Ik kan heeeeeel hard schreeuwen.
Straks op het strand tegen de wind in,
sta ik met mijn armen wijd, leunend op de wind,
het ruizen van de zee,
in een oneindige beweging heen en weer,
het rollen van de golven,
beuken op de kust,
in Raye aan de kust rollen de stenen bij elke golf over elkaar,
veroorzaken een vloedgolf aan geluidjes,
ik stond in Thorpeness aan het strand,
drie weken geleden, van binnen warm, stevig, liefdevol.
Dit leven is mooi, ik houd van mijn vrienden, van mezelf.
Ik fiets tegen de wind in en ik schreeuw, heel hard: neeeeeee.
De tranen rollen over mijn wangen en waar ik vroeger alles verstopte,
mag het er nu gewoon zijn. Dit ben ik. Emotionele jojo.
Wisselvallig als het weer, met de natuur altijd in beweging.
Mijn dromen zijn dezelfde als twintig jaar geleden.
Mijn energie is hetzelfde als twintig jaar geleden, dankzij de Tibetanen.
Dank je wel lieve psychotherapeut, dank je wel andere peuts
in mijn zoektocht naar de ware zelf.
Het is allemaal niet zo moeilijk als je gaat zitten en voelen en durft te zijn.
Ik ben niet zo bang meer, ik durf lief te hebben.
Ik durf me uit te spreken, zonder angst om afgewezen te worden.
Haha ik blijf toch wel van je houden.
En ik leef maar een keer, het wordt tijd om te spelen,
ik ben al lang genoeg serieus geweest.
Ik ga mijn dromen waarmaken.
Geld als water verdienen, mijn rol glansrijk vertolken.
To be, to hold, to share, to love, to find, to loose,
to win, to go, to play, to laugh, to be happy.
Ik ben nooit meer alleen.