Bestaat dat ware liefde?
Hoe voelt dat ware liefde?
Hoe herken je dat ware liefde?
Ik dacht echte liefde bestaat niet. De prins op het witte paard, de ideale man, dat is achterhaald. Oké, je wordt verliefd, het lijkt even of dat dan de ware is, maar na een tijdje, als die roze wolk begint op te lossen, zie je de werkelijkheid en de tekortkomingen van de lieve man. De eerste barstjes gaan komen en als je dan niet vreselijk je best doet verlies je het…
Alle mannen tot nu toe waar ik een relatie mee heb gehad, kort, ietsje langer, lang, er was liefde daar twijfel ik niet aan, er is nog steeds liefde. Want ik geloof dat als je eenmaal van iemand houd, dat dat niet meer over gaat, of iemand moet je zo op je hart trappen, maar dan nog, ik kan vergeven. Ik ben niet haatdragend, ik geloof in liefde. Ik geloof in het goede van de mens, ik geef iedereen een nieuwe kans, telkens weer.
Maar in al die liefdesrelaties had ik nooit het gevoel dat ik me volledig kon geven, onvoorwaardelijk kon liefhebben, er was altijd een restrictie een inhouden, een nog niet helemaal 100% geven. Uit angst om te verliezen, uit angst om in de verbinding mezelf te verliezen? Uit bindingsangst?
Bindingsangst komt uit een verlaten zijn, in de steek gelaten, bedrogen, niet gehoord, niet omarmd, als je kind niet geliefd, gekwetst, niet thuis kon komen, niet betrouwbaar, geen vertrouwen, als je geen onvoorwaardelijke liefde hebt mogen ontvangen, keer op keer in de steek gelaten, niet begrepen, steeds weer pijn oploopt. Want reken maar, je zoekt het op in iedere nieuwe relatie, dezelfde pijn, hetzelfde patroon, totdat je leert, inziet, niet er op in gaat, herkent, loslaat, in de spiegel kijkt door die ander, naar jezelf.
Hetzelfde type kom je weer tegen. Kijk eens goed wat triggert deze? Is het je vader of je moeder? Ik krijg steeds mannen die nee zeggen, ha mijn moeder denk ik nu. Daar is ze weer. Ze zeggen nee, niet luisteren of mij niet horen, er niet zijn, niet thuis, weglopen, in hun grot gaan zitten, arrogant, eigenwijs, sterke mannen, mooie mannen, intelligente mannen, dat wel. ‘Je moet niet zo confronteren, laat toch’. Jaja, het is goed met je. ‘Je komt te dichtbij’, mannen zijn misschien wel sterk aan de buitenkant, ruwe bolster, blanke pit, klein hartje. Niet allemaal hoor, maar ik schijn iets uit te zoeken te hebben met dit type, vette babbel, mooie verschijning, maar als je dichtbij komt klappen ze dicht, aiai, zo gevoelig, zo mooi.
Kan je niet tegen feedback, want dat is het, geen kritiek, dan heb je aan mij een lastige, ik zeg wat ik denk en voel. Ik doe mijn best, ik breng het meestal met liefde, maar ik zeg het wel, allemaal. Ongezouten. Doe mij een plezier en zeg af en toe: ‘Houd je kop’. daar kan ik best wel tegen, want ik ben wel gevoelig maar ook een tough cookie.
Wel lastig, want ik heb jarenlang mijn mond gehouden, stilzwijgend genomen, over me heen laten lopen, ingeslikt, doorgespoeld, ben niet voor niets bulimiapatient geweest. Ik kon niets anders meer dan kotsen, als je genoeg geslikt hebt kan je niets anders meer dan eruit…….
Ik zal niet pushen, ik zal niet vragen, ik doe mijn ding.
Verlangens en verwachtingen kun je transformeren, het is allemaal energie. wordt vervolgd….