Wat wil je?
Ik wil het zo!
Hoe wil je het hebben? Op mijn eigen wijze.
Als je helemaal alleen op de wereld zou zijn, wat zou je dan doen?
Neem het heft in eigen handen, jij bestuurt je eigen leven, jij hebt de touwtjes in handen.
Jij beslist, jij bepaalt. Ben ik dan geen egoïst?
Als een ander teleurgesteld is door wat je doet, moet je daar tegen kunnen.
Wij leven allemaal onze eigen droom, onze eigen realiteit.
Ga genieten. Leef je eigen leven.
Ik doe geen concessies.
Het lijkt er verdomd veel op dat ik alleen tussen relaties in, echt gelukkig ben,
echt doe wat ik wil, zodra ik een relatie aanga, pas ik me aan, beweeg mee,
lever in en dan komt de pijn…Dat wil ik niet meer.
Waarom doet het pijn zodra ik iemand toelaat? Dat is toch niet de bedoeling?
Het is het hoofd dat begint te fucken. Voel Ann, voel… Het hart zegt ja!
Wat is er voorbij de mind? Als ik niet meer getriggerd word?
Waar houdt het lijden op? Ik schuif in de dimensies,
Binnen, buiten, boven, onder, ver, dichtbij, klaarwakker, slapend, slaapdronken,
stoned van mezelf, hihi, Annie de selfkicker… Af en toe moet ik mezelf zacht knijpen,
ja ik ben er nog…en toch ook weer niet.
Laatst sprong ik in mijn lichaam toen ik wakker werd, dat was grappig…
mpf, hier kan ik dus niet mee aankomen op een feestje, ik zie ze al kijken,
groot vraagteken, ja doei, gaat het wel goed met je?
Ja dus, opmerkelijk gelukzalig, is dit waar? Ja, in mijn beleving wel.
Dit gaat straks toch wel over? Nee hoor, zegt iets in mij, dit gaat nooit meer over.
Ok. Je bent nooit meer alleen, zegt iets anders, mmm, dat is prettig.
En dit wordt alleen maar beter
Ik denk aan mijn barbiepoppen waar ik jaren mee gespeeld heb. Ze hadden twee huizen. Een appartement in de stad. Waarvoor ik twee kastplanken had opgeofferd. Op de ene was de woonkamer en de slaapkamer en op de andere de keuken. Het tweede huis heb ik gebouwd van stenen en cement buiten in de tuin, een bungalow, met tuin, oprit, parkeerplaats….Ik maakte kleertjes, eten van gekleurde klei, en er waren verhalen, reizen, intriges, eten, slapen, uitgaan, werken, het leven…Al mijn zakgeld ging naar ze toe, een investering in het leven. Zij waren mij, mijn droom, mijn hersenspinsels, fantasie, uitlaatklep, creativiteit, veiligheid, voorportaal naar de werkelijkheid…
En toen moest ik volwassen worden, spelen met poppen, mmmm, praten met poppen, mmm, praten tegen jezelf, mmm. En toen werd ik stil…en nam het papier me mee, veiliger, woorden praten niet terug, papier is geduldig, papier kun je ook weggooien of verbranden.
Woorden zijn prachtig, klanken, constructies, intonatie, ik houd van mooie stemmen.
Ik dacht dat ik vooral visueel ingesteld was, totdat een coach mijn auditieve waakzaamheid opmerkte. Ik hoor meer dan ik zie…
Ha en nu: bless me, revelation, de stemmen zijn er weer.
Ik heb ze verjaagd, jaren geleden, betrapt, nee, ze bestaan niet, je verzint het,
je bent niet goed, raar, vreemd, zou je niet eens stoppen met praten tegen dingen die er niet zijn, uw dochter praat in zichzelf mevrouw…
Maar ik ben niet raar, niet gestoord, en ik luister dit keer, zonder aarzeling,
zonder angst, met mijn oor tegen de boom, hoor ik het kabbelen van binnen, de hele wereld maakt geluid, ik kan het nog niet zo goed reguleren, ik draai een beetje door, het ruist en suist en vibreert en gaat tekeer, in mij, om mij, door mij, laat maar, laat maar.
Eten remt en drinken en vooral suiker en vet en alcohol. Als ik weinig eet en zuiver, openen alle poorten, mmm, zo schoon, zo licht, zo ruim, gelukzaligheid.
Er is een hemel op aarde en ik zit er midden in. Dank u, dank u voor dit geschenk!