Het zou fijn zijn als er nu een warme arm zou zijn, aiai, soms zijn er van die akelige kille stukjes af te leggen oud zeer. De AUM heeft weer eens wat in gang gezet. Er is een deurtje open gegaan en hoe krijg ik die weer dicht, of gewoon open laten staan en door laten waaien. She comes she goes, she lays belief on you… Ik weet heel goed wat ik moet doen, maar het doen is een tweede. Mijn verantwoordelijkheid nemen. Soms zou ik willen dat ik niet zo snel volwassen was geworden. Het kind in mij blijft maar stampvoeten, maar herkenning ho maar, die zal ik toch echt alleen maar van mezelf krijgen. Zorg goed voor jezelf, zorg goed voor jezelf…hoe lang sta ik al op eigen benen? Sterke vrouw, vrije vrouw, leun niet op mij, leun op jezelf. Hug me, hold me, close, long enough to feel the sadness inside melt away, god she is lonely, inside, lieve papa, als ik nog een keer je hand mocht vasthouden, lieve oma Hennie, ze wisten niet beter, lieve Thieu, de dood is maar een tussenstation, lieve oma Tox, de vinger blijft maar wijzen, lief ongeboren babytje, je hartje klopt. Karma, je krijgt wat je toekomt, heb ik hier om gevraagd? Het is mijn wereld niet, het geneuzel, gebabbel, of zijn juist die alledaagse dingen het houvast, het anker… Dit is oud, me buiten gesloten voelen, houd van jezelf, ik ben goed zoals ik ben, ik ben wie ik ben. De twijfel steekt de kop weer op. Ik weet wat ik kan, ik weet waar ik goed in ben, ik weet wat ik wil, waar maak ik me dan druk over, ik hoef niet aardig gevonden te worden zolang ik goede vriendjes met mezelf ben.. en toch ik wil bevestiging. Die arm om me heen die zegt kom maar het is goed, laat je hoofd maar rusten, want een sterke vrouw moet ook af en toe zwak kunnen zijn. En shit voel ik me kwetsbaar daarin.