Ik kan er niets aan doen, de ergernis borrelt omhoog en ik denk shit waarom loop ik hier naast jou. Je lijdzaam wentelen irriteert me. Ik kan je niet redden. Mijn kop begint te zeuren, niet toelaten spreek ik mezelf streng toe, maar het leed is al geleden. En je voelt het en ik versnel mijn pas onwillekeurig, grmbl, ik heb geen haast, heb je haast, nee dit is mijn tempo, iedereen heeft zijn eigen tempo, tututu, de grapjes, het niet luisteren, het ego zit in de weg. Wisten we maar hoe we het moeten doen, het zou zo veel fijner zijn, ik sta open van de AUM, gevoelig, afkicken weer terug harnas om, neeeee ik wil niet laat me gewoon voelen dit is de realiteit ik wil liefdevolle mensen op mijn pad geen suckers die me moe neerhalen geen negatievelingen, er zijn redenen genoeg, ik hoef niemand te redden red jezef, ik heb genoeg mijn best gedaan, ik doe graag mijn best maar dan wel licht en vrolijk. Ik ga trainen, mijn lijf voelen, de zwaarte eruit, waarom laat ik het binnen komen?