Van A naar B gaan kan geruststellend zijn. Je weet waar je naartoe gaat, onderweg kun je ontspannen en dan kun je zijn, in het hier nu. Dat voelt als een veilige weg tussen twee punten. We stellen doelen en gaan daar naartoe. Elke dag. Korte termijnsdoelen. Lange termijnsdoelen.
Maar wat als je gaat wandelen zonder doel. De ene voet voor de andere zetten en vertrouwen op je voeten. In overgave. Dan ontvouwt het pad zich vanzelf. Waar ga ik heen, hoef je dan niet meer te vragen. Je voeten weten waar ze naartoe gaan. Vertrouwen op je voeten en moeiteloos meestromen met het leven. Je bent onderweg. Waarheen is niet meer doel.
Een ander pad ontvouwt zich. Er zit een suis in mijn kop die wordt groter. Een overprikkelt zenuwstelsel suist door mijn aderen. Vragend om rust, ontspanning. Ik loop al een tijdje zonder te weten waarheen. Het is een weg zonder doel.
Hebben we altijd een doel nodig?
Ik doe iets, werk, een afspraak, een klusje en daarna is er leegte, een stilte, een ruimte.
Ik zoek de voldoening niet in wat ik doe maar in de aandacht waarmee ik het doe.
En in die aandacht ontstaat een innerlijke ruimte. Daartussen zijn nog gedachten, ruimtes met gedachten die trekken, roepen en schreeuwen om aandacht. Daar is het niet stil. Daar zijn oordelen en overtuigingen.
Ik lees: ‘Spirituele oefeningen in welke vorm dan ook, zijn er alleen maar om jou tijd te helpen besparen. Een uitnodiging om op te houden met doen, op te houden met denken, op te houden met plannen maken en dromen. Ze zijn een uitnodiging tot zwijgend één zijn met jezelf. Zij zijn een uitnodiging om de gedachten en daden van je broeder ten opzichte van jou te zien als een spiegel van je eigen gedachten over jezelf. Ze vereenvoudigen de structuur van het leven tot één enkele ademtocht, één enkele handeling. Ze laten je weten dat elke gebeurtenis, elke relatie, elk gebaar van hart en hoofd een voertuig is voor Godsbewustzijn.’ Paul Ferrini
Spiegelen
Lopen
Ruimte innemen
En dat is nog maar het begin.
03-02-2023