Nog nooit zo giftig geweest tijdens de aum. Mijn god wat was ik boos. Ongeremd. Geen tussenstop, geen ego. Nee je komt niet binnen bij mij.
al die mensen die ik over me heen heb laten lopen, die ik me heb laten manipuleren, me laten gebruiken, waar ik me bij heb aangepast. Niet meer dus. Ik laat het niet meer binnen. Het is mijn aum. Het is mijn leven.
De boosheid en onmacht over de kanker in het lijf van een vriend, de boosheid over een nieuwe liefde.

Boosheid en verdriet liggen wel dicht bij elkaar.
Kan ik zacht blijven, in contact met mezelf blijven, liefdevol, ontvankelijk, met compassie. Boos worden is niet erg als het een uitweg vindt, verteerd wordt, verwerkt wordt, losgelaten, uitgesproken, opgelost, zodat je weer beminnen kan.

Afscheid nemen, van je dierbaren, vrienden die emigreren, dagdag, loslaten. Vrienden die je uit het oog verliest, verhuisd, getrouwd, studeren..

Afscheid nemen van je dierbaren die sterven, de beste vriend van, mijn babytje, mijn vader, het maatje van, de broer van, een vriend…

Afscheid nemen van intieme relaties, leer ik wel, of val ik in herhaling.

Maar de meeste pijn zit daaronder, dieper, besef ik na een diepe aum. Deze keer wel heel heftig in het verdriet en de boosheid. God wat ben ik moe, maar heerlijk dat inzicht.

De verlatingsangst en daarmee bindingsangst zit dieper, niet in het loslaten van de moeder, het doorknippen van de navelstreng en op eigen benen leren staan, nee die heb ik bewust kunnen doen.

Mijn moeder was er niet voor mij, voor ons, daar waar je in je eerste kinderjaren veiligheid nodig hebt als basis, een betrouwbare bron die er altijd voor je is, met onvoorwaardelijke liefde, ze ontbrak. Niet betrouwbaar, niet steunend, niet liefdevol.

Ik was lastig, druk, ongeremd, vragend, verlangend. Ongewild, op de verkeerde dag geboren.Met pijn in haar hart geboren. Dank je wel dat je het zo vaak hebt gezegd. Dus ik zorgde dat ik stil werd, meegaand, onopvallend, geruisloos. Mijn god wat een hel. Verteerd van binnen, opgekropte vulkaan die niet tot uitbarsting kon komen.

Kan ik vergeven, loslaten, ze heeft gedaan wat in haar vermogen lag,
kan ik helen, dan is er geen eenzaamheid meer, geen verlangen, geen alleen zijn, geen gat, loslaten, de lange weg.

Het is weer voorjaar en het is weer stressen. Waarom willen vrouwen zich altijd ontwikkelen en waarom snappen mannen daar niets van. Het is toch goed zo, roept hij, wat wil je dan? Tja wisten we het maar, dan zagen we de bui van verre aankomen en konden daarop anticiperen. Nu wordt de jeuk ondraaglijk en gaan we zoeken en graven en ongemakkelijk doen. Houd ik nog genoeg van hem, welke ruis heeft de stroom van liefde doen verdwijnen. Houd me vast, roept het van binnen. Raak me niet aan, schreeuwt het lijf al een tijd en dat lijdt tot afwijzing, niet vrijen, weglopen. Gekke contradictie. Ik zoek naar de oorzaak maar er is een hele wirwar van gedachten en gevoelens die alleen maar in de weg zitten. Maar praten helpt wel, al het opgekropte ongenoegen moet er nog een keer uit. Hoor je me wel, begrijp je me wel?
Begrijpen we elkaar? Communiceren we wel helder. Als we samen leven wil ik ook iets wezenlijks delen. Ik had een droom. Ik wilde graag een man en een kind en dat heb ik op jou geprojecteerd en ik hoorde wel dat je geen kinderen wilde, in de douche in Tenerife maar toen was ik even Oostindisch doof en toen ik een paar maanden later, hoera, zwanger werd, stortte mijn wereld in, omdat jij geschrokken in elkaar schrompelde. Jouw heftige nee, deed mij vervolgens verschrompelen. De echo was niet hoopvol, maar ik ontkende hardnekkig de realiteit, nee, geen kindje, kon ik niet accepteren. Tot het bloed, de kramp, het ziekenhuis me meezoog in nog meer ontkenning van mijn gevoelens en wensen. Tja en dan gaat mijn vader dood en mag ik opeens wel rouwen want dit is tastbaar, een klompje cellen niet. En toen waren de tranen dubbel en de pijn heviger en de angst confronterender dan ooit.
Geen vader meer die mijn baby ooit in zijn armen kan houden, geen vader meer die ik kan laten zien: kijk pappie met losse handen, geen vader meer die ik een arm kan geven en zeggen het komt wel goed pa, al weet je dat het onzin is maar het verzacht toch, nee lieve papa je bent er niet meer en alles wat ik niet heb kunnen delen zal ik ook nooit meer met je kunnen doen. Basta.

