Einde van een tijdperk

Na 37 jaar mag Mizue Tamaki haar nooit aflatende aandacht, toewijding en lessen laten rusten.
Het voelt als een eind van een tijdperk van de Dojo in Laren.
Zondag was het een feestje, in een voelbare Okido familie. De borrelende levenskracht waarin iedereen zichzelf kan zijn, op zijn of haar eigen unieke wijze. Leren door ervaring.
Er was koffie en zoete taart, uniek voor de Dojo, want dat is er niet in de trainingen. Maar het is feest en het leven is er om balans te maken. Yoga betekent verenigen. Dus ook verenigen van wat wel en niet goed is voor je: “mijn lichaam zelf weet wat goed of slecht is om op te nemen”.
Er werden diploma’s uitgereikt, verhalen verteld, oefeningen gedaan, gedeeld, het was een reünie van mooie mensen, van emotie, klank en beweging.
Ik ben dankbaar voor alle lessen van Mizue, de precisie in de details van die teen, vinger of voet die nog net iets verzet moet worden. ‘Pubic bone down, tailbone up’, gaat nooit meer uit mijn hoofd. Het duurde even voordat ik haar Japanse Engels kon doorgronden en na enige tijd begreep dat het geen butterflies, maar vertebra’s waren.
Ik ben dankbaar voor haar onophoudelijke attentie en herhaling van mijn valkuilen, gewoonten en fysieke correctie.
Ik ben dankbaar voor haar vertrouwen in mij ten aanzien van de zoutloze halfvasten en de uitwisseling daarin. Ik ben dankbaar dat zij en met haar de Okido yoga en alle mensen die daarmee verbonden zijn, op mijn pad is gekomen.
Ik ben dankbaar voor de speech van Emilie van de Raa waarin ik veel herkende en die me raakte:

“Dear Mizue,
The way I stand here is the result of your lessons.
You know my breath, my bones and my muscles.
You know my habits and my history.
You’ve seen me change over a period of 40 years
You followed me and I followed you.
The fact that I was able to retire in this state is also due to my year in Japan
at the Okido yoga dojo in Mishima in 1985 and 1986 as a student and as a
volunteer.
I was already used to some self-imposed hardships, but there I met the
unsurpassed state of inconvenience and learned how to deal with it.
When the last day of my visa arrived, I was relieved and decided I would
never set foot in a dojo again.
But one day I changed my mind and went to Laren anyway for a weekend.
Outside in the fields I called my girlfriend Wilna on my cell phone to ask if
I could count on her mental support if things got out of hand.
That did not happen. It became a turning point.
I experienced how your female leadership had changed the atmosphere.
How there was personal attention for everyone.
How the male dominance had disappeared and the shouting of commands
had faded out as a useless habit.
How learning based on one’s own experience had become the guideline
instead of following fixed theories.
I started to return more and more to Laren
My body started to look forward to the power of the physical recovery caused
by the dojo style training. A necessary counterbalance to the world of sitting
on chairs and working behind the computer. I learned how I could maintain a
good posture despite of the demands of the times.
The semi-fasting training became each year a source of profound knowledge
build on experience. I estimate I’ve done it at least 15 times.
You translated Kunnikyo-senseis words without getting tired and expanded
this knowledge further in Amsterdam. You gave a platform to others to share their wisdom.
I gained insight into my lifestyle and how I could support my body and mind.
Your classes in Amsterdam became a regular point for me.
A recurring input that could have such a big impact in the long term precisely
because of the small steps you taught.
Once we went to the hospital together by metro. On the way back you sat
opposite me. Suddenly you stood up and touched my right knee that had
fallen out .You made me aware of my wrong habit. I saw people looking
around us: What is going on here?
Your instructions were so specialized, focussed on the individual.
You were not afraid to repeat an unpopular message time after time.
I have embraced and applied these messages.
This kind of correction is what I call love.
You were never looking for personal attention.
Your focus was how to continue the work of Master Oki in his line.
I consider this place a sacred place.
You developed it in collaboration with others.
The work that has been done is now be continued by others.
This is the law of nature.
Today we celebrate
what has been achieved,
what is still there
and what is still to come.
I have faith in the future.
I am grateful for all that I have received.
Thank you”
Mizue’s woorden en wensen om mee te nemen:
*Beyond the border, beyond the difference of religions and philosophy.
*Dedicated service based on gratitude.
*A listener rather than a preacher.
Peace

