voor mij laat ik dan helder communiceren. Naar buiten. Ja ik wil.

Ik kan ook nee zeggen, altijd. Het Karma wordt beïnvloed door de gedachte om te zetten in een actie. Wil je die weer resetten dan heb je werk te doen. Resetten, unwinden, binnenkort lig ik weer op de bank, de spanning mag nog minder, het gaat allemaal over loslaten.

In de stilte is het goed. Grenzen. Condens op de ramen. Buitenlicht. Het ruikt muf, lekker, vocht, luchten. Ik tel de sneeuwklokjes, helleborus, winterjasmijn, de merels zingen uit volle borst, hoopvol, de wilgen verkleuren, de vijver vol bladeren, plasjes op het gras, overal groene sprieten voorbodes van de lente, even nog, stilte.

De boeken trekken krom, vocht, de kachel aan, luchten, stil, ik wacht, morgen, straks, nog even, geduldig, beschouwen, verteren, even geen actie, vertragen, vervelen, contemplatie, de tijd geeft nu ruimte voor reflectie, ontvangen. Ruis. Dit is vruchtbaar voor later. Net als de aarde, stil wachten totdat de zon gaat schijnen, opladen, tevoorschijn komen, ontwaken.

Verenigen, zoeken naar balans. Van binnen voelt het verscheurd, helemaal niet in balans of verenigd. Wanneer houdt de pijn op? Ik zou antwoord willen op mijn vragen. Maar alles willen verklaren lost niets op. Het is zoals het is. Niets is voor niets, alles heeft een reden. Er is liefde, rust, vertrouwen en er is ruis, pijn verdriet,machteloosheid en daarin zoek ik naar balans.

Het hoeft helemaal niet jouw verdriet te zijn zegt ze, overerfd, van je voorouders, van de wereld, god mag weten waar het vandaan komt. Brullen om de wereld?

Kan ik dan liefdevol blijven? Het hart openen? In een opwelling stuur ik een sms, stomme koe, aiai, spijt , ik neem het terug. Liefhebben alsof je nooit gekwetst bent, kan dat? Zacht worden, vergeven, naar binnen, naar buiten, niet schreeuwen, niet boos worden.

De overgave, de passie, scheppen, transformeer de liefde in de kunst, stop de liefde in je eten. Laat de wereld zien wie je bent. Spreek, voel, leef, adem. Geven zonder je te willen bewijzen, dansen in de zon.

Van die zinnetjes, overtuigingen, kom er maar eens van af.

Er is nog steeds geen man,
Er is geen man aan de poort,
Er is nog steeds geen man,
Er is geen man die dit hoort.

En als je vluchtig ja zegt heeft het geen zin,
en ja er tussen in nog minder,
heel basaal is er geen keuze,
alleen een overgave aan gevoel.

Wat kan een mens zich vergissen,
wedden op een dood paard,
heel het hart zoekt nu naarstig,
open en aanvaard.

Ze waren weer lekker! De kaaskroketten that is, inside information.

Blog ligt een beetje stil, ’s avonds moe en even geen schrijfinspiratie of is het angst, bleuh, om aan de wereld te laten weten dat ik het, slik, even zwaar heb. Ik bestudeer de okido yoga filosofie, bovenaan staat toch wel: de waarheid spreken. Hoe vaak verdraaien wij de feiten en gevoelens, in bochten wringen om niet onze kwetsbaarheid te tonen. Zie daar, kan weer op de blog.
Na alle mensen afgelopen weken, merk ik hoe saai ik het vind, alleen, ’s avonds, ’s ochtends opstaan, toch fijner een partner, gezin, leven om je heen.

Zin in sauna, warmte, getver wat is het koud hier. Vanmorgen reed ik naar Zuid. De zon kwam op een grote gele bal zo prachtig en toen ik naar buiten ging na het lesgeven scheen de zon, strak blauwe hemel en hoorde ik de merels zingen, voorbode van de lente!

Een schakelstang van de versnelling lag van mijn geliefde XM break, dus vanmorgen reed ik in de blue machine CX oldtimer zonder achteruitkijkspiegel en beslagen ramen, tsss, naar zuid. Handige handen repareerden vanmiddag de versnelling en een beetje tutten, autootjes kijken, ga ik afstand doen van mijn comfortabele slurpende liefje? Hoe een vrouw van een auto kan houden. Ze kunnen haar nog rehabiliteren voor wat minder dan de offerte in de vrije uurtjes, als ik haar tenminste twee weekjes kan missen, soort van broederliefde om tussen de bedrijven door aan het karretje te werken met de hoop dat ik toehap, want de garage wil liever dat ik het gevaarte op de weg houd. Zij zijn ook liefhebbers van oud roest en ongemakken.

Niet bezig zijn met roem en schaamte, complimenten, verwijten, plezier en pijn, verlies en winst. Los  van het ego.

