Onwerkelijk en beangstigend. Terwijl behendige vingers mijn haar knippen, stijgt het water buiten, weet ik veel wat me boven mijn hoofd hangt. Ik was van plan de stad in te gaan, maar het regent en niet zo’n klein beetje. Dus ik loop terug naar West End, met het idee dat het straks wel weer droog is en ik weer buiten kan wandelen, regen hier is niet zo erg, het is warm en je droogt zo weer op. Maar als ik terug ben komt Soren polshoogte nemen en vind ik een verontrustende boodschap op mijn e-mail over evacueren en stijgend water…
Pas de volgende dag wordt het echt bizar, ze gaan de energie afsluiten, Michelle pakt haar spullen, ik help met opruimen en zoveel mogelijk alles zo hoog mogelijk opbergen. Ik rijd ons naar haar ouders in the Gap een veilige buitenwijk, het is onwerkelijk, onderweg zijn er mensen die gewoon rustig rondwandelen, bij de rivier wemelt het van de mensen met de camera in de aanslag om het wassende water vast te leggen en anderen pakken en leggen zandzakken voor de deur.
Bij Michelles ouders aangekomen en kijkend naar het nieuws op de televisie besef ik opeens dat we in een rampgebied zitten en dat om ons heen mensen hun huis en eigendommen verliezen en dat er mensen vermist zijn en mensen verdrinken. Brrrr.
We hebben lunch bij een tante in de buurt. Een goede gewoonte van de Aussies is om bij een eetafspraak altijd iets mee te nemen om te eten en te drinken, dus de gastvrouw of heer hoeft niet alles te bereiden.
’s Avonds besluit ik om dit rampgebied te ontvluchten, anderhalf uur later als ik eindelijk telefonisch contact heb met Quantas om mijn vlucht aan te passen, het is druk met al die mensen die net als ik weg willen, geeft de telefoon het op, grmbl, via internet boek ik een nieuwe vlucht.