Pauze

Na tien dagen doorwerken op een terras in de zon zakken. Gisteravond gunde ik mezelf een sauna met vooral veel in het zwembad rustig baantjes maken. Ik stootte mijn kleine teentje pijnlijk toen ik de infrarood cabine inwandelde. Dat noopt mij nu tot voorzichtig lopen in mijn schoenen. Straks pak ik mijn ito thermie om het zelfhelend vermogen een steuntje te geven. Ik wilde grasmaaien maar er hapert iets aan de zware benzinemaaier, hij loopt wel, maar het mes snijdt geen gras. Dat wordt een ritje naar de reparateur of op zoek naar een handige buurman. Na twee weken geen koffie drink ik mijn cappuccino met kleine slokjes. Genietend van het bittere vocht. Het koekje laat ik liggen. Gisteren in de sauna nam ik breekbrood daar zaten smerige sausjes bij, tenminste zo ervaar ik het nu. Het brood is zout, de sausjes nog veel zouter. Eigenlijk wil ik mijn ogen dichtdoen en liggen. Op woensdag geef ik ’s middags en ’s avonds les, in mijn pauze wilde ik een kopje soep eten bij het restaurant waarvan ik weet dat hun  soep vers bereid wordt en lekker smaakt. Helaas er is geen kok vanavond. Is dat een job opportunity? Ik haal een maaltijdsalade, speel op safe met sla en zoete aardappel, maar het smaakt nergens naar. Dood voedsel.
Na de reinigingsdagen zijn mijn zintuigen superscherp. Ik ruik beter, ik proef beter, ik zie beter, ik hoor beter én ik voel beter. Elk jaar ga ik ergens anders doorheen in de vier dagen dat ik in de keuken sta. Er is geen vast menu. Mijn keukenmaatje wisselt. De groep is anders. De staf wisselt. Het enige vaste ingrediënt is Mizue Tamaki die al 38 jaar de Okido yoga Dojo runt in Laren (Gld)  De drijvende kracht die de Dojo heeft neergezet in opdracht van Oki sensei. Hij zond leraren naar verschillende Europese landen om zijn gedachtengoed te delen. Toen ik, een beetje uitgeken na jarenlang hatha yoga, op zoek ging naar een andere vorm, maakte ik kennis met okido yoga in Rotterdam. Ik kreeg de smaak te pakken in de lessen van Hatsuko die op een speelse lichte wijze dynamische oefeningen en meridiaanstrekkingen. doceerde. Na elke les voelde ik spieren en sensaties waar ik me niet eerder bewust van was. Deze lessen hadden echt input met een nawerking. Ik tekende de oefeningen in een schrift en nam ze mee in mijn dagelijkse routine. Want één van de fijne aspecten van okido yoga is dat je de oefeningen in je dagelijks leven kunt toepassen. Hoe je zit, staat, fietst, loopt, als je eten bereidt, op een ladder klimt, ramen lapt, tuiniert.
Het duurde nog een jaartje tot de woorden van medecursisten bij me landden. Waarom ga je niet een weekend in Laren doen?
Dat eerste weekend dompelde ik onder in samen oefenen, vroeg op om te chanten, wandelen, in de ochtendlucht, overgave aan wat er aangekondigd werd met een simpel belletje, geen programma dat bekend gemaakt werd van te voren, warme havermout in de ochtend en soep, warme lunch en warm avondeten, een vol programma van ’s ochtends vroeg tot in de avond, geen tijd om in het hoofd te gaan zitten, getrokken naar het hier en nu. Ik werd verliefd op de okido yoga, de filosofie, de Dojo, de manier van leven.
Ik had moeite met veel, het dienstbaar zijn, de gelofte, de gevouwen handen in gassho, mijn aversie voor religieuze regels en wetten werd getriggerd, het eten met duidelijke invloeden uit de Japanse en makrobiotiche keuken. Uien in mijn ochtendpap, zeewier in de soep en in andere gerechten. Mijn lichaam speelde op, steevast knalde de hoofdpijn in mijn kop. En toch onder de pijn en moeite die veroorzaakt werd omdat ik uit mijn comfortzone werd gehaald voelde ik dat mijn levenskracht werd aangesproken, dat iets zich roerde diep in mij en blij werd en krachtig. Langzaam nam mijn harakracht toe, strekte mijn rug en kantelde mijn bekken en groeide mijn flexibiliteit en compassie voor mezelf en anderen. De weg is ingeslagen en het blijft leren en onderzoeken, ervaren en toepassen.
Na 18 jaar heb ik de opleiding zien veranderen. Het strenge regime gestoeld op de Japanse cultuur werd Europeser. De conditie van mensen nu is anders dan toen.
Alles verandert.
De Dojo ondergaat een transformatie. De organisatie wordt overgenomen door een ander. Mizue trekt zich langzaam terug. Dat mag, zij heeft hard gewerkt en mag hoe oud is ze nu 76? het stokje overdragen, dat kon ze tot nu toe niet. Loslaten is een hele kunst. Het voelt wel als het einde van een tijdperk.
Voor het voortbestaan is vernieuwing nodig. De bezem waart door het gebouw.
Nieuwe bedden, matrassen, een begin om de Dojo straks verhuurbaar te maken.
Het gedachtegoed blijft gewaarborgd, zolang het kan zal ik mijn vragen voorleggen aan Mizue en haar kennis raadplegen. Met name over geneeskrachtige toepassingen zoals een taropleister, medicinaal gebruik van tofu en compressen. Mizue ga ik missen in de lessen, haar gedetailleerde aanwijzingen, minieme correcties zitten opgeslagen in mijn systeem. Ik leef de filosofie waar mogelijk ook al heb ik daar mijn eigen wijze draai aan gegeven Maar dat is ook echt okido, we zijn allemaal één en allemaal unieke wezens. Always listen to your life force. Your body knows the answer.
(Wordt vervolgd met het verslag van de reiniging. Er werd wederom een appèl gedaan om mijn kookkunsten op papier te zetten. Een gewoon kookboek met recepten zal het niet worden. Wel met aanwijzingen hoe je kunt omgaan met voeding, zowel met wat je eet, waar je het vandaan haalt en hoe je het bereidt. Ja het is tijd. Al lang.
De kooklessen komen eraan daar is een eerste aanzet voor gemaakt, in Laren in een weekend, inclusief een bosbadwandeling.)
Dus ja, ik kom weer uit bij voeding in alle aspecten én schrijven, omdat ik dat zo graag doe. Mijn ogen hoeven niet meer dicht, ik hoef niet meer te gaan liggen! want na dit opgeschreven te hebben voelt het ontspannen en blij van binnen.
Arigato gozaimashita
15 april ©

