In de gang staan dozen opgestapeld, dozen vol boeken. Daar staan ze sinds de verhuizing, nu al weer bijna negen maanden geleden. Daarvoor stonden de dozen in de kelder van de studio, in het stof, in het donker, te wachten. Ze zijn er op vooruit gegaan. Nu gaat er af en toe een doos open en worden er een aantal boeken uitgehaald. Maar wat kan er weg?

De Japanse opruimgoeroe Marie Kondo zegt: haal alle boeken uit je kast leg ze op een grote stapel en neem vervolgens elk boek in de hand. Vraag je dan af: does it spark joy?

Haar regels om op te ruimen zijn simpel. Regel 1: ruim in één keer op, doe het zo snel en compleet als mogelijk en stel een deadline! Regel 2: sorteer per categorie, niet per lokatie, dus alle boeken of alle kleren die je hebt verzamelen op een stapel. Regel 3: neem elk item in de hand en vraag je bij elk item af: wordt ik hier blij van? Dus niet heb ik het nog nodig of kan het weg, maar wil ik dit houden omdat het me blij maakt!

Het is een andere benadering dan ik tot nu toe had met spullen. Meestal is de vraag: wil of kan ik het nog gebruiken? Voor alles is altijd wel weer een bestemming te bedenken, dus dat betekent dat er niets weg gegooid wordt. Weer een andere benadering is dat je van alles maar drie nodig hebt: bijvoorbeeld voor kleding: één in de kast, één in de was, één aan je bast. Dit principe kun je ook toepassen voor handdoeken en beddengoed enzo, maar voor boeken?

Voor mijn table d’hôte heb ik drie jaar lang keukenspullen verzameld, zodat ik voor 18 personen kan dekken in vijf gangen. ‘Does it spark joy?’ Word ik blij van al die verschillende formaten bestek, borden,kommen, glazen, schaaltjes en schalen, manden voor brood, opscheplepels, onderzetters, tafelkleden, servetten, glaasjes voor kaarsjes, vaasjes voor op tafel, pannen, keukenmachines….pff. Al die dingen staan alweer twee jaar vrijwel nutteloos te staan. Het staat niet in de weg ik heb een grote kast en het staat er ook wel mooi te wezen. Het krijgt zeker een goede bestemming ooit, terug naar de kringloopwinkel of als cadeau. Hoe gehecht ben je aan dingen? Komt die table d’hôte nog terug eigenlijk?

Mijn auto staat bij de garage die ga ik zo halen. Nog zo’n hechting. Voor de reparatie heb ik gespaard. De keuze voor de reparatie betekent voor nu geen reis of training. Maar ik heb het comfort van mijn auto om op stap te gaan, mobiel te zijn. Daar maak ik dankbaar gebruik van.

Mijn auto was nog niet klaar. Ergernis borrelt op, ik had gebeld wanneer ik zou komen, hij zou bellen als hij nog niet klaar was. ‘Hoe lang duurt het nog?’ ‘Nog een half uurtje mevrouw’. Ja dat soort half uurtjes ken ik. ‘Ik kom over een uur terug’, zeg ik. Ik loop naar de volkstuin, knip een stuk van de heg en veeg het pad en het terras en loop dan weer naar de garage. De auto staat nog op de brug, ze zijn bezig met het afstellen van de hydrauliek. Het lukt nog niet. Hij wil mij een andere auto meegeven. Daar heb ik geen zin in. ‘Hebt u nog iets nodig uit uw auto’. ‘Ja mijn zonnebril’. De monteur heeft de auto net weer omhoog gebracht en vraagt om een minuutje. Dat ‘minuutje’ is gelukkig genoeg om de juiste afstelling nu wel te vinden. Hij rijdt een proefritje en ik kan mijn auto, weer een half uurtje later dus, meenemen. En eerlijk, het is heerlijk ik kan weer over hobbels rijden zonder een enorme kraak te horen. Er zitten nieuwe lagers in de achteras. Het kostte me een vermogen maar ik rijd weer blij! Ik ben erg gehecht aan mijn auto ja.

Oké daar zat ik dan. ‘Ik weet wat ik wil’, zei ik. ‘Wat dan?’ vroeg ze aan mij. ‘Schrijven’. ‘Doe het dan. Ga elke dag een half uur schrijven. Stel een deadline waarop je je eerste blog publiceert. Zorg dat je content hebt. Gaandeweg krijg je een eigen stijl. Na een aantal stukken kun je kijken waar je content bij past qua stijl en inhoud en dan kun je het gericht gaan aanbieden’ ‘Oke’, zeg ik. Een half uur, elke dag en een deadline. Dit moet ik kunnen.

’s Avonds zit ik achter mijn laptop, ik heb een half uur om een aanzet te maken voor mijn eerste blog. De deadline is over een maand, dat moet ruim voldoende zijn.

