De hele dag honger en dorst, dus het was een goede AUM! Jezus wat ben ik moe, maar ook zo vreselijk wakker. Dus ik zet nog een pot thee en eet al het fruit en brood en…croissantje in de oven, was eigenlijk voor morgen met een eitje, kop koffie en krantje in de zon in mijn mooie herfsttuin …
Het lichaam gaat ontspannen, langzaam, het wachten op de dood is over. Gelukkig maar, wat is dat zwaar: wachten.
Net als wachten op onbeantwoorde liefde, jeetje wat is dat vermoeiend. Het heeft ook geen zin, maar het hart is zo verlangend. Ik zit naast mijn oude liefde vanavond, er is geen verlangen, er is comfort, herkenning, erkenning, nog een beetje oud zeer, kleine pesterijtjes, er is openheid en opheldering.
Onbeantwoorde liefde is afgewezen voelen, buitengesloten zijn. Aiai, oude pijn, mammie pijn. Ooit is alles daar begonnen, en ze zei nee, en ze zegt nog steeds nee. Oneindig stopwoordje, het maakt niet uit wat ik zeg, wat ik vraag, het antwoord is altijd nee, en dan komt haar verhaal. Ook al vertel ik de waarheid, kan ik het onderbouwen, het boek er bij slepen, de tekst, de schrijver, de tijd, de getuige, het maakt allemaal niets uit. Haar verhaal is altijd de waarheid. Ik voel me niet gehoord. Maar dat is mijn spiegel. Mijn pijn. Want waarom zou ik
Oh, mijn croissant brandt aan….
Wat maakt het eigenlijk uit als ze ja zegt, als ze luistert en knikt en instemt en voor het eerst in mijn leven vraagt: dochter, hoe is het met je? Mijn innerlijk kind wil getroost worden, gewiegd, omarmd, ik leer te vragen, dat maakt zoveel uit. Ik leer te delen, me kwetsbaar en open op te stellen. Ik durf de pijn te omarmen. Ik leer te ontvangen.
Wat maakt het eigenlijk uit onbeantwoorde liefde. Waarom wedden op een paard dat wegrent? Liever eentje die komt grazen in mijn groene gras. Wil je binnen komen? Zeg dan ja.
Leven is leren loslaten.