Clown

Daar is ze dan, wat wankel nog op de benen, onderzoekend wat dit avontuur gaat brengen.
In de war, onzeker, ongemakkelijk dat zeker ook, zo veel te voelen en over te dragen. Dat allemaal mogen zijn en meer. In het moment het spel uitspelen, groter trager, kleiner, sneller. Binnen, buiten, buiten zijn in verbinding met binnen blijven. Het laten zijn. Wat dan? Alles wat zich voordoet. Geluid maken me uitrekken. De clown in mezelf ontmoeten. Een nieuw talent ontdekken. Hallo en jaaaa zeggen ook en vooral tegen het ongemak. Het kind gewaar worden. Mijn innerlijk kind vrij laten spelen. De tijd vergeten, woorden vergeten, raaskallen, bellen blazen, belletje trekken. Geen plan, geen gedachte, laten gebeuren, reageren. Alsmaar reageren. Zit stil, sta op, beweeg. Alles beweegt. Alles verandert.
De roze bloesem tekent lente, terwijl een hagelbuitje op mijn hoofd tikt. Pauzewandeling. Ruimte te huur, lees ik praktijkruimte, misschien niet hier maar wel op zoek en buiten is een gratis werkruimte in het bos, een wandelavontuur uitzetten. Het hoeft niet snel, maar stap voor stap mijn richting bepalen. Mijn clown bevrijdt mijn angsten, ingehouden woede, aarzeling, pijn en verdriet en laat me mijn soepelheid voelen en zet de schijnwerper op het gemak van bewegen. Authentic movement ritselt het in mijn hoofd, the holy actor, verboden vrouw zingt, de AUM, 5Rhytms en niet te vergeten okido yoga. Het valt allemaal samen in het ‘bosbadventure’. Buiten dus. Wie gaat er mee?
Met een tornmesje haal ik de vast gestikte kleren uit elkaar. Ze waren onderdeel van een installatie en performance. Opnieuw hergebruiken nu. Kleding voor de clown. Een mismatch met mijn zwierige jurk en wollen spencer. Het jeukt in mijn handen, nieuwe creaties onder de naald van mijn naaimachine geboren laten worden. Een verveelde vlieg schiet in mijn gezichtsveld, op de tafel op mijn hand. Nu al? Vliegen? Vanmorgen in de auto op weg naar de training vloog er een ooievaar voorbij met in zijn snavel iets wat op bouwmateriaal voor het nest leek. Ik heb mijn jas en schoenen nog aan. Mijn maag moest eerst gevuld worden. Nu ga ik even liggen. Mijn ogen dicht en de beelden laten vervagen. Zo’n dankbare dag. Zo in overgave. Ik ontving applaus. Ik kan een kunstje. En schrijven dat ook emmers vol.
14 maart ©

