Terwijl ik zeg dat ik straks naar Utrecht ga om naar het nieuwe restaurant Nourish te kijken waar ze een kok zoeken voor vega en rawfood, komt het telefoonnummer binnen wat ik niet kon vinden. De dingen doen waar je blij van wordt, nou dit dus.
En hoog op de lijst staat schrijven. Dus als ik eigenlijk recepten moet uitwerken ontstaat een kinderverhaal over een slak, die ik al al een hele tijd geleden getekend heb en nu gaat ze opeens op pad en komt tot leven.
Als ik zeg ik wil weer kunst maken, teken ik ondertussen tijdens het telefoneren gekke poppetjes en bloemetjes. Het is allemaal niet zo ingewikkeld. De strijd wordt van binnen geleverd, daar zie je niets van. Ik voel me zwaar, maar dat is niet zichtbaar. De strijd in mijn hoofd is de lastigste. Accepteren, doorgaan, veranderen. Luisteren naar het hart.
Deze cirkel is oud, bekend terrein, go with the flow, gently. Het regent buiten, maar dat hoeft me er nog niet van te weerhouden om van binnen warm en zonnig te zijn.Wat ik het meeste mis, die arm om me heen. De steun, de omhelzing. het delen, het is zo stil.
Dus wil ik samenwerken niet meer alleen. Samen eten ook en uiteindelijk samen leven. Als het weer op mijn pad komt. Zijn wie ik ben.