Er was geen noodzaak en geen vraag. Ik was niet op zoek en toch kwamen wij elkaar tegen en werd de lust aangewakkerd. Het gebeurt niet zo vaak dat ik een man ontmoet waarmee het én intellectueel én seksueel klopt. In mijn twee vorige relaties was het of het een of het ander. Maar jij gaat jouw weg en ik de mijne.
Ik loop de pijn in mijn hart eruit tegen de wind en ik schop tegen de bladeren en niemand die me hoort als ik schreeuw in de storm en niemand die de tranen ziet als ik ren. Het hart mag helen. Ik heb jou niet nodig om gelukkig te zijn. Ik heb het goed met mezelf. Maar het is nog fijner om van iemand te houden, vast te houden, te voelen, te zoenen, te strelen, lief te hebben.
Er zijn van die momenten, dat ik breek, gisteren in de auto, als het niet meezit de hele dag, als mijn lijf pijn heeft en alles roept om vast gehouden te worden. Dan mis ik je. Vervloek ik je, verwens ik je en schreeuwt alles om je aandacht die er niet is. Fucking liefde wie heeft dit ooit uitgevonden?
Dus bel ik de hulplijn, een andere pijn lijder, dat ik niet goed ben, of ik in bad mag. Dat is plaatsvervangende warmte. En dan val ik in slaap in bad en wordt wakker met een zere kop en zo vreselijk misselijk. Jesses, en thuis, komt de koorts, ik slaap als een blok beton, en met afgrijzen duw ik me de dag in, na paracetamol en ibrupofen en liters thee.