Nou ja, Raye was natuurlijk gelukzaligheid.
We hebben gepraat, veel, gedeeld, veel, dank je wel.
Ik was op, 06.00 uur/06.30 uur.
Wandelde de zonsopgang tegemoet.
De kraaiende haan, het krieken van de dag, de eerste vogelgeluiden, de vroege boer, vanmorgen zo donker… de regen tikt, ik sorteer mijn bonnen,
het is tijd voor het derde kwartaal.
Ik heb geen haast, ik heb geduld, het komt wel. Of niet. Ik laat geen spelletjes meer met me spelen. Geef je grenzen aan zegt ze, oké.
Dus wat wil hij met me? Ik wil duidelijkheid. Is hij het waard de pijn?
Prachtige wandeling, in de zon, de wind, wolken die over ons hoofd wervelen. En een vrouw restaureert ergens onderweg het vervallen..godshuisje. Ik kom kijken straks, als het klaar is, in november dan ben ik er weer.
Eten, zo goed, drinken, zo fijn, open haard, zo mooi.
Mijn lijf beroert zich. Het tikt van binnen. De vijf Tibetanen groeien gestaag in kracht, in soeplesse, in hara, in zijn. Energie van mijn hart, solar plexus, hara, diep tot in het 1e chakra. Levensenergie, vitaliteit. Ja ik wil.