Na tien dagen doorwerken op een terras in de zon zakken. Gisteravond gunde ik mezelf een sauna met vooral veel in het zwembad rustig baantjes maken. Ik stootte mijn kleine teentje pijnlijk toen ik de infrarood cabine inwandelde. Dat noopt mij nu tot voorzichtig lopen in mijn schoenen. Straks pak ik mijn ito thermie om het zelfhelend vermogen een steuntje te geven. Ik wilde grasmaaien maar er hapert iets aan de zware benzinemaaier, hij loopt wel, maar het mes snijdt geen gras. Dat wordt een ritje naar de reparateur of op zoek naar een handige buurman. Na twee weken geen koffie drink ik mijn cappuccino met kleine slokjes. Genietend van het bittere vocht. Het koekje laat ik liggen. Gisteren in de sauna nam ik breekbrood daar zaten smerige sausjes bij, tenminste zo ervaar ik het nu. Het brood is zout, de sausjes nog veel zouter. Eigenlijk wil ik mijn ogen dichtdoen en liggen. Op woensdag geef ik ’s middags en ’s avonds les, in mijn pauze wilde ik een kopje soep eten bij het restaurant waarvan ik weet dat hun soep vers bereid wordt en lekker smaakt. Helaas er is geen kok vanavond. Is dat een job opportunity? Ik haal een maaltijdsalade, speel op safe met sla en zoete aardappel, maar het smaakt nergens naar. Dood voedsel.
Na de reinigingsdagen zijn mijn zintuigen superscherp. Ik ruik beter, ik proef beter, ik zie beter, ik hoor beter én ik voel beter. Elk jaar ga ik ergens anders doorheen in de vier dagen dat ik in de keuken sta. Er is geen vast menu. Mijn keukenmaatje wisselt. De groep is anders. De staf wisselt. Het enige vaste ingrediënt is Mizue Tamaki die al 38 jaar de Okido yoga Dojo runt in Laren (Gld) De drijvende kracht die de Dojo heeft neergezet in opdracht van Oki sensei. Hij zond leraren naar verschillende Europese landen om zijn gedachtengoed te delen. Toen ik, een beetje uitgeken na jarenlang hatha yoga, op zoek ging naar een andere vorm, maakte ik kennis met okido yoga in Rotterdam. Ik kreeg de smaak te pakken in de lessen van Hatsuko die op een speelse lichte wijze dynamische oefeningen en meridiaanstrekkingen. doceerde. Na elke les voelde ik spieren en sensaties waar ik me niet eerder bewust van was. Deze lessen hadden echt input met een nawerking. Ik tekende de oefeningen in een schrift en nam ze mee in mijn dagelijkse routine. Want één van de fijne aspecten van okido yoga is dat je de oefeningen in je dagelijks leven kunt toepassen. Hoe je zit, staat, fietst, loopt, als je eten bereidt, op een ladder klimt, ramen lapt, tuiniert.
Het duurde nog een jaartje tot de woorden van medecursisten bij me landden. Waarom ga je niet een weekend in Laren doen?
Dat eerste weekend dompelde ik onder in samen oefenen, vroeg op om te chanten, wandelen, in de ochtendlucht, overgave aan wat er aangekondigd werd met een simpel belletje, geen programma dat bekend gemaakt werd van te voren, warme havermout in de ochtend en soep, warme lunch en warm avondeten, een vol programma van ’s ochtends vroeg tot in de avond, geen tijd om in het hoofd te gaan zitten, getrokken naar het hier en nu. Ik werd verliefd op de okido yoga, de filosofie, de Dojo, de manier van leven.
Ik had moeite met veel, het dienstbaar zijn, de gelofte, de gevouwen handen in gassho, mijn aversie voor religieuze regels en wetten werd getriggerd, het eten met duidelijke invloeden uit de Japanse en makrobiotiche keuken. Uien in mijn ochtendpap, zeewier in de soep en in andere gerechten. Mijn lichaam speelde op, steevast knalde de hoofdpijn in mijn kop. En toch onder de pijn en moeite die veroorzaakt werd omdat ik uit mijn comfortzone werd gehaald voelde ik dat mijn levenskracht werd aangesproken, dat iets zich roerde diep in mij en blij werd en krachtig. Langzaam nam mijn harakracht toe, strekte mijn rug en kantelde mijn bekken en groeide mijn flexibiliteit en compassie voor mezelf en anderen. De weg is ingeslagen en het blijft leren en onderzoeken, ervaren en toepassen.
Na 18 jaar heb ik de opleiding zien veranderen. Het strenge regime gestoeld op de Japanse cultuur werd Europeser. De conditie van mensen nu is anders dan toen.
Alles verandert.
De Dojo ondergaat een transformatie. De organisatie wordt overgenomen door een ander. Mizue trekt zich langzaam terug. Dat mag, zij heeft hard gewerkt en mag hoe oud is ze nu 76? het stokje overdragen, dat kon ze tot nu toe niet. Loslaten is een hele kunst. Het voelt wel als het einde van een tijdperk.
Voor het voortbestaan is vernieuwing nodig. De bezem waart door het gebouw.
Nieuwe bedden, matrassen, een begin om de Dojo straks verhuurbaar te maken.
Het gedachtegoed blijft gewaarborgd, zolang het kan zal ik mijn vragen voorleggen aan Mizue en haar kennis raadplegen. Met name over geneeskrachtige toepassingen zoals een taropleister, medicinaal gebruik van tofu en compressen. Mizue ga ik missen in de lessen, haar gedetailleerde aanwijzingen, minieme correcties zitten opgeslagen in mijn systeem. Ik leef de filosofie waar mogelijk ook al heb ik daar mijn eigen wijze draai aan gegeven Maar dat is ook echt okido, we zijn allemaal één en allemaal unieke wezens. Always listen to your life force. Your body knows the answer.
(Wordt vervolgd met het verslag van de reiniging. Er werd wederom een appèl gedaan om mijn kookkunsten op papier te zetten. Een gewoon kookboek met recepten zal het niet worden. Wel met aanwijzingen hoe je kunt omgaan met voeding, zowel met wat je eet, waar je het vandaan haalt en hoe je het bereidt. Ja het is tijd. Al lang.
De kooklessen komen eraan daar is een eerste aanzet voor gemaakt, in Laren in een weekend, inclusief een bosbadwandeling.)
Dus ja, ik kom weer uit bij voeding in alle aspecten én schrijven, omdat ik dat zo graag doe. Mijn ogen hoeven niet meer dicht, ik hoef niet meer te gaan liggen! want na dit opgeschreven te hebben voelt het ontspannen en blij van binnen.
Arigato gozaimashita
15 april ©