Dankbare spiegels

Ik schrijf een bericht aan mijn tante in Zwitserland, de jongere zus van mijn moeder en dan loopt dit uit mijn pen.
Onderweg naar huis van mijn werk ben ik gestopt voor een koffie.
Het is berekoud buiten, als ik thuis kom moet ik eerst hout hakken en het huis opwarmen, er is ook een gaskachel en ik heb een zibrokamin (petroleumkachel), dan zijn de woonkamer en keuken aangenaam, maar de rest van het huis blijft koud, koud en vochtig. Hier zit ik lekker warm, in zo’n la Place zelfbedienings restaurant. Ook al zit ik hier de hele dag, niet gauw zal iemand me er op aanspreken of vragen of ik nog een consumptie wil😂
Dinsdag was ik bij mijn moeder, ze was wat afwezig en niet fit, dat wisselt nogal. De mondhygiënist kwam om metingen te doen in haar kaak. Ze heeft flinke ontstekingen tot in het bot bij twee implantaten. Niet zo best. We horen nog van de tandarts wat het behandelplan wordt.
Ze gaat wel snel achteruit, maar ze blijft positief naar haar omgeving, vergeet wat meer en haalt dingen door elkaar. In haar hoofd wandelt ze nog steeds door de tuin en geeft de planten water. Ze is er van overtuigd dat ze 2x per dag poetst, de verpleging staat nu naast haar om haar te laten poetsen met antibacteriële tandpasta, maar na drie halen over haar gebit is ze klaar. Wat wil je ook, ze moet het linkshandig doen, als rechtshandige, want haar rechterarm doet het niet meer. Hoe leer je poetsen met je andere hand als 90 jarige?
Wat is wijsheid?
Ze kan nu een staaroperatie krijgen want het vocht achter haar oog is weg. Dan redden ze haar goede oog, de linker, met rechts ziet ze nauwelijks door beschadigd netvlies. Misschien kunnen ze de kaakontsteking een halt toeroepen zonder operatie, maar ze moet wel blijven poetsen….
Zo lastig. Ik geef de zorg zoveel mogelijk terug aan het zorgcentrum zodat ik meer ruimte heb voor qualitytime met mijn moeder. Ruimte voor hartsverbinding en zielen contact. Als we een rondje wandelen, een kopje koffie drinken of een bakje soep eten, er even uit zijn. Steeds vaker met langere stilte momenten. Samen zijn. Zijn.
Niet mijn best doen om het gezellig te maken.
We hebben familieoverleg volgende week, over de gezondheid van mijn moeder. Taken verdelen, praktische dingen en mijn broer en zus om steun vragen, mentale steun.
Mijn onrust heeft hier zoveel mee te maken. Ik wil niet dat het eindigt. Dat besef ik maar al te goed. De navelstreng is niet weg. Die onzichtbare moeder dochter verbinding. Dat voelen mag. Het verdriet er laten zijn. De angst eronder voor het alleen zijn. Weten dat ik haar niet kan redden niet hoef te redden. Weten dat dat zo in mij zit, willen redden, beschermen, opzij gaan, inleveren.
Dat het tijd is om mezelf te redden, voor mezelf te gaan staan, mijn ruimte in te nemen. Trouw zijn aan mezelf. En te voelen, te voelen, mezelf te voelen. Die ander voelen dat  weet ik nu wel, niet meer als een kameleon een jasje aantrekken dat me niet past. Maar mijn eigen jas dragen. Trots en kwetsbaar mezelf zijn. Ik ben ok.
Mijn moeder heeft geen schaamte over hoe ze eruit ziet, wat ze doet of zegt. Zo’n grote prachtige dankbare spiegel. Schaamte is een groot ding in het leven van ons allemaal.
Ik volg een korte clownstraining. Dat is echt leuk. Hoezo de schaamte voorbij?
De clown zit in het hier en nu en is een en al nieuwsgierigheid. Alles is interessant. Dan komt mijn speelse kind boven en kan ik ontspannen in het spel. Er is altijd een verbinding met het publiek, zonder kan de clown niet. Ik doe het vooral voor mezelf, maar wie weet als ik verder wil, later als ik groot ben, kan ik altijd nog contactclown worden. Naast al die andere dingen😂
Volgende week mogen we een berg kleding meenemen. Daar zie ik naar uit. Ik ben dol op verkleedpartijtjes. De herinneringen borrelen boven van spelen met mijn poppen, tenten bouwen onder de tafel en een koffer vol kleren. De fantastische vermommingen tijdens Koninginnedag. Een grasspriet, een spook, een hippie, je kunt alles zijn. En wat voor een clown ben ik dan? In ieder geval een lieve. Dat heb ik al mogen incasseren met een eigen clownsloopje. Incasseren is ook inherent aan de clown.
Ondertussen wacht ik vol ongeduld op de lente. Als de mondhygiënist al lang weg is en de beschermende pasta op mijn moeders gebit ingewerkt, snoepen we samen van de heerlijke leckerli die mijn moeders zus opstuurde in een prechtige trommel voor de 90e verjaardag van mijn bijzondere mama.
09-03-2023 ©

