De hoofdpijn hits me hard. Al na een halve dag. Geen koffie is agony. Dus piep ik er even tussenuit, de coffeeshop in. Het is niet zoals het hoort, maar ik heb hier geen zin in. Mijn les is, nu eens niet netjes doen wat er van me verwacht wordt, maar mijn grenzen verkennen. En nee ze is niet happy als ik terugkom en nee ze is niet blij met mijn op en neergaande energie en bruisende vitaliteit, want ik maak te veel lawaai in de keuken terwijl de rest mediteert. Oh sorry, maar dit moet. En eronder zit een boze vrouw die zich afgewezen voelt. Haha, nu even niet, we zien wel, wanneer dan wel? Het is oud en het wordt getrikkerd. De deur dicht, hart op slot en weglopen, ja makkelijk is dat. Mijn moeder, altijd weglopen, nooit geen antwoord, geen openheid, niet roeren is het plasje ander komt de modder omhoog, nou laat die modder maar omhoog komen, zeven, oplossen, stromen. En onder de boosheid zit pijn, ik loop drie dagen, ga de pijn in, omarm mezelf, de pijn eruit, wordt milder, oh die spiegels hoe ze tarten. Nee ik hoef niet overal op te reageren. Ik heb een keus. en god wat ben ik gelukkig.
‘Ik laat me niet graag behandelen’, zegt ze, ‘maar jouw energie voelt goed’. ‘De meeste therapeuten willen laten zien hoe goed ze zijn, maar jij doet gewoon’. Ze geeft me zo’n groot cadeau. Dank je wel. Ik maak geen onderscheid, iedereen is gelijk, wij leren van elkaar, of je nu oud, jong, wit, zwart, dik, dun, geleerd of ongeschoold bent. Het leven is er om te ervaren, om lief te hebben, om te delen, te omarmen in alles. Love and lifeforce. To be united.