Het nieuwe jaar begon in stilte en rust op het Franse platteland. Wandelend in de regen, in de wind, in een bleek zonnetje en plotsklaps verrast met een volle nieuwjaarszon waar de lucht openbrak in helder blauw. Begeleid door zwermen vogels die zich herformeren in sierlijke bewegingen. Opgeschrikte fazanten en kwartels die fladderend een ander heenkomen zoeken. Ik verstoor hun rust terwijl ik me in rust bevind. Er is geen weg terug, alleen maar voorwaarts. Ik lees het laatste boek van Raynor Winn. ‘Landlijnen’, zo treffend. Lopen is helend.
Stap na stap. Mijn voeten volgend. Niet alleen elke stap voorwaarts, maar ook elke stap naar beneden de grond in, de aarde onder mijn voeten. Met elke stap laat ik gedachten achter me, komt het lichaam in een gestaag ritme, vertraag, sta stil. Met om me heen dit prachtige glooiende landschap met vergezichten dat ik in mijn hart sluit. Ik voel de temperatuur op mijn handen en gezicht, ik hoor de wind en de vogels, ruik het vocht en het vee en ik kijk vol hernieuwde verwondering. Hoe vaak ik deze weg ook loop, ze verveelt nooit. Ze is altijd nieuw en tegelijkertijd verwarmend herkenbaar als een thuiskomen.
Heb ik op het verkeerde paard gewed? De verkeerde beslissing gemaakt. Dat is niet erg, dat is leerzaam, maar het doet wel een beetje zeer. Er is geen weg terug. Ik dacht, ik pak op waar ik afgehaakt ben, ergens in het navigeren op het levenspad, waar ik koos tussen links, rechts, koos ik voor anders. Ik geef weer kunstlessen met de gedachte dat dat voedend is en dichtbij wat ik zelf wil, kunst maken. Dat is ook zo. Maar het valt me ook zwaar. Niet het bedenken van de lessen, de uitleg, het voordoen, zelf de kwast, het penseel en krijtje hanteren dat heb ik niet verleerd. Zien wat er ontstaat onder de handen van mijn cursisten stemt me ook blij. Wat is het dan wat steunt en piept en weerstand veroorzaakt: het is het mentale stuk. Het onderdeel zijn van een bedrijf. Ik mis mijn eigen toko.
De afgelopen 20 jaar heb ik me vooral verdiept in bewustzijn. In ontwikkelen, ervaren, voelen, zijn. In de yogalessen kon ik in stilte zijn, in het lichaam, vertalen wat daar gebeurt en daarin begeleiden. Hoe vertaal ik dat in teken- en schilderlessen? Of moet ik dat niet willen? Nu wordt er een beroep gedaan op mijn mentale veerkracht. Ik mis het fysieke en vloeiende, het energetische verbinden. Zal ik ze met hun handen en voeten laten schilderen. Of op muziek werken. Meters papier aan de muur en op de grond en daarover heen bewegen met krijt in beide handen. Waar kan ik de link leggen?
De nieuw aangeboden cursus introductie in tekenen en schilderen loopt vol. De cursus mindful verbeelden blijft akelig stil. Dat zal ik in mijn eigen toko moeten opzetten met gelijk gestemden. Ik heb een flinke snee in mijn duim. Ongelukje bij het hakken van aanmaakhoutjes. ‘Jij doet jezelf pijn’ zegt de Sleutel tot Zelf-Bevrijding. Dat zou zomaar kunnen. Mijn innerlijke Zelf alle ruimte geven, verzachten, vertrouwen, doorgaan. Een weg kiezen die aansluit bij mijn ware innerlijke aard. Ik loop in de regen en maak een cirkel met mijn zielskwaliteiten. Ik loop eromheen. Ik ga erin staan. Mijn hart klopt vrij in mijn borst. De grote stammen van de beuken glimmen van de nattigheid. Alsof ze me toelachen en aanmoedigen. Kom maar. Doe maar. Ik ga mijn ding doen.. Uit mijn keel komen klanken. Ik pak mijn drum en ik zet een rode neus op. Bijna.
10 januari 2023