Zomaar een paar dagen samen, damesdagen.
Struinen in de supermarché in Hesdin,
koffie met taart uit de bakkerij, op een winderig terras.
Voor de open haard met een boek, terwijl de regen buiten klettert.
In de auto op weg naar de kust, uitwaaien boven op de krijtrotsen.
Ik strek mijn armen en leun tegen de wind.
Een meeuw hangt stil vlak naast me.
Warm worden in het café, borrelen, eten.
Ik poets en stofzuig mijn auto, sop deuren en spinnenrag verdwijnt.
Wandelen in het bunkerbosje, natte voeten in mijn gympen, klei aan mijn broek.
De tuin roept, de maaimachine zoeft aan en knettert door het grind.
Nog even, rijden, Cassel, bittere koffie ten afscheid op de kasseien.
Ik zie een oude vriendin in een naburig dorp,
ze nodigen me uit over een paar weken een afsluitfeestje van een workshop muziek, ja fijn, ik kom, dahag.

Hold my hand and make me wonder.
Tell me stories, I will listen.
Make me laugh and join my party
Never leave me, for I need you
Where’s the love I’m longing for?
Stand by me and whisper soft words
Touch me, kiss me.
I will hold you when you need support
Can you listen without asking
No regrets
let’s play the game.

There’s this urge to express myself.
Lately I’ m meeting all these nice people who are giving me support.
Making me feel more connected and aware of many possibilities.
Something is shifting again, the kosmos is kind to me.

Energy, love, resistance, time, zen, buddhism, food, exchange, friendship, attention, sharing, rest, mirrors, happines, gratitude, compassion, comfort….

Heavy head after meeting and discussing mortgage, leftover legacy of previous life.
Fuck you. Maybe I should stop being nice and for once take what is mine.

How grateful I am, for all the gifts that are coming my way.
How I become my own teacher.
How tired I am but so happy inside.
How the waves of life keep moving me, pushing me forwards.
How sad last years love sucked me down.
How many hands made it lighter for me.
How loving words and compliments are spread in my garden,
little promising seeds.
How I embrace nature.
How I become a better teacher.
How I believe in myself.
How I become stronger and solid and loving.
How my body and face are gradually changing.
How I sometimes shine when my heart mind is connected.
How I go beyond fear and recognition.
How my financial situation is bothering me.
How my heart becomes whole.
How new possibilities are coming my way.
How I always keep smiling and bending in the positive direction.
Never a dull moment in life.
How I will end up under that tree resting.
How I silently watch you moving waiting for the right moment.
How my dreams come true one by one.
How I long for a new love embracing my body.
How I love food and the good things of life.
How it all comes my way some way anyway.
How my voice becomes louder as I will stand in the world
How my world become part of your world and
How my vision becomes your vision and
How my dream becomes your dream
How I can live anywhere.
How…..

While pitting olives I’m reflecting on my absent lovelife. My mind tells me to stop texting, my body whispers the opposite. Why do we always fear pain and rejection?
Why can’t we be without any expextations?
Why not just enjoy this light trembling sensation hitting my heart and soul?
Forget that you’ve been hurt before and god just play a little, it feels so wonderful alive, warm happy. Whatever happens enjoy.

Something lifts me up and moves me.

I can’t sleep, wonder why, normally I sleep, easily. Since sundaynight I hardly sleep, keep waking up. I stay in bed, eyes closed, trying to unwind my mind. What’s buzzing?

And then the owls fly in and then the birds wake up and the day breaks in and I get up sleepy.

Last night I got up to watch the owls. Three little baby owls are keeping me awake. They squeek waiting to be fed. How wonderful, I’m getting my reward waiting in the drizzling rain. One of the parents flies in and feeds her young. She flies in quietly and leaves unheard again. Amazing birds.

Weten is iets anders dan voelen…
De kunst is het om mee te gaan met de stroom, loslaten, laten, gebeuren, zijn.
Niet strijden. Het is zoals het is. Ook dit gaat voorbij.

Omarm je kleine kind zegt ze, stop haar in de armen van je moeder, visualiseer ze allebei en zendt ze liefde. Hoe doe je zoiets, van jezelf houden. Ik oefen en huil.

Wat vertellen je voeten je? Kun je op eigen benen staan? Thuiskomen bij mezelf.
Ik ben goed zoals ik ben en vervuld van goddelijke energie, dat staat op het godinnenkaartje dat ik trek. Ik zeg wat ik voel, wat in me opkomt, denk maar wat je wilt, ik kan zijn wie ik ben, zonder gene. Zonder angst.

Ik lig in bed en kijk naar de wolken, ze drijven voorbij. Zo mooi.
Ik fiets naar huis, de lucht kleurt rood boven het water. Zo prachtig.

Hij komt, kan ik zonder verwachtingen genieten van het samenzijn?
Hij gaat, kan je een oester openbreken zonder deze te beschadigen?
Ik heb net zoveel last van bindingsangst als die ander.
Kan ik liefhebben alsof ik nooit gekwetst ben?

In mijn tuin is de liefde dichtbij, voelbaar, ik pluk de oude rozen, dorre bloempjes, ik krijg bezoek van een zwarte en een gestreepte kat, er is leven.

Het had zomaar kunnen gebeuren, een kind. Mijn kind vraagt om getroost te worden, sujasuja op mijn schoot. Er is geen ander die het voor me kan doen.
Ik vergeef je duizend maal en duizend maal komt de vraag terug. Ik heb geen moeder willen worden want ik wilde geen herhaling, maar als je bewust bent van wat je hebt gemist kan je geven onvoorwaardelijk, liefhebben, is er nog tijd?

Neem de tijd om te rouwen zegt ze, laat alles maar een beetje. Ik ben zo moe.
Er zijn kleine cadeautjes, ik kan af en toe weer genieten. Er zijn zoveel lieve mensen om me heen. Er is waardering, kan ik die toelaten, voelen, en mezelf waarderen, liefhebben, troosten, omarmen. Geluk is ertoe doen, het is alleen maar fijn als ik mijn talenten kan gebruiken met mensen, samen. Ik wil niet meer alleen.

We hebben straks tijd om te praten en te voelen, rijden van a naar b en weer terug.
Het maakt niet uit, wat er ook gebeurt, je hebt me al gegeven wat ik nodig heb.