Als alles anders zou zijn. Als ik Kees zou heten en niet Anneke. Als ik niet zo vaak verhuisd was, als ik wel kinderen had gekregen, als ik niet naar de kunstacademie was gegaan maar wel naar de landbouwhogeschool. Als ik andere ouders had gehad, andere mensen was tegengekomen, andere liefdes had gekend in mijn leven. Maar dat is niet zo. Soms voelt het alsof ik in de verkeerde film zit. Alsof ik een andere rol speel dan ik heb ingestudeerd. Op het hoogtepunt van gelukzaligheid komt de kentering.
Ik heb te veel gedaan en te veel indrukken en me druk gemaakt en nu voel ik het wankelen onder mijn voeten.
Rare dromen en muggen vannacht onder mijn klamboe. Als alles anders was, maar dingen gebeuren nu eenmaal. Soms lijkt alles perfect, momenten van tijdloosheid van totaal verenigd zijn.
Kweenie waarom of wel? Mijn eigen ding doen en me niet storen aan een ander. Ik baal soms zo van mijn gevoeligheid. In Frankrijk is niet zo veel behalve het dagelijkse leven, simpel doen wat er zich voordoet dan word ik vredig en kalm. Hier knettert alles weer tegen mijn kop. En dat vreet gaten in mijn niet zo solide basis en dan hoor ik de woorden van mijn psycholoog: ‘Sommige dingen moet je gewoon niet willen’. En daar zit nu een ander zinnetje bij: ‘ Je moet niet denken dan kan ik weer beginnen’, van de ostheopaat.
Het gaat allemaal over overgave aan dat wat is.
Ik zit in een film en wil een ander spelen. Terwijl ik goed genoeg ben zoals ik ben, en dit moment precies dat is wat er moet zijn.
Ik ga maar eens douchen en de onzekerheid afspoelen.