Tegenover alles wat niet goed gaat staat wel iets wat wel goed gaat. De auto is kapot, nog even en ze moet naar het kerkhof, het is een tranendal, een bodemloze put. Ik houd van mijn auto. Ze is comfortabel, groot, ze slurpt benzine ook. Maar ze heeft me overal gebracht waar ik naartoe wilde de laatste tijd, totdat ze begon te brommen. De uitlaat laat los onder de motor, spruitstuk is kapot, grmbl, dat kost doekoes die ik niet heb. Sparen en blijven rijden totdat de herrie ondraaglijk wordt of de uitlaat er onderuit valt kan ook. Kleine stukjes, alleen als het echt nodig is. Geen ritjes meer naar Frankrijk, roekeloos en doelloos te hard rijden op de snelweg, als ik daar zin in heb. Ik houd van rijden, het liefst snel en veel.
Voordeel is dat ik nu het milieu weer ga ontlasten, op de fiets, in de trein.

Ik heb geen huis, nog zo’n tranendal, ik woon hier en daar, een plek om te schuilen is er altijd wel, maar een echte eigen veilige plek ontbeer ik. Overal staan spullen, in mijn oude huis, in de kelder van mijn studio in het tuinhuis, in de studio. Nog even als de zon gaat schijnen dan is mijn huisje weer bewoonbaar. Voordeel is dat ik steeds minder ballast heb. Onthechten. Veel heb ik niet nodig. Je hebt echt genoeg aan een tafel, een stoel, een bed, en een koffer met kleren. Maar ik mis de luxe wel. En vooral het bad, daarom ga ik nu naar de sauna als het even kan.

Ik heb schulden. Dat is onbekend terrein en niets voor mij. Als ik er aan denk word ik zenuwachtig, dus denk ik er liever niet aan en reken me rot om zo snel mogelijk weer alle gaten gevuld te hebben. Maar ik heb er wel van genoten…alles gedaan, gelaten en geen spijt.

Ik heb zoveel wel, en de rest komt ook wel weer goed, alles is. Ik ben aan het thuiskomen en dat is heel wat waard.

Misschien ben ik toch beter achter de schermen. Achter het fornuis. Heb ik net de ruimte klaar, matten neergelegd, spulletjes in volgorde. Komt mevrouw vertellen dat dit haar ruimte is. Hoezo haar ruimte? Ego. Ik buig. Verbannen naar het souterrain. O wat zijn we zeker van wat wel en niet kan. Oordelen. O wat blijf ik akelig aardig tegen haar. Terwijl ik denk, bitch. We maken onze eigen wereld, we leven onze eigen droom. De een wat meer, de ander wat minder. Mijn droom is groots en daarom kom ik grootse bergen tegen. Hoe lang ben ik nog bang?

Dat was fijn. Het lichaam beweegt eerst traag op de tonen van de muziek, door de ruimte, gedragen, soepel, soms bijna gewichtsloos, ritmisch, sneller, in balans, langzaam, snel, hoog, laag, draaien. Alle gewrichten bewegen, ruimte creëren in de ruimte met je lichaam. Voel de lucht cirkelt. Voel je hart klopt. Voel de energie stroomt. Voel je zweet. Adem.

Elke berg is er om beklommen te worden. Nee yoga kan  echt niet en ook geen meditatie. Straks komen de ouders klagen omdat het niet past binnen hun geloof. Scheid. Nee ik doe geen meditatie, maar een visualisatie en nee het is geen yoga we doen balans oefeningen. Hoe wil je het dan noemen? Als we gaan zitten met de kinderen in een kring gaat de helft al in kleermakerszit met de handen op de knieën, vingers in een mudra en ‘zoemen’. Ik zeg niets.

Het woord yoga neem ik niet in de mond, maar dit was toch echt een  yogales. Compleet met adem, oefeningen, stilte, concentratie, meditatie, strekkingen, samenwerking, overleg, grenzen en weerstanden overwinnen, inspanning en ontspanning. Dank je wel.

Is het zo dat je juist dat verlangt wat ongrijpbaar is? En elk bevredigt verlangen nodigt uit naar meer, anders, onverzadigbaar, nooit voldoende, genoeg, klaar.
Was het voorbestemd om mijn leven weer te ontwrichten? Cirkels van oneindigheid. Hoe hardleers kan een mens zijn. Karma?
Even voelde ik zekerheid en zelfvertrouwen. Waar is de ontembare stroom waarin ik bloeide? Waar ik mijn stem liet horen en mijn vrouwelijkheid vierde. Nu is er stilte.
Ik wil niet gelaten laten wat oneindig diep geleefd kan worden. Maar is niet elke euforie keerzijde. Aflatend loslaten. Onthechten. Liefde is ook maar ego strelen. Het wordt niet minder, er verandert niets aan mijn gevoel, het zoemt en vlindert van binnen. Wanneer ben ik gewoon tevreden met wat er is, zonder steeds maar anders te willen? Gewoon: ik ben en niets meer en niets minder.