Meebewegen

Er wacht een mooie ruime hotelkamer met een prima bed, geen balkon maar daarvoor in de plaats een heus terras achter de openslaande deuren.
Laat nu die zon maar komen dan zit ik morgenochtend buiten met een koffie op dat terras.
Onderweg een korte stop in Ouddorp en in Renesse zeehonden spotten. Vakantie begint met de voorpret tijdens het inpakken van de koffer, daarvoor wellicht al, met het kopen van een ochtendjas en dan de rolkoffer tevoorschijn halen. Hoelang ligt die al op zolder? Er zitten boeken is. Grote zware boeken nog van de verhuizing. Die mogen naar iemand die er blij van wordt. Een boek over shiatsupunten, een compleet naslagwerk en een boek van Carel Willink de schilder.
De vakantie begint echt op het moment dat de voordeur dichtklikt in het slot. Dag huis.
Anders dan verwacht of gehoopt valt er vanmorgen natte sneeuw uit de hemel en is de lucht een groot ondoordringbaar grijs.
De bijna, nog net niet, eerste bloesem van de sleedoorn, blijft vandaag dicht. Die eerste voorjaarstekenen, met het langer licht worden, vogels in het ochtendwaken en bij vallen van de nacht. Gisteren kleurde de hemel donkerblauw met slierten oranje en zware wolken. Verandering voelbaar al in de lucht.
Mijn nacht was onrustig, mijn lichaam strak en gespannen. Het klopt in mijn nek. Ook al heb ik gisteren na het eten gezwommen en plaats genomen in de sauna. De ontspanning blijft uit. Ontrafelen kost tijd. Het diner was heerlijk, bietenhumus vooraf, zeebaars als hoofd en framboos met chocolade toe. Misschien heb ik te veel gegeten, te zout, te zoet. Misschien was het de wijn. Misschien heb ik te veel mijn best gedaan. Misschien had ik mijn mail niet moeten lezen. Mijn hoofd gaat aan. Werk. Onrust. Dat is er. Me er zorgen over maken. Dit is er. Dat toelaten. Zorg. Over van alles. Terwijl zorgen maken niet helpt. Over wat dan ook.
Wonen, werk, geld, relaties, familie, spanning, gezondheid. Je kunt je over van alles druk maken. Het lost niets op.
Ik sta op, het is al lang licht en ik slaap al lang niet meer. Ik rek zacht alles wat gerekt wil worden en haal daarbij rustig en diep adem. Zachte vloeiende bewegingen. Meebewegen met waar het lichaam naar toe wil. Zo in het leven meebewegen. Weten, nu nog toelaten. Meebewegen.
Het ontbijtbuffet is rijk en volledig. Vers brood, broodjes, croissants, crackers, koek, zoete broodjes, beleg, ei, roerui, worst, spek, poffertjes, yoghurt, vruchten, fruit, muesli. Koffie, thee, sap. Veel. Name it en het is er.
We ziten vlakbij de koffietap, daar is een stroom van mensen, een stroom van energie, ik voel hoe mijn lichaam reageert. Ik word warm en mijn spieren verstrakken. Ik wil ergens anders zitten stel ik voor. Achterin, uit de stroom.
Daar zak ik in de stoel en eet de rest van mijn ontbijt. Croissantje, jus, ei en muesli.
Het hotel is prachtig. Groot, ruime kamers, mooie lobby. Het restaurant is recent gerenoveerd. Stijlvol, kleurrijk. De keuken is goed. Het personeel vriendelijk. Van mij mag de muziek uit. Behang. Wat is dat toch dat bijna overal geluid is, muziek. Kunnen we niet meer in stilte zijn? In openbare ruimtes, winkels, zomaar op straat, in een galerij. In elk restaurant. Is er ruis. Gelukkig nog niet in de bibliotheek, wachtruimte bij de dokter, ziekenhuis, maar bij de tandarts van mijn moeder galmt de bas als je in de stoel ligt. Voor mij hoeft het niet. Lekker stil. In mijn cursus valt de stilte als iedereen zich over haar en zijn werk buigt. Concentratie. Soms is daar een opmerking over. ‘Wat is het stil.’ ‘Ja, fijn hè.’ De ene groep is de ander niet. Het koffiemoment voor de groep die gezellig wil kletsen en de toewijding waarmee gewerkt wordt. Het een sluit het ander niet uit. Ik manoeuvreer tussen uitersten.
Ik weet al lang wat ik wil. Nu nog de volharding.
Na het ontbijt zak ik terug in dromenland. Terwijl ik ontspan pakt een hand mijn hand. Ik glijd weg gesteund door onzichtbare draden. Drie witte veren, drie eenheid vallen in mijn hand. Een schedel en botjes. Geen idee welk dier het is. Een open graf op het strand.
We lopen lang, langs het strand, de duinen, door het bos, het dorp door. Burgh, daar is een bakker. Ik koop chocolade eitjes met allerlei vullingen. Verder is er niet veel in Burgh, de plaatselijke middenstand is uitgedund. Verhuisd, overleden, ingekrimpt. Wellicht heeft de komst van de AH nog een duit in het zakje gedaan. Machtig groot marktaandeel. Geen horeca. Wel in Haamstede maar dat is één brug te ver. Al te lang gewandeld, zware voeten, enkels, benen.
Een stukje terug zit een restaurant Zeebinkie. Daar eten we een hapje. De vermoeidheid zakt erin. Het is genoeg voor vandaag.
In de lobby zak ik in een fauteuil. Het is genoeg. De zilte zeelucht. Het zacht wiegen van de zee. Weten wat ik wil.
Van een afstand kijk ik mee over mijn schouder. Meebewegen. In een koker van licht plaats ik mezelf en laat het stromen.
28-02-2023

