Oké daar zat ik dan. ‘Ik weet wat ik wil’, zei ik. ‘Wat dan?’ vroeg ze aan mij. ‘Schrijven’. ‘Doe het dan. Ga elke dag een half uur schrijven. Stel een deadline waarop je je eerste blog publiceert. Zorg dat je content hebt. Gaandeweg krijg je een eigen stijl. Na een aantal stukken kun je kijken waar je content bij past qua stijl en inhoud en dan kun je het gericht gaan aanbieden’ ‘Oke’, zeg ik. Een half uur, elke dag en een deadline. Dit moet ik kunnen.

’s Avonds zit ik achter mijn laptop, ik heb een half uur om een aanzet te maken voor mijn eerste blog. De deadline is over een maand, dat moet ruim voldoende zijn.

Ik ben goed in plannen en ik heb discipline. Als ik iets wil werk ik daarvoor. Alle ingrediënten om dit voor elkaar te krijgen zijn er dus.

Een half uur per dag is niet veel, maar genoeg. Het is zo voorbij. Elke dag een stukje schrijven zodat het gestaag groeit. Elke dag een klein stukje, zo kan ik die deadline makkelijk halen. Maar dan moet ik nu wel bedenken waar ik over schrijf. Wat is mijn onderwerp en hoe maak ik het interessant. Uit al die onderwerpen waar ik in geïnteresseerd ben moet ik een keuze maken en kiezen is momenteel niet mijn sterkste punt. Kiezen is moeilijk, omdat het altijd het andere verliezen inhoud.

Dat begint ’s ochtends al als ik wakker word. Blijf ik nog even liggen of ga ik opstaan? Na het opstaan blijkt altijd dat ik eerder had op willen staan om rustig mijn ochtendritueel af te werken. Tong schrapen om het vuil wat zich ’s nachts heeft afgezet weg te poetsen. Glaasje warm water met appelazijn en honing om de lever te reinigen, havermout koken en thee zetten, oefeningen doen en dan ontbijten. Douchen en dan komt het volgende keuze moment: wat gaan we aandoen vandaag? Je kent het wel. Je staat voor je kast en je weet niet wat je aan moet doen. Er hangt genoeg, misschien is de keuze wel moeilijker omdat er zoveel keuze mogelijkheden zijn. Niet denken dus, doen. Uiteindelijk maakt het niet uit wat je aanhebt, als je je er maar prettig in voelt. Kleren die je mooi vind en waar je blij van wordt. Kiezen dus om mijn deadline te halen.

Maar wat wordt het onderwerp? Het kan over kunst gaan want ik ben weer tentoonstellingen aan het bezoeken, ik schilder met inkt en raak geïnspireerd door de natuur. Of over yoga, als yogadocent kan ik schrijven over wat het doet met je en hoe je het kan integreren in je leven. Een ander onderwerp is stoelmassage en het nut van aanraking en ontspanning. Biologisch en verantwoord eten is één van mijn stokpaardjes, er staat nu een suikervrije pruimentaart in de oven. Mijn volkstuin leent zich fantastisch om over te schrijven, want daar gebeurt elke dag wel iets in. Zelf groente verbouwen, kruiden plukken in het wild, de wens voor een theetuin annex beeldentuin valt onder dromen waarmaken, de spannende thrillers waar ik momenteel aan verslaafd ben, de kat(ten) waar ik op pas… onderweg zijn, op reis gaan, verhuizen, of is kiezen het onderwerp?

Ik kan het naturlijk ook omdraaien. Er is een noodzaak om te schrijven, want het is een manier om me te uiten. Schrijven geeft lucht. Maar met een deadline in het vooruitzicht wordt het anders. Lastiger. Niet meer zo vrijblijvend. Nu wordt het werken, werken naar de deadline, werken om een begin, een middenstuk en een eind te maken.

Een deadline is ook fijn. Je werkt ergens naartoe. Voor elke deadline geldt elke keer weer spanning. En dan is het af. Tenminste voor vandaag.

Kom maak dat wat je altijd hebt willen maken. Sta op. Trek je overall weer aan, steek de handen uit de mouwen. Kom in beweging. Pak een stuk stof, een kwast, een pen, papier, kralen, bloemen, takken, spijkers, wat maar voorhanden is en creëer.
Waar komt de tegenbeweging vandaan?

op een dag
open ik de gordijnen
en glimlach
de wereld weer in

op een dag
open ik mijn ogen
en sta weer op
met verlangen

op een dag
is het lichter
en aangenaam
daar vertrouw ik op

mijn eigen vorm vinden
goed genoeg

de dans neemt
geeft mij vleugels

de muziek neemt
geeft mij vleugels

de beweging brengt
laat mij bewegen

de partner brengt
laat mij bewegen

in verbinding

wakker worden,
verbinding maken,
in het donker
het lichtknopje gevonden

de weg naar binnen is geen weg,
het is geen reis, het is geen leren,
het is er, onder het denken, aldoor aanwezig.
alwetend,
de ervaring maakt ons tot wie we willen zijn

zo zachte wind
op mijn wangen

zo zachte wolken
in omarming

zo zachte woorden
fluwelen stem

zo zachte handen
op mijn huid

zo zacht gedragen
voelt als liefde

in het hart
in de behoefte
goed zo

in de stilte
in het begin
zijn

groeipijn
eerlijk echt

in ervaring
in liefde
goed genoeg

Stapeltje van kleine kleertjes
boven in de kast
kinderboek,
blokken, knuffelbeer
een wens
een wieg
dag mama
deksel dicht.

Als twee mensen echt van elkaar houden, helpen zij elkaar om te groeien. Ze kijken in elkaar, ze worden spiegels voor elkaar, ze helpen elkaar, ze houden elkaar vast. In goede tijden, in slechte tijden, in momenten van geluk, in momenten van droefheid, zijn ze samen, zijn ze bij elkaar betrokken. Als ik alleen bij je ben als je gelukkig bent en niet bij je ben als je ongelukkig bent, dan is er geen betrokkenheid, dan profiteer ik alleen maar van je. Als ik alleen bij je bent wanneer je stroomt en niet bij je bent als je niet stroomt, dan ben ik helemaal niet bij je. Dan houd ik niet van je, ik houd alleen van mezelf en ik houd alleen van mijn pleziertjes. ‘Als het fijn met je is, prima; als het te pijnlijk wordt met je, zet ik je aan de kant’. Dit is geen liefde, dit is geen betrokkenheid, dit is geen verbintenis. Dit is geen respect hebben voor de ander.

Geliefden versterken elkaar, in alle opzichten. Geliefden bereiken hogere pieken van geluk als ze samen zijn en ze geraken ook in de diepste diepten van verdriet als ze samen zijn. De scala van gevoelens van geluk en verdriet wordt grenzeloos-dat is liefde. Liefde is een dialectisch proces. In je eentje kun je niet groeien. Onthoud altijd dat, als je verliefd bent, je de verbintenis niet moet vermijden, de betrokkenheid niet uit de weg moet gaan. Ga er totaal in. Blijf niet aan de kant staan, klaar om te ontsnappen als dingen te lastig worden.

En liefde is ook een offer. Je moet veel offeren…je ego. Je moet je ambitie offeren, je moet je privacy offeren, je moet je geheimen offeren; je moet een heleboel dingen offeren. Zonder offer is er ook geen groei. Liefde verandert je vrijwel totaal. Je wordt opnieuw geboren. Je bent nooit meer dezelfde persoon die je was voordat je een vrouw of een man liefhad. Je bent door het vuur gegaan, je bent gelouterd. Maar er is moed voor nodig.