God, jezus, wat een tranendal ineens,
alsof er nog niet genoeg water naar de zee gedragen is.
Het helpt niet, in de tuin ploegen, onkruid wieden,
asters en andere herfstbloemen in de lege gaten zetten.
Mijn perenboompje stutten, bladeren vegen.
Het helpt niet, ik ben boos, verdrietig, onmachtig
om dit vuur te blussen. Alleen met mezelf, zonder te strijden.
Zonder weg te lopen, in alcohol, gezelschap of andere afleiding.
Naar binnen, naar het zwarte gat, de zwaarte, de angst, daar
waar je niet wilt zijn, maar wat wel gehoord en gezien wil worden.
Waar de acceptatie wacht en de heling. Kom maar.