Is het zo dat je juist dat verlangt wat ongrijpbaar is? En elk bevredigt verlangen nodigt uit naar meer, anders, onverzadigbaar, nooit voldoende, genoeg, klaar.
Was het voorbestemd om mijn leven weer te ontwrichten? Cirkels van oneindigheid. Hoe hardleers kan een mens zijn. Karma?
Even voelde ik zekerheid en zelfvertrouwen. Waar is de ontembare stroom waarin ik bloeide? Waar ik mijn stem liet horen en mijn vrouwelijkheid vierde. Nu is er stilte.
Ik wil niet gelaten laten wat oneindig diep geleefd kan worden. Maar is niet elke euforie keerzijde. Aflatend loslaten. Onthechten. Liefde is ook maar ego strelen. Het wordt niet minder, er verandert niets aan mijn gevoel, het zoemt en vlindert van binnen. Wanneer ben ik gewoon tevreden met wat er is, zonder steeds maar anders te willen? Gewoon: ik ben en niets meer en niets minder.