Buiten is het wit, zo wit is Rotterdam zelden, de sneeuw maakt de wereld zacht, mooi. Kon alles maar zo zacht zijn. Gisteren mijn stomende lijf ingesmeerd met poedersneeuw, mijn voeten ijsklompjes, maar zo warm van binnen. Als die liefde toch eeuwig kon duren. Het is dichtbij tastbaar, zo’n vrijheid van binnen, zo’n zachtheid.
Bezoekje aan de supermarkt zet me wel weer met mijn benen op de grond, niet iedereen is in contact met zijn/haar hart, maar mijn glimlach brengt wel andere gezichten tot zachtheid, ik kan alleen maar zelf doen, geven wat ik graag wil ontvangen.