Scharrelen

Een konijn scharrelt, kan dat, een scharrelend konijn, kippen scharrelen, konijnen niet, die  hippen, van de ene plek naar de andere, kriskras door de tuin.
Waar eerst de zon scheen begint het nu te regenen, zachtjes, een windvlaag doet de takken schudden en het konijn hipt haastig  op zoek naar een plek om te schuilen,
Daar bovenop volgt een hagelbui, kort, fel, takken vallen uit de bomen. Lentewind ruimt op. De wolken schuiven. Daar is de zon alweer. Kan ik mijn wandelschoenen pakken straks, als ik klaar ben met mijn opdracht voor vandaag. Wat teksten aanpassen en dan pantoffels kopen voor mijn hotelbezoek komende week.
In de schoenenwinkel wacht een vriendelijke verkoopster, die behulpzaam meedenkt en zoekt, zonder opdringerig te zijn. Ze zijn er nog. Aan de overkant vangt een lingeriewinkel me op met open armen. Scharrelen tussen de rekken. Spullen, soms onweerstaanbaar lekker om je daarin te wentelen. Dus kom ik met twee tassen vol terug en kan ik met mijn nieuwe outfit netjes in het hotel heen en weer lopen tussen zwembad, sauna, kamer, eetzaal. De voorpret is begonnen. Alleen dat is al een feestje.
De zon draait. Een veluws biertje in het pannenkoekenhuis in het bos. Dit is het dus.
Wat? Zitten en schrijven wat er opkomt eruit wil. Tijdens het wandelen vertragen. Stoppen, luisteren, stilstaan, met mijn gezicht in de zon. Zintuigen openzetten. Adem in, adem uit. Gronden. Langs de energiepunten, waarnemen, neem waar. Leeg. Vertragen.
Het is geen zwaar bier, maar de alcohol komt evengoed hard binnen. Net als de herinneringen die daaraan gerelateerd zijn.
In de trein, op het strand, op de ferry, in de pub, aan de keukentafel, in de gang, bij zijn moeder, op de zolder, in het park, café, concert, bij familie, tijdens het liften, in Londen. Alles wat weggedrukt is komt huizenhoog als een vloedgolf over mij heen.
Het slaat vast tussen mijn schouderbladen en de tranen duwen tegen mijn oogleden, mijn mond verstrakt, mijn onderrug steunt, help roept het. Houdt mij vast. En dat doe ik. Niet om vast te houden, weg te drukken, maar om te omarmen. Kom maar. Ik zal er voor je zijn.
Vergeven is niet genoeg. Vergeven heb ik in mijn hoofd menigmaal herhaald. Verstandelijk dus, mijn denken begrijpt het. Het hoofd wil altijd oplossingen zoeken. Hiervoor zijn geen oplossingen. Dit is rauw en schuurt. Mijn lichaam wil voelen, openen, inademen, verzachten, stromen, niet begrijpen, maar zijn. Verdriet mogen voelen, de pijn voelen, huilen. Mogen voelen. Vooral dat. Niet sterk zijn maar mogen buigen. Mogen falen. Ongelukkig zijn.
Hoe oud was ik helemaal: 16. Wist ik veel dat 42 jaar later de bijl er nog inhakt. Hij zei sorry, ik ook, recent. We spreken elkaar best wel vaak. Herinneringen van pijn die we elkaar opgespeld hebben. Toen. Het spijt me. Ik schaam me. We zeggen het. En daarmee smelt het ijswater. En stroomt warm water naar de zee, naar mijn hart, jouw hart. We delen zonder verwachting, onvoorwaardelijk.
Echt oprecht, trouw aan mezelf in deze vriendschap. Twee volwassen mensen met een beschadigd kind. Twee volwassen mensen die elkaar helpen om hun innerlijk kind te helen. Zo wonderbaarlijk mooi.
Ik scharrel niet, ik hip niet. Ik heb lief.
25-02-2023

