To be honest. Het is niet de eerste keer. Nee het lijkt me beter om niet af te spreken. Je verwacht dan weer iets van mij dat ik je niet ga geven. Ik wil je omhelzing niet. Vorige keer deed mijn hoofd zo zeer, ik draai me in allerlei bochten. Pourquoi? Oh en het doet pijn. Ik zou het ons willen besparen. Ik zou niets liever dan je willen omarmen zoals vroeger, maar het is er niet meer, de aantrekkingskracht, de hartstocht is verdwenen. Het spijt me zo. ‘Synthesis’ staat er op het engelenkaartje. Het zal wel.

Ik was bijna je stem vergeten. Mijn vinger doet pijn en jeukt. Is dat een teken van genezing? Voel maar waar precies. Er zal ook wel een reden zijn om zo diep te snijden. Afgeleid, ja, niet geconcentreerd, ja. Het leverde in ieder geval veel aandacht op na het bloed, de bibbers en de tranen. Ik snijd dunne plakjes taro en leg ze ’s nachts op de snee in een rekverbandje. ‘Ochtends is mijn vinger pijnloos, slank en roze. ’s Avonds opgezwollen, rood, jeukerig, stijf. Tijd heelt alle wonden zeggen ze. Dooddoener, maar waar. Je stem aan de telefoon.

Je moest eens weten, al die gedachten.
Er is een weten, er is angst, als je die kan loslaten, ervaren, gaan.
Genoeg ervaring, kennis, weten, al die mogelijkheden, combineren.
Het stroomt, zonder denken gewoon doen, zijn, twijfels blijven er toch.
Ik voel me groeien, sterk, rustig, ik glimlach, voel, zie, ik hoef niets in te vullen, leren ontvangen is voorlopig de enige opgaaf.
Waarom zijn we bang om te stralen? Ik geniet, ik mag, ik hoef het jou niet naar de zin te maken. Zo goed om te voelen, iemand dichtbij, zonder te moeten, iets te willen veroveren, te verlangen, alleen maar in het moment en als je weg bent is het ook goed, tot de volgende ontmoeting. Kan ik liefhebben?

Zomaar een paar dagen samen, damesdagen.
Struinen in de supermarché in Hesdin,
koffie met taart uit de bakkerij, op een winderig terras.
Voor de open haard met een boek, terwijl de regen buiten klettert.
In de auto op weg naar de kust, uitwaaien boven op de krijtrotsen.
Ik strek mijn armen en leun tegen de wind.
Een meeuw hangt stil vlak naast me.
Warm worden in het café, borrelen, eten.
Ik poets en stofzuig mijn auto, sop deuren en spinnenrag verdwijnt.
Wandelen in het bunkerbosje, natte voeten in mijn gympen, klei aan mijn broek.
De tuin roept, de maaimachine zoeft aan en knettert door het grind.
Nog even, rijden, Cassel, bittere koffie ten afscheid op de kasseien.
Ik zie een oude vriendin in een naburig dorp,
ze nodigen me uit over een paar weken een afsluitfeestje van een workshop muziek, ja fijn, ik kom, dahag.

Hold my hand and make me wonder.
Tell me stories, I will listen.
Make me laugh and join my party
Never leave me, for I need you
Where’s the love I’m longing for?
Stand by me and whisper soft words
Touch me, kiss me.
I will hold you when you need support
Can you listen without asking
No regrets
let’s play the game.

There’s this urge to express myself.
Lately I’ m meeting all these nice people who are giving me support.
Making me feel more connected and aware of many possibilities.
Something is shifting again, the kosmos is kind to me.

Energy, love, resistance, time, zen, buddhism, food, exchange, friendship, attention, sharing, rest, mirrors, happines, gratitude, compassion, comfort….

Heavy head after meeting and discussing mortgage, leftover legacy of previous life.
Fuck you. Maybe I should stop being nice and for once take what is mine.

How grateful I am, for all the gifts that are coming my way.
How I become my own teacher.
How tired I am but so happy inside.
How the waves of life keep moving me, pushing me forwards.
How sad last years love sucked me down.
How many hands made it lighter for me.
How loving words and compliments are spread in my garden,
little promising seeds.
How I embrace nature.
How I become a better teacher.
How I believe in myself.
How I become stronger and solid and loving.
How my body and face are gradually changing.
How I sometimes shine when my heart mind is connected.
How I go beyond fear and recognition.
How my financial situation is bothering me.
How my heart becomes whole.
How new possibilities are coming my way.
How I always keep smiling and bending in the positive direction.
Never a dull moment in life.
How I will end up under that tree resting.
How I silently watch you moving waiting for the right moment.
How my dreams come true one by one.
How I long for a new love embracing my body.
How I love food and the good things of life.
How it all comes my way some way anyway.
How my voice becomes louder as I will stand in the world
How my world become part of your world and
How my vision becomes your vision and
How my dream becomes your dream
How I can live anywhere.
How…..

While pitting olives I’m reflecting on my absent lovelife. My mind tells me to stop texting, my body whispers the opposite. Why do we always fear pain and rejection?
Why can’t we be without any expextations?
Why not just enjoy this light trembling sensation hitting my heart and soul?
Forget that you’ve been hurt before and god just play a little, it feels so wonderful alive, warm happy. Whatever happens enjoy.

Something lifts me up and moves me.