Koudwatervrees noemen ze dat. Een lege pagina waarop je iets kwijt wilt en dat moet dan meteen perfect zijn. Nou nee dus, daar wil ik vooral vanaf.
Deze hersenspinsels vertrouw ik doorgaans aan een dagboek, maar het wordt maar eens tijd om ze vrij te geven.
Die perfectie zit in de weg. Alsof 100% niet genoeg is. Nee we streven naar 200%. Dat is pas een uitdaging. Totdat blijkt dat 98% van de medemens ook genoegen kan nemen met 75% of zelfs 50% inzet wel oké vindt.
Waar komt dan die drang vandaan om tot beter, best te komen? Voor wie zit ik mijn best te doen en wat moet ik bewijzen? Zit ik nog steeds te wachten op het verlossende begrip en schouderklopje van een ouder? Ik moet zo langzamerhand toch beter weten. Of is het de papegaai op mijn schouder, een van de alterego’s die een woordje meespreken. Zodra je iets denkt gaat er een ander zich ermee bemoeien. Kletskoppen zijn het.
Meditatie heeft een doel. Niet om die kletskoppen het zwijgen op te leggen.
Gedachten komen en gaan. Kunst is om meester te worden over je denken.
Je denken zo te sturen dat het je vriend wordt en niet langer je vijand. Vriendjes worden met jezelf zodat je dat schouderklopje en de bevestiging niet langer nodig hebt van een ander, maar vol vertrouwen het leven omarmt. Zodat je niet langer afhankelijk bent van anderen voor goedkeuring, maar in vrijheid kan kiezen en genieten.