Toen Thieu me belde dat hij ging sterven had ik net mijn hart open gezet, wagenwijd. Laat maar komen die liefde dacht ik. Denk ik nog steeds…
Precies zeven weken later is hij dood. Voor de liefde heeft de deur ook maar zeven weken open gestaan, want die kwam iets eerder binnen en daarvoor heb ik iets eerder weer mezelf in bescherming genomen.
Oude patronen wil ik niet herhalen. Hij wil niet. Maar ja dan zit je nog met die hormonen. En een ex die wel wil, en een sms-je van een ontmoeting ergens, maar ja het boeit me niet, want die ander zit nog in mijn lijf.
Stevig.
Zes weken zei ze, dan gaat de verliefdheid wel zakken, nou het zijn er tien nu, waarvan drie ongevoed…Liefde is waanzin. Energie pieken. En ik loop er piekfijn bij. Haha. Ondanks de pijn. Voed ik het zelf?
Ha het stroomt, stroomafwaarts. Als je je goed voelt moet alles naar je toe komen.
Vrouwen geven dingen een vorm, lees ik, vrouwen transformeren. Vrouwen zijn het vat. Ze geeft richting en vorm aan energie. In een relatie ben je elkaars spiegel, confrontaties zijn er om in verbinding te komen.
Ga de modder in, zeg wat je op je hart hebt, hoor wat de ander over jou te zeggen heeft en doe er je voordeel mee. Om te groeien en te transformeren.
Ik wens mij zo’n man, die met mij wil communiceren, met mij wil werken aan een mooie relatie. Die wil ontvangen. Die kan laten. Die kan zijn.
Zo samen, dat wil ik…
Zo blij, dat wil ik…
Die sex, dat wil ik…
Die spanning, dat wil ik…
Open, ontvang, adem, verlang.
Unification.
Maar wel graag mijn eigen huis en bed,
maar wel graag apart, zoals het mij uitkomt.