Zo moe. Alsof alle spanning opeens vrij is gekomen en zich een weg baant naar buiten. Ik mag ontspannen, loslaten, rouwen.
Pijn in mijn kop, mijn linkerschouder trekt naar boven. Ze wil weer in de oude stand, de beschermstand. Hart op slot zoals vroeger, veel veiliger, dan wordt je tenminste niet gekwetst. Oud patroon. Zo bekend. Maar het hart is aan het openen en ik ga niet meer op slot
De tekst die ik ooit geschreven heb: aan de voet van de ….ligt een …..verlangen om te zwaaien naar, te zingen in,…. ik zal hem morgen opschrijven hier…
Zo moe. Nee ik ga me niet meer verstoppen. Ik ben wie ik ben. Ik wil me niet meer aanpassen. Ik was het bijna aan het doen bij jou, ik schrok ervan. Ik wil mezelf kunnen zijn. Niet een kloon, een afgeleide, een aanhangsel. Ik ga me niet meer inhouden. Ik zeg wat ik denk, wat ik voel. Kun je er niet tegen, jammer dan. Ik ben wel eerlijk.
Ik wied onkruid, ik kom tot rust, ik zit in de zon, ik bel me suf en deel. Ik heb je nodig, wil je komen, wil je luisteren, ik wil niet teveel alleen zijn, maar soms weer even wel. Het kost tijd, alles heeft tijd nodig. Dit moet inzinken. Rouwen kost tijd.
Ik leef. Onder de ellende voel ik vreugde. Diep van binnen ben ik blij, voel ik liefde. De aum was zwaar, het ging zo diep, dat kost ook tijd om in te zinken, zo’n ingrijpend proces. Zo’n reiniging. Zoveel gezweet, dat mijn huid nu zo zacht is als een perzik. Lekker glad. Zo zacht voel ik me ook van binnen, zacht en liefdevol, rustig.
Morgenmiddag ga ik een mooie rok kopen en pumps voor de begrafenis donderdag, passend bij mijn mooie Fred Perrry jasje. Ik zal ze laten zien dat Anneke er is. Haha in vol ornaat. Mijn vrouw wil naar buiten. Wil je mijn string zien? vraag ik aan mijn ex? En ik rits mijn broek open op het terras. Beetje plagen mag, toch?