Ik werk een beetje hier,
ik werk een beetje daar,
ik ben een levenskunstenaar.

En het gaat,
soms wel goed,
soms wat beter,
en ik laat.

Ik ben vrij
en dat is heel wat waard.

Liefste daar waar ik nooit heb durven komen,
liefste daar waar ik nooit heb kunnen zijn,
liefste daar in het diepst van mijn wezen,
woedt de onoverkomenlijke pijn.

Ach lieve het is mei, de krater die in mij is geslagen is langzaam aan het helen. Vandaag toverde ik zowaar een glimlach toen ik aan je dacht.

Het is zwaar tafelen. Zelfs de tuin trek ik niet. Nog twee weekenden. Ik red het wel er zijn altijd oplossingen en er is altijd werk.

Maar nu zou ik graag willen rusten, iemand die mij draagt, die zich over mij ontfermt en zegt, oké het is goed zo.

Na de yogales fiets ik naar huis met mijn armen gespreid als vleugels en klinkt mijn stem in het licht van de halfvolle maan helder verwachtingsvol. Er ligt een plan te broeden.

Het is april en opeens is er weer beweging. Net als vorig jaar. Het leven ontwaakt uit de winterslaap. Winter is de tijd van rust, inzicht, naar binnen gekeerd zijn, verteren.
Elk jaar denk ik getver stilstand, om in april de groei te ervaren, hehe, het stroomt weer. Nu nog een paar mooie projecten. Koken, kom maar klanten ik ben er klaar voor.
En dan een plek om te wonen. Dit ontheemde bestaan heeft lang genoeg geduurd. Al vind ik hier in het tuinhuis weer een stuk terug. Lekker, de vogels maken me wakker, ik kan de tuin bijna zien groeien.
Werk is er genoeg, niet alleen buiten de deur, maar ook hier om me heen. Hoeveel heeft een mens nodig?
Een dak boven mijn hoofd, een arm om me heen en lekker eten, levensbehoeften die vervuld willen worden.

De kunst is het om op te houden met de strijd.
Het is zoals het is en dat is goed.
Je krijgt wat je aankunt.

Wat doe ik daar eigenlijk?
Mijn benen uit mijn lijf rennen voor een ander.

Ik zou mijn eigen bedrijf willen runnen.
Net ietsje anders.

Trendy, hotspot,
puur en verfijnd eten,
mag best wel wat kosten.

Voor de doelgroep die de knip wel open wil trekken,
als het goed is en verantwoord en lekker.

espresso, doppio, macchiato, ristretto, corretto, amaro, leer ik vanmiddag.

Pak ik de kans?

Kijk eerst terug.

Draagt het bij aan je doel?

Ik heb een sollicitatiegesprek.

Er zijn altijd kansen.

Genoeg.

Ik houd van structuur, van plannen, van organiseren, van overzicht. Zo houd ik de chaos in mijn kop overzichtelijk. Ik ben goed in plannen, organiseren, ik heb overzicht, ik was floormanager, keukenmanager, projectleider, coördinator.

Het is hoogste tijd om mijn privéleven weer eens te coördineren. Leuk werk, genoeg geld, een fijn huis, een lieve man en wat vrije tijd alsjeblieft. Bestellen nu.

Is er nog leven naast werken? Is leven werken? Werk je om te leven? Leven we om te werken? Wat betekent werk voor je? Hoeveel uur werk je? Is werken bevredigend? (Of is alleen sex dat?)

Ik voel mijn lijf. Ik ben mijn lijf. Dat voelt goed. Maar het lichaam is moe. Zere voeten, kramp in mijn beenspieren tijdens de yogales gisteren. Ik sta veel, uren, niet stil, maar ik sta. Op mijn benen. Ik leef. Ik kook.

Koken geeft ook bevrediging. (Gaat de liefde niet door de maag?) Vooral als de gasten blij zijn. En we het over eten kunnen hebben. En de smaakpapillen gestreeld worden.

Het is tijd om te gaan genieten, het is tijd om te kiezen. Over vijf jaar een eigen restaurant in Rotterdam? Een trendsetter met biologisch rawfood, veganistisch, vegetarisch met swung en kleur en stijlvol. Als ik dan toch zo graag werk.
I’ve got the power, so why not!

To endure. Volgens mij heb ik meer last van de verdoving dan van de wortelkanaalbehandeling. Als nu die zeurende pijn maar weg is. Alsof je een beerput opentrekt, boren in een ontsteking, bah. Onaangenaam beroep, vieze luchtjes, brrr, dank je wel tandarts voor de verlichting.

Na de verlichting bij de tandarts was er nog meer heling, oh wat heerlijk dat er hulp is in deze wereld. Ik voel me niet compleet zeg ik, nee natuurlijk niet als je adem ergens halverwege krampachtig blijft steken, omdat je in een oude kramp bent geschoten. Hehe, nu werkt het weer. Ik zal er alert op moeten blijven, altijd. Ik voel mijn lijf weer gelukkig.

Gekleurde letters voor op het raam, open geslagen kookboeken, noten in de week en 3e smoothie vandaag, kwetterende vogels die wachten op de lente, net als ik, mijn tuin roept, nog een sollicitatie bij Ekoplaza, nog even, kleine veranderingen leiden tot grote veranderingen.

Nog één dagje in Den Haag, daarna een ander huis, vanavond in de studio.