Ik ben goed in plannen en ik heb discipline. Als ik iets wil werk ik daarvoor. Alle ingrediënten om dit voor elkaar te krijgen zijn er dus.

Een half uur per dag is niet veel, maar genoeg. Het is zo voorbij. Elke dag een stukje schrijven zodat het gestaag groeit. Elke dag een klein stukje, zo kan ik die deadline makkelijk halen. Maar dan moet ik nu wel bedenken waar ik over schrijf. Wat is mijn onderwerp en hoe maak ik het interessant. Uit al die onderwerpen waar ik in geïnteresseerd ben moet ik een keuze maken en kiezen is momenteel niet mijn sterkste punt. Kiezen is moeilijk, omdat het altijd het andere verliezen inhoud.

Dat begint ’s ochtends al als ik wakker word. Blijf ik nog even liggen of ga ik opstaan? Na het opstaan blijkt altijd dat ik eerder had op willen staan om rustig mijn ochtendritueel af te werken. Tong schrapen om het vuil wat zich ’s nachts heeft afgezet weg te poetsen. Glaasje warm water met appelazijn en honing om de lever te reinigen, havermout koken en thee zetten, oefeningen doen en dan ontbijten. Douchen en dan komt het volgende keuze moment: wat gaan we aandoen vandaag? Je kent het wel. Je staat voor je kast en je weet niet wat je aan moet doen. Er hangt genoeg, misschien is de keuze wel moeilijker omdat er zoveel keuze mogelijkheden zijn. Niet denken dus, doen. Uiteindelijk maakt het niet uit wat je aanhebt, als je je er maar prettig in voelt. Kleren die je mooi vind en waar je blij van wordt. Kiezen dus om mijn deadline te halen.

Maar wat wordt het onderwerp? Het kan over kunst gaan want ik ben weer tentoonstellingen aan het bezoeken, ik schilder met inkt en raak geïnspireerd door de natuur. Of over yoga, als yogadocent kan ik schrijven over wat het doet met je en hoe je het kan integreren in je leven. Een ander onderwerp is stoelmassage en het nut van aanraking en ontspanning. Biologisch en verantwoord eten is één van mijn stokpaardjes, er staat nu een suikervrije pruimentaart in de oven. Mijn volkstuin leent zich fantastisch om over te schrijven, want daar gebeurt elke dag wel iets in. Zelf groente verbouwen, kruiden plukken in het wild, de wens voor een theetuin annex beeldentuin valt onder dromen waarmaken, de spannende thrillers waar ik momenteel aan verslaafd ben, de kat(ten) waar ik op pas… onderweg zijn, op reis gaan, verhuizen, of is kiezen het onderwerp?

Ik kan het naturlijk ook omdraaien. Er is een noodzaak om te schrijven, want het is een manier om me te uiten. Schrijven geeft lucht. Maar met een deadline in het vooruitzicht wordt het anders. Lastiger. Niet meer zo vrijblijvend. Nu wordt het werken, werken naar de deadline, werken om een begin, een middenstuk en een eind te maken.

Een deadline is ook fijn. Je werkt ergens naartoe. Voor elke deadline geldt elke keer weer spanning. En dan is het af. Tenminste voor vandaag.

Kom maak dat wat je altijd hebt willen maken. Sta op. Trek je overall weer aan, steek de handen uit de mouwen. Kom in beweging. Pak een stuk stof, een kwast, een pen, papier, kralen, bloemen, takken, spijkers, wat maar voorhanden is en creëer.
Waar komt de tegenbeweging vandaan?

op een dag
open ik de gordijnen
en glimlach
de wereld weer in

op een dag
open ik mijn ogen
en sta weer op
met verlangen

op een dag
is het lichter
en aangenaam
daar vertrouw ik op

mijn eigen vorm vinden
goed genoeg

de dans neemt
geeft mij vleugels

de muziek neemt
geeft mij vleugels

de beweging brengt
laat mij bewegen

de partner brengt
laat mij bewegen

in verbinding

wakker worden,
verbinding maken,
in het donker
het lichtknopje gevonden

de weg naar binnen is geen weg,
het is geen reis, het is geen leren,
het is er, onder het denken, aldoor aanwezig.
alwetend,
de ervaring maakt ons tot wie we willen zijn

zo zachte wind
op mijn wangen

zo zachte wolken
in omarming

zo zachte woorden
fluwelen stem

zo zachte handen
op mijn huid

zo zacht gedragen
voelt als liefde

in het hart
in de behoefte
goed zo

in de stilte
in het begin
zijn

groeipijn
eerlijk echt

in ervaring
in liefde
goed genoeg

Stapeltje van kleine kleertjes
boven in de kast
kinderboek,
blokken, knuffelbeer
een wens
een wieg
dag mama
deksel dicht.