Daar is ze dan, wat wankel nog op de benen, onderzoekend wat dit avontuur gaat brengen.
In de war, onzeker, ongemakkelijk dat zeker ook, zo veel te voelen en over te dragen. Dat allemaal mogen zijn en meer. In het moment het spel uitspelen, groter trager, kleiner, sneller. Binnen, buiten, buiten zijn in verbinding met binnen blijven. Het laten zijn. Wat dan? Alles wat zich voordoet. Geluid maken me uitrekken. De clown in mezelf ontmoeten. Een nieuw talent ontdekken. Hallo en jaaaa zeggen ook en vooral tegen het ongemak. Het kind gewaar worden. Mijn innerlijk kind vrij laten spelen. De tijd vergeten, woorden vergeten, raaskallen, bellen blazen, belletje trekken. Geen plan, geen gedachte, laten gebeuren, reageren. Alsmaar reageren. Zit stil, sta op, beweeg. Alles beweegt. Alles verandert.
De roze bloesem tekent lente, terwijl een hagelbuitje op mijn hoofd tikt. Pauzewandeling. Ruimte te huur, lees ik praktijkruimte, misschien niet hier maar wel op zoek en buiten is een gratis werkruimte in het bos, een wandelavontuur uitzetten. Het hoeft niet snel, maar stap voor stap mijn richting bepalen. Mijn clown bevrijdt mijn angsten, ingehouden woede, aarzeling, pijn en verdriet en laat me mijn soepelheid voelen en zet de schijnwerper op het gemak van bewegen. Authentic movement ritselt het in mijn hoofd, the holy actor, verboden vrouw zingt, de AUM, 5Rhytms en niet te vergeten okido yoga. Het valt allemaal samen in het ‘bosbadventure’. Buiten dus. Wie gaat er mee?
Met een tornmesje haal ik de vast gestikte kleren uit elkaar. Ze waren onderdeel van een installatie en performance. Opnieuw hergebruiken nu. Kleding voor de clown. Een mismatch met mijn zwierige jurk en wollen spencer. Het jeukt in mijn handen, nieuwe creaties onder de naald van mijn naaimachine geboren laten worden. Een verveelde vlieg schiet in mijn gezichtsveld, op de tafel op mijn hand. Nu al? Vliegen? Vanmorgen in de auto op weg naar de training vloog er een ooievaar voorbij met in zijn snavel iets wat op bouwmateriaal voor het nest leek. Ik heb mijn jas en schoenen nog aan. Mijn maag moest eerst gevuld worden. Nu ga ik even liggen. Mijn ogen dicht en de beelden laten vervagen. Zo’n dankbare dag. Zo in overgave. Ik ontving applaus. Ik kan een kunstje. En schrijven dat ook emmers vol.
14 maart ©