Versnipperd

Wat blijft er dan nog over?
Versnipperd zijn
Heel zijn
Beiden
Alleen zijn
Verbonden zijn
Beiden
Grijs schemergebied
Helder vogelgezang vroeg
Eindelijk blauw later
Een nat bijtje poetst haar vleugeltjes
Een waaier van wisselende gevoelsmomenten,
leeg, vol, hoog, laag, druk, rustig, rollercoaster, engelendroom, bonkend, plagend, troostend, eeiughkklukarghsh
mijn handen in het water belletjes
ik spreid mijn vingers
ontvlucht boos het bubbelbad waar iets te dichtbij een man geen ruimte geeft
hete stoom, zweten, zwemmen
mijn lichaam gestreeld weten door water
omarmend
verwonderd kijken
voelen weten vragen
Priesteres
meer nog
Opstaan
Wie leidt mij verder
Is er een leraar
Ben ik leerling?
Wie ben ik
Ik
Zelf
Oneindige ruimte
Het ligt niet aan mij, ik zeg het om mezelf eruit te trekken. Uit de energie van een ander. De dynamiek in elke les, dag, oefening, voorval, overal…. anders.
Altijd
Vrij
Van moment tot moment.
Triggers
Ik, als ik het denken volg
Stil
In de angst stappen
Uit de angst stappen
Onderzoek
Door de bodem zakken
Leeg
Vol
Wat zie je er mooi uit. Het is de tweede die het zegt tegen me, nee de derde, mijn moeder zei het ook. Terwijl ik er toch niet veel anders uitzie dan anders denk ik. Ik heb een zwarte broek met een glimmertje erin aan. Een dure broek, betaalbaar in de uitverkoop. Een jasje van vervilte wol, een jasje van Fred Perry, dat ik ooit gekregen heb van een geliefde ex. Een sjaal ook een cadeau van een andere geliefde, met draadjes en kleurtjes…misschien kan er weer een geliefde komen nu ik mezelf leer liefhebben. Die moet dan wel mijn versnippering kunnen omarmen😂😂😂
24-02-2023

