Tweede poging. Mijn eerste als concept opgeslagen bericht, verdween als sneeuw voor de zon. Het is waarschijnlijk veiliger om een bericht eerst op de computer te maken en het dan te copieren hier naartoe. Dat werkt ook makkelijker met trema’s, accenten en aanverwante leestekens. Maar ik zit buiten lekker in de zon. Dit beeldschermpje werkt nog net, de computer spiegelt teveel.
Over spiegelen gesproken, wat me het meeste triggert zijn mijn helderste spiegels. Al mijn haren gaan overeind staan als ik naar Nederland bel* met een hulpvraag en het eerste commentaar is dat het bellen kostbaar is. Euh ok. Dat brengt me van mijn apropos. Geld. Als ik het heb stroomt het mijn handen uit en als de kraan dichtgedraaid is overleef ik ook. Geld is wel een issue. Toch nog steeds, wetende dat er overvloed is en er altijd genoeg is. Een opgedroogde bron herpakt zich zodra de regen zich weer aankondigt. In droge tijden dient zich ander leven aan. Meebewegen met het ritme van het leven.
Ik zit dus buiten voor het vakantiehuis in een ommuurde tuin in Noord-Frankrijk in de
Picardie om precies te zijn. De uitgestorven graanschuur van Frankrijk met zijn glooiingen, lappendeken van velden, nu geel van de koolzaad, zwart van omgeploegde aarde en tinten bruin en grijs en groen. Er wordt gezaaid. De boeren werken tot in de late uurtjes op het land. Kilometers vreten. Banen trekken, eggen, geulen, voren en planten.
Koeien zijn er ook. Hele families in één weide. Na mijn avondwandeling stuit ik op een groepje nieuwsgierige pinken. Ik zie ik zie wat jij niet ziet. Ik kom dichterbij. Een van de koeien ook. Ze snuffelt even aan mijn hand en snuift en maakt zich dan uit de voeten. Mijn voeten zijn moe. De wandeling blijft kort. Ik ga zitten in de berm, pluk bloemen en wandel op mijn gemakje huiswaarts. Het voelt hier wel als thuis. Mijn Frans is maar tralala, dat krikt zichzelf op als ik langer blijf en praatjes maak. Ik kom hier al pak hem beet 25 jaar? Al mijn relaties sleep ik hiermee naartoe. Prachtige plek. Houtje touwtje huis. Ik ga hier altijd schoonmaken. Letterlijk en figuurlijk. Grasmaaien, soppen, auto wassen, ramen lappen. Eten koken ook, veel te dure boodschappen doen in de supermarchee. Wat een megawinkel is dat. Ik krijg keuzestress en ben overweldigd door al die potjes, pakjes, flessen, vers en in blik en vis en vlees en kaas en zoveel wat ik nooit eet. Ik ga naar huis met minstens voor 2 weken eten. Ik koop dit keer geen alcohol maar appelsap. Geen goddelijke San Marco maar bio decafe. Ook lekker maar anders. Echte koffie, een glas wijn en zoetigheid neem ik alleen nog maar als ik daar bewust voor kies. Ik wil van de gewoonte af.
Gewoontes zijn hardnekkig. Zoals bijten op mijn nagelriemen. Breken met een gewoonte en die verwijderen uit je systeem kost tenminste drie maanden. Ik drink nu zes weken geen koffie meer dus ik moet nog eventjes.
Andere gewoontes koester ik, zoals mijn ochtendpagina’s. Daar komt soms de klad in, maar ik pak ze altijd weer op. En mijn ochtendpractice. Losmaakoefeningen, meridiaanstrekkingen. De vijf Tibetanen. Wat versterkende hara-oefeningen. Ademen en mediteren. Het kan in 15 minuten. Maar het kan ook anderhalf uur duren. Net hoe de pet staat. De klok tikt, de plicht roept.
Er roept eigenlijk geen plicht meer. Als het zo gaat voelen taai ik af. Zo heb ik net besloten te stoppen met bestellingen maken. De volgende stap is stoppen met koken voor groepen. Niet helemaal. De krenten in de pap wil ik wel houden, maar onderbetaald, werkdruk, grote groepen zonder assistentie, ik doe het niet meer. Mijn lijf schreeuwt nee. Ik kan goed koken en ik doe het graag maar dan wel conform prijs, naar kwaliteit en inzet.
Je suis arrivee. Hier dus. Op dit punt van weten wat ik waard ben. Dat voelt als een luxe. Als een welkome zachte hand die me leidt en beschermd. Ik hoef niet alles te kunnen. Ik mag nee zeggen. Ik kom hier naar la douce France om op te laden, te slapen, te wandelen en een beetje te werken. Om de eerste aanzet te maken voor mijn boek over voeding. Mijn filosofie over voeding. Voeding is niet alleen wat je in je mond stopt. Het is ook dat gesprek met je vriendin. De wandeling in het park. Het boek over de honingbij en het advies van de marktkoopman. Voeding is dat wat we inademen en omzetten in energie. Dat wat we zien en horen en ons eraan herinnert hoe kostbaar het leven is. Ik heb vrede gesloten met mezelf en al val ik nog, schop ik, schreeuw en vloek. Ik dans en zing en lach ook. Vol-ledig.
*belletje bleek naar Afrika te gaan, wist niet dat ze daar nog waren😜zo zie je maar weer, niet uitgaan van veronderstellingen😏