Lieve papa,
Je was voor mij de vader achter de krant,
de man die het grind aanharkte
en op zondag het afval verbrandde in de tuin.
Zondag was afvalverbrandingsdag. Dat vond ik feest. Verstikkende rook van plastic weerhield ons niet dichtbij de vlammen te staan, totdat het niet meer mocht van de brandweer. De zondagen werden toen een stuk saaier. Wat een gelukzaligheid om in Frankrijk in Raye weer grote jubelvuren in de tuin te kunnen maken.
Je liet me de liefde voor de natuur zien, al zat daar voor jou wat nuance in. Jouw grote liefde was je postzegelverzameling. Vijfentwintig jaar lang kreeg ik trouw de nieuwste first day covers, op alle 15 adressen waar ik gewoond heb, zelfs in het jaar dat ik in Newcastle woonde. Al die adressen deden je denken aan je moeder Hennie, die in Indonesië zo vaak verhuisde en kon dat niet, dan richtte ze in ieder geval haar huis opnieuw in.
In 2001 stopte de komst van die brieven en toen ging ik me ook zorgen maken, want als dat, waar je zo je hart in zit, stopt, moet er iets aan de hand zijn.
Je was de vader die elk weekend hoofdpijn had en ontzien moest worden, maar je was ook de papa van de pesterijtjes, die de afwas deed, stofzuigde en het gras maaide. De klok van regelmaat tikte in je. Allergisch voor de troep, maar niet assertief genoeg om hier wat aan te doen. Papa had toch eens je mond open gedaan, nu kan het niet meer.
Ik at konijnenvoer volgens jou en mijn vegetariër zijn zag je als een bevlieging (wel een erg lange dan), mijn kleding aanstootgevend (maar nooit gedwongen om iets anders aan te doen) en mijn rood geverfde haar vond je mooi. (vooral toen je me niet meer herkende)
Je licht sarcastische humor als je de katten tegen het plafond liet lopen en hun staarten opzoog met de stofzuiger, riep reacties op. Geen vrienden, geen vijanden. Je postzegelverzameling je beste vriend. Met trots toonde je me altijd je laatste aanwinsten.
Je was een galante man, die de deur voor je openhield en elk weekend bloemen meebracht voor zijn lieve spriet. Man van principes en discipline, niet technisch, wel praktisch: je moet eten anders ga je dood.
Je liet niet makkelijk emotie zien en ik kon niet met mijn gevoelens bij jou terecht. Misschien heb je ooit drie regels geschreven in al die first day covers. Maar toen ik in Engeland zat correspondeerden we wel en je was er voor mij in de keren dat je naar Rotterdam kwam en we samen uit eten gingen. Veel is nooit benoemd, ik proefde de eenzaamheid en het niet uitgesproken onbegrepen zijn.
Vlak voordat je naar de Wendhorst ging, liet je opeens wel emoties zien. Tranen van ontroering, paniek en later ontreddering. Misschien uitte je je niet zo goed, maar je voelde wel veel.
Je hebt me zoveel gegeven over jouw manier van beleven, over kikkers vangen en tomaten planten in het kamp in Indonesië. Jouw overlevingsdrift zit een beetje in mij. Ik ben trots op mijn vader en ik houd van je zoals je bent.
Dag lieve papa
Ik herken je in de tuin die ik met liefde hark, in de kwakende kikkers, ik denk aan je strooien hoedje en de stok in je handen.
Als ik nu in Raye het tuinafval verbrand denk ik aan jou,
als ik een schep in de grond zet denk ik aan jou,
en als ik de bladzijde omsla van mijn boek denk ik aan jou, omdat je de kwaliteit kon voelen van het papier, als graficus.
Vuur, natuur en de liefde voor papier, zijn de dingen die we delen en waar we elkaar in de toekomst zullen blijven ontmoeten.
Dag lieve papa.