Bosbad

Een bosbad in de Horsten, een park bij Wassenaar. Ik liep mee om te ervaren hoe iemand dat begeleidt. Vertragen van je pas, traag, trager, traagst. Het bos bedanken voor het betreden en aanwezig zijn. De bescherming en veiligheid voelen van het bos.
Een wandeling in stilte met stopmomenten voor een meditatie over de lente, al je zintuigen openen, verbinding met jouw boom, een aandachtsmoment, diep luisteren om te zien wat de natuur je kan vertellen. Thee uit het bos drinken en delen.
Ik kreeg het koud, wilde springen en rennen, maar bleef braaf, volgende keer luister ik naar mijn kind en klim in een boom of ga verstoppertje spelen onder de bladeren.
Bosbadderen doe ik al een paar keer per week. Stilstaan en luisteren, voelen, ruiken, proeven en zien buiten in de natuur. Een boom omhelzen en ruiken aan de stam, mijn oor te luisteren leggen. Met blote voeten in het mos en door de bomen slenteren. Naar de lucht kijken en de eerste mugjes zien bewegen in een pril voorjaarszonnetje. De zwiepende hoge bomen in de felle wind en krijsende kraaien boven mij. Een braakbal, veren en botjes. Hertenpootjes en  omgeploegd aarde, zwijnen bedrijvigheid.
Mijn bosbad zal anders zijn, daarvoor zijn we mens in verschillende vormen en kleuren. Ik zal misschien zingen en dansen als een elfje. Mijn voeten in de grond poten en meedeinen op de wind als een eenzame stam, die zich gesteund weet door de stille toeschouwers, diepe wortels van onzichtbare verbinding.
Maar ik zal ook mijn oor te luisteren leggen om de sapstroom van de lente te horen. Ik stond bij een enorme beuk en de tranen sprongen in mijn ogen. Pas toen ik afscheid nam zag ik de donkere streep over de bast. Een huilende boom. Ik raap een klein stukje bast van de bosbodem en warm mijn vingers aan de hete thee. Het is een begin.
20-02-2023

Verschijnen

Zitten in de zon
achter glas
vol verwondering
Een bij zoemt voorbij
houdt even in
en vervolgt zijn vlucht
Drie mannen, nee vier
doen een poging om
een te lange pallet in
een vrachtwagen te krijgen
Het ruikt naar vis
het bitter van de koffie
kan de geur niet overstijgen
Mijn vrije ochtend
markt maillot mueslibroodje
en haarelastieken
De plantenman
heeft niet het verjaardagscadeau
dat ik zoek
Eén flat white is
meer dan genoeg om
mijn hart op hol te brengen
De ogen van de serveerster ook
als ik dat zou willen
15-02-2023

Wandelen

Van A naar B gaan kan geruststellend zijn. Je weet waar je naartoe gaat, onderweg kun je ontspannen en dan kun je zijn, in het hier nu. Dat voelt als een veilige weg tussen twee punten. We stellen doelen en gaan daar naartoe. Elke dag. Korte termijnsdoelen. Lange termijnsdoelen.
Maar wat als je gaat wandelen zonder doel. De ene voet voor de andere zetten en vertrouwen op je voeten. In overgave. Dan ontvouwt het pad zich vanzelf. Waar ga ik heen, hoef je dan niet meer te vragen. Je voeten weten waar ze naartoe gaan. Vertrouwen op je voeten en moeiteloos meestromen met het leven. Je bent onderweg. Waarheen is niet meer doel.
Een ander pad ontvouwt zich. Er zit een suis in mijn kop die wordt groter. Een overprikkelt zenuwstelsel suist door mijn aderen. Vragend om rust, ontspanning. Ik loop al een tijdje zonder te weten waarheen. Het is een weg zonder doel.
Hebben we altijd een doel nodig?
Ik doe iets, werk, een afspraak, een klusje en daarna is er leegte, een stilte, een ruimte.
Ik zoek de voldoening niet in wat ik doe maar in de aandacht waarmee ik het doe.
En in die aandacht ontstaat een innerlijke ruimte. Daartussen zijn nog gedachten, ruimtes met gedachten die trekken, roepen en schreeuwen om aandacht. Daar is het niet stil. Daar zijn oordelen en overtuigingen.
Ik lees: ‘Spirituele oefeningen in welke vorm dan ook, zijn er alleen maar om jou tijd te helpen besparen. Een uitnodiging om op te houden met doen, op te houden met denken, op te houden met plannen maken en dromen. Ze zijn een uitnodiging tot zwijgend één zijn met jezelf. Zij zijn een uitnodiging om de gedachten en daden van je broeder ten opzichte van jou te zien als een spiegel van je eigen gedachten over jezelf. Ze vereenvoudigen de structuur van het leven tot één enkele ademtocht, één enkele handeling. Ze laten je weten dat elke gebeurtenis, elke relatie, elk gebaar van hart en hoofd een voertuig is voor Godsbewustzijn.’   Paul Ferrini
Spiegelen
Lopen
Ruimte innemen
En dat is nog maar het begin.
03-02-2023
Scroll naar boven