Het is acht december. Ik heb van die moodswings. Het is de tijd van het jaar, het is de plaats en het is de conditie. Het is donker buiten, ’s ochtends als je wakker wordt en ’s avonds als je thuis komt, gelukkig heb ik geen acht tot vijf uur ritme, dus sta ik nu later op en zorg dat ik overdag een paar uur buiten ben. Hmm, ik liet net mijn bezoek uit en het ruikt lekker buiten, vrieskou, fris.
Je ziet er verdrietig uit zegt ze, is dat zo? So sad inside, het zijn buien, die gaan wel weer over, ik ben een emotionele jojo altijd altijd al geweest, ik ben even leeg geroofd door die puberale kids die maar blijven sucken.Wat heb je nodig dan? Ik heb zo’n mooie studio, de muziek gaat aan, en ik dans en dan is er niets meer nodig.
Jammer dat die studio midden in een woonwijk ligt, voor de deur auto’s , achter een binnenplaats, daar moet een Japans tuintje verrijzen, dan is er tenminste groen, maar het liefst nog een plek buiten, ik droom, ik maak mijn droom waar. Wat wil het hart?
Waarom ben je sad dan? Is het afscheid nemen, rouwen, van je man, je vriend, je kat, dood, scheiden. Het gaat in golfjes. Het meest nog is het afscheid nemen van vroeger, de angst accepteren. Oh ja ik ben bang en oh nee ik ben niet bang, niet meer, kom maar, waarvoor zou ik bang zijn? Er kan me niets gebeuren behalve dood gaan, maar ben ik daarvoor bang? Ik heb deze zomer iemand dood zien gaan en er uitgebreid over gepraat. Hoe is dat als je de dood in de ogen kijkt?
Wat is het verdriet? Toch het afgewezen worden? Het alleen zijn?