Langzaam zal hij sterven, zacht zal hij sterven.
De morfinepomp staat open.
Hoelang kan zijn hart blijven kloppen, terwijl het ademhalingsysteem langzaam trager wordt…
Ik mag er niet bij zijn. Alleen voor familie.
Wat was ik kwaad vanmorgen, ik voel me buiten gesloten, wat kil, deur dicht.
Ik wil ook afscheid nemen. Alsof je familie belangrijker is dan je vrienden.
Het is hun keus om het zo te doen. Hij had het al gezegd er was weinig affectie vroeger.
Ik neem afscheid, lieve vriend, ik denk aan je, ik ben bij je, je lag te wachten op de dood, het is maar beter zo. Je wilde niet meer, je had geen zin meer, geen glimlach, geen verlangen meer. Ik heb mijn best gedaan, ik was er, ik kreeg weerstand en ik ben er doorheen gegaan. Het is goed zo. De laaste keer was je verward, je zag er anders uit, wat meer berusting. Je was moe, ik liet je slapen en de tranen lopen.
Ik heb zoveel gehuild vandaag. Nu brand ik een kaars, een roos uit de tuin staat ernaast, een rozenkwarts en een gebedsketting. Ik wacht totdat ik bericht krijg, totdat je dood bent, vandaag, morgen, overmorgen. Ik waak.