Emoties komen en gaan. Als ze er mogen zijn. Mijn verdriet mag er zijn.
In de auto op weg naar mijn oude huis voel ik de tranen branden.
Deur open, poes aaien, die voor lijk ligt in de zon tegen de schuifpui aan. Lieve, gekke, oude, dove poes, beetje kroelen, tot ze uithaalt, blaast, haha, er zit nog leven in het 20 jarige lijf.
Ik heb haar liefde moeten winnen, poes van mijn partner, ze viel me aan als ik op de bank ging zitten. Tot ik terug begon te meppen. Toen kwam er respect en uiteindelijk kroop mevrouw elke avond en het liefst ook elke ochtend effe lekker op schoot omdat het baasje haar niet aaide en ik wel, dus ik werd het nieuwe baasje. Twintig is oud voor een poes. Nooit ziek geweest, nooit kindjes gebaard. Lieve kleine gestreepte Cartouche.
‘Ze mist je, net als ik’, zegt hij. Ja ik weet het, ik ben onbetrouwbaar. Je ziet de twijfel in mijn ogen zeg je. Ja het zal wel, dat ben ik, eeuwig twijfelen. Hoe vaak ben ik al verhuisd, Kan het gras nog ergens anders groener zijn, zal ik ooit thuiskomen? Waar is mijn steiger, mijn aanleg plek, wie is de rots in de branding die me er onder houdt, die mij accepteert, mij vervult, mijn passie kan verdragen, mijn vrijheid, onbevangenheid, niet als bedreiging ziet. Ze vluchten. Nee sorry, nu even niet.
Ik houd van je omdat je zo vreselijk kan schreeuwen, ik houd van je omdat je onbevangen bent, ik groet de engel in jou, ik groet de godin van de dans in jou, cadeautjes tijdens de aum. Nee, ik huil niet met jou, te confronterend, dus huil ik alleen, des te harder, met iemand van de leiding achter me, dank je wel daarvoor.
Het doet zo’n pijn. Afscheid nemen. Ik ben in mijn oude huis. Ik haal mijn spullen op, beetje bij beetje. Ik heb geen nieuw huis, dus ik sla alles op in de kelder van mijn studio. Ik sorteer, het duurt eindeloos. Maar het gebeurt. Mijn oude huis, wat ons huis samen was, is mooi, licht, groot, ruim, tuin op het zuiden, studio boven, schuifpui met veranda, open haard, bubbelbad, kelder, zolder, zoveel liefde erin gestopt, zoveel verwachting. Ik doe de deur dicht. Het was fijn, we waren een mooi stel. Maar ik wil iets anders.
Ik doe de deur open en laat de tranen lopen. Diepe pijn schiet door mijn lijf. Ha ik rook weer, even. Ik kom thuis bij mezelf. Ha lieve meid daar ben je weer. Ik ben het gelukkigst als ik alleen ben. Liever toch alleen toch of?
Mijn lijf wil altijd weer een man.
Inpakken, dozen in de auto, ik heb honger, instant honger, albert heijn is gelukkig altijd open, ergens. In de zon in de tuin eet ik. Ik ben moe, ik ben verdrietig, rouw ik nou om de man die gestorven is of de man die mijn liefde niet kan ontvangen of allebei? Is het belangrijk?
Zo mooi:
Tom Waits
San diego serenade
I never saw the morning till I stayed up all night,
I never saw the sunshine till you turned out the light
I never saw my hometown until I stayed away to long
I never heared the melody until I needed the song
I never saw the white line till I was leaving you behind
I never knew I needed you untill I was caught up in a bad night
I never spoke I love you till I cursed you in vain
I never felt my heart strings till I nearly went insane
I never saw the east coast until I mooved to the west
I never saw the moonlight until it shone of your breast
I never saw you heart until someone tried to steal it away
I never saw your tears until they roll down your face.
I never saw the morning till I stayed up all night
I never saw the sunshine till you turned out your love light, baby
I never saw my home town until I stayed away too long
I never heard the melody till I needed the song
Ik val in slaap totdat de telefoon gaat en dan is opeens de liefde er weer, het geluk.
Zo fijn dat emoties komen en gaan. Dat ik intens verdrietig kan zijn en vervolgens weer gelukzalig in een pan sta te roeren. Ik mis je ja, ik heb verlangen ja, waarom wordt je verliefd op iemand, wat is liefde? Waarom houd ik zo diep van iemand?
Ik dacht echte liefde bestaat niet, want ik had het nooit gevoeld. Maar dit was zo dichtbij, zo samen. Amen.