Donderdag is de kerkdienst, aansluitend de begrafenis en daarna een bijeenkomst om te delen. Ik ben wel even uitgehuild nu, moe en een beetje leeg, wel rustig van binnen. De tranen waren er donderdag al omdat ik boos was, me buiten gesloten voelde, onmachtig omdat ik niet bij hem mocht, hoorde ik toen al van een vriend van hem dat hij aan het sterven was. En toen ik vrijdagmiddag hoorde dat ik wél mocht komen, heb ik de tijd die ik ’s middags had aan hem gedacht, kaars aan, met mijn rozenkwarts in meditatie. ’s Avonds in de aum geschreeuwd en zo diep gebruld dat niemand met me durfde delen. Zo moe en verdrietig naar huis, terwijl ik me meestal lekker licht en blij voel achteraf, nu even niet..
Vanmorgen zou ik komen, maar je bent gestorven, vrijdagmiddag om 17.20 uur 10 september 2010. Zo dichtbij, zo ver weg.
Ik ben dankbaar voor het hele proces, we hebben veel gedeeld, hij heeft me geleerd om naar de dood te kijken, ik ben door mijn weerstand gegaan. Mijn verhaal voor de begrafenis ligt klaar. Ik mag rouwen.
Morgen fijn in de tuin, de herfst begint zich te laten zien in de kleuren, de geuren, de spinnen en bedauwde webben, ik houd van de verandering.
Dank je wel lieve vrienden voor het delen, de steun en speciaal ook voor vanavond lieve vriend, dat je wilde luisteren, ondanks je eigen pijn, want ik wilde niet alleen zijn. Zo dichtbij, zo ver weg. En nu lekker sentimenteel, Gauloise, Jack D. en David Sylvian….het stille troosten van de nacht.