De dood schuift dichterbij, straks zit ze aan tafel. Aan de ene kant van de gang, waakt een familie aan het bed van een stervende. Aan de andere kant is mijn moeder onwennig in een kamer beland met vertrouwde spulletjes die haar niet helpen zich thuis te voelen. Wat is dat thuis? Waar je welkom bent? Waar je kan wortelen? Waar je koffers mogen wonen? De koffer van mijn oom in jonge jaren bevat een opsomming van wat hij mee mocht nemen het kamp in. Het schrijnt. Dikke tranen die ik niet kan bedwingen, wat ook niet hoeft. De pijn zit daar en die gaat niet weg. Ik zat niet in het kamp, maar onze jeugd, mijn ouders, alles was voelbaar angst zonder woorden, in ons gezin dat naar buiten toe deed wat een gezin hoort te doen. De verjaardagen werden gevierd met taart en een feestje, elke zomer drie weken met de volkswagen passat die niet van merk maar wel van kleur veranderde door de jaren heen, naar Frankrijk. De vuile was hang je niet buiten. De knip ging er op. Ik hield mijn mond en slikte mijn tranen in. Wat een boze bal dat werd. Slikken wordt stikken als je dat te lang doet. Ik vertik het nog langer. Het stroomt oneindig naar buiten. Zorg dat je een getuige hebt zegt mijn nieuwe hulpbron. Huilen lucht pas op als je gehoord wordt. Er verandert iets in mij. Terwijl ik aan de nieuwe evv-er vertel waar ik niet blij mee ben, begint mijn moeder haar verhaal, over de bril die zoek was, de steunkousen die niet aangedaan worden, het wachten op de zorg die weg is voordat ze klaar is. Haar deur mag niet op slot zeg ik, dan voelt ze zich opgesloten en boven wonen draagt daar aan bij. Niet vrij. Rammelende sleutelbossen, sirenes en schreeuwende mensen maken haar bang. En niet alleen haar. Ik erf haar angst en wantrouwen. Wat lijk je op je moeder. Zo binnen, zo buiten. Zo boven, zo beneden. Ik spreek voor haar, ik huil voor haar. Ik weet niet hoe het echt is geweest. Ik was er niet bij. Ik kan niet langer flink zijn. Ik breek elke dag. Tot het lichter wordt. Tot de boze ogen ophouden met gaatjes boren.