Ruiz zegt:
Wees onberispelijk in je woorden.
Ga niet uit van veronderstellingen.
Betrek niets op jezelf.
Doe altijd je best.

Kan ik laten in de liefde, die zo diep doordringt?
Is dit een geschenk na alle inspanningen?
Blijft mijn gat gevuld?
Kan ik blijven stromen?
Kan ik de liefde omzetten in creatieve energie?
Heb ik voldoende wijsheid om zacht te blijven?
Is er leven na de dood?
Bestaat de perfecte match?
Kan ik werkelijk thuiskomen bij mezelf?
Wat heb ik nodig?
Wat wil ik?

Ik ben niet bang om lief te hebben.
De hele wereld.
Passie stroomt vanuit mijn solar plexus,
goddelijke verbinding in mijn lichaam”
naar mijn onderrug, dijen en benen.
Pure vitaliteit, levenskracht.

Thank you Masahiri Oki

Hoe zou het zijn om te sterven?

Hij heeft genoeg slaappillen om er geruisloos uit te glippen.
‘Wil je er ook een paar?’ Zijn lichaam is verkankerd letterlijk en figuurlijk.

Als je emotie niet kunt verteren gaat je maag naar de klote. Laten we zacht zijn voor onszelf. Mijn maag protesteert hevig tijdens het behandelen, ik kokhals in de keuken. Is er vergeving voor dit?

Hij geniet van de aanraking, de zorg, de aanwezigheid. Waarom zijn we zo bang om lief te hebben, ons bloot te stellen, contact te maken, kwetsbaar te zijn?

Ik bel mijn therapeut:

‘Het gaat goed met mij, er gebeuren bijzondere dingen. Ik kwam in de vakantie een paar keer langs je huis en dacht dit wil ik met je delen. Niet alleen de pijn, de twijfel, de angst, het verdriet, maar ook dit geluk’. Ze belt me terug en vinkt wel even klinisch af, alvorens me te bedanken voor mijn lieve gebaar. Zij is er altijd voor me, ook al is ze er niet.

Het stroomt en ik eet me ongans aan bastiaans blauwe vegetarische kaas..

Downstream I go, yahoo!

Why on earth I decided to write this blog in english?

Nothing so variable as a human being.

It’s the challenge to try to put my thoughts into a lanquage wich isn’t mine at birth, but gives me a much richer palette in words.

Living in England made me feel very happy like coming home. I love the English attitude, the queing, the politeness, slightly reserved distance, how they humour themselves.

It’s not a coincidence I won an English encyclopeadia, neither that I ended up on an exchange in Newcastle upon Tyne, still have English friends, making new friends overseas and followed an international yogatraining.

Looking forward to the yoga training in Suffolk in oktober, this time being one of the staf. Thank you for inviting me.

What fun, visiting a slightly erotic lingerie shop.
Pushing my body in beautiful sexy white, red and black leather and laquer.

And then paying with my visa without blinking. Making the odd joke ‘now I’m poor and rich at the same time’.

And then unexpected acquiantance walks in. Haha, what a pleasure to meet. Little twinkling in her eyes as she meets me downstairs, for I forgot something rather important and she flushes, ’thought you’d left the store’. I don’t mind I say and I mean it.

We’ll be both having fun.

I wish I could save you, but I can’t.
I wish I could hold your hand and say everything will be allright,
but that’s a lie.
I would like to comfort you, heal you, caress you, feed you, hold you, until you die painles, but that’s wishful thinking.

But I can sit next to you and be with you and I won’t run away when you get scared and cry. I will hold your hand, I will cook for you and I will heal you
as good as I can, as long as I can, without holding back .

And I will look after myself, remain true to myself, comfort myself, so I can  be strong and vulnerable at the same moment. I won’t lie to you and don’t look away.

I see death winking over your shoulder. When I give you a healing I feel the wings already pricking in my back. Mama bear and papa bear and my quardian angel are holding out for me. I will be love.

Tiktok tiktok, time leaking.

Love can hit you hard.

Myy solar plexus opened up.There where passion arises, I feel pain and strong creative energy. Real life boost this is. Makes it easy to give without any expectations.

Do men realize what happens to a woman when she opens up for him and let him enter in the court of oaths?

Are we ready to receive?

I would like to get into devine love, to make love without emotion, without past, fantasy or covetousness, pure body meets body to feel what devine love is.

How to leave my ego behind before I hit the sheets?

I would like to free myself from emotion and become soft and easygoing, giving, easy, silent and loving.

(The last part is based on Barry Longs remarkable words, thank you.)