Het vragen is niet minder geworden, mijn moeder werd er gek van vroeger. Ik heb een grote honger naar willen weten. Gelukkig niet over alles, maar wel waarom we leven, wat de noodzaak is van dit bestaan. We zijn maar zo’n klein deeltje van de kosmos, onbelangrijk en dan gaat het ego met ons aan de haal en maakt het groots en meeslepend. Waar maak ik me druk over als ik weet dat ik hier een tijdje mag rondhangen, het een en ander kan beleven, proeven, ruiken, met een beetje mazzel ook nog af en toe gelukkig ben en dan over een tijdje, ik ben al op de helft, haha, dus dat schiet op, het licht weer laat doven. En als ze mijn hand opent en zegt ik hoef je niets te vertellen, nou dat is niet het antwoord waarop ik zit te wachten als ik naar een handlijnkundige ga en de Auralezeres zegt, mooi een oude ziel, ga ik ter plekke nog geloven in reïncarnatie en dat het allemaal wel goed gaat komen met mij. Maar even serieus, het gaat ook goed met mij, ik zit stevig in mijn lichaam, lekker, mijn hart en hoofd zijn in verbinding, ik luister naar mezelf, ik gun mezelf steeds meer. Het waarom van alles is niet zo belangrijk. Het is zoals het is. Als je op een gegeven moment maar weet wat je wilt en dan in de vibratie van je verlangen gaat zitten. het zou fijn zijn als….