I can’t sleep, wonder why, normally I sleep, easily. Since sundaynight I hardly sleep, keep waking up. I stay in bed, eyes closed, trying to unwind my mind. What’s buzzing?

And then the owls fly in and then the birds wake up and the day breaks in and I get up sleepy.

Last night I got up to watch the owls. Three little baby owls are keeping me awake. They squeek waiting to be fed. How wonderful, I’m getting my reward waiting in the drizzling rain. One of the parents flies in and feeds her young. She flies in quietly and leaves unheard again. Amazing birds.

Weten is iets anders dan voelen…
De kunst is het om mee te gaan met de stroom, loslaten, laten, gebeuren, zijn.
Niet strijden. Het is zoals het is. Ook dit gaat voorbij.

Omarm je kleine kind zegt ze, stop haar in de armen van je moeder, visualiseer ze allebei en zendt ze liefde. Hoe doe je zoiets, van jezelf houden. Ik oefen en huil.

Wat vertellen je voeten je? Kun je op eigen benen staan? Thuiskomen bij mezelf.
Ik ben goed zoals ik ben en vervuld van goddelijke energie, dat staat op het godinnenkaartje dat ik trek. Ik zeg wat ik voel, wat in me opkomt, denk maar wat je wilt, ik kan zijn wie ik ben, zonder gene. Zonder angst.

Ik lig in bed en kijk naar de wolken, ze drijven voorbij. Zo mooi.
Ik fiets naar huis, de lucht kleurt rood boven het water. Zo prachtig.

Hij komt, kan ik zonder verwachtingen genieten van het samenzijn?
Hij gaat, kan je een oester openbreken zonder deze te beschadigen?
Ik heb net zoveel last van bindingsangst als die ander.
Kan ik liefhebben alsof ik nooit gekwetst ben?

In mijn tuin is de liefde dichtbij, voelbaar, ik pluk de oude rozen, dorre bloempjes, ik krijg bezoek van een zwarte en een gestreepte kat, er is leven.

Het had zomaar kunnen gebeuren, een kind. Mijn kind vraagt om getroost te worden, sujasuja op mijn schoot. Er is geen ander die het voor me kan doen.
Ik vergeef je duizend maal en duizend maal komt de vraag terug. Ik heb geen moeder willen worden want ik wilde geen herhaling, maar als je bewust bent van wat je hebt gemist kan je geven onvoorwaardelijk, liefhebben, is er nog tijd?

Neem de tijd om te rouwen zegt ze, laat alles maar een beetje. Ik ben zo moe.
Er zijn kleine cadeautjes, ik kan af en toe weer genieten. Er zijn zoveel lieve mensen om me heen. Er is waardering, kan ik die toelaten, voelen, en mezelf waarderen, liefhebben, troosten, omarmen. Geluk is ertoe doen, het is alleen maar fijn als ik mijn talenten kan gebruiken met mensen, samen. Ik wil niet meer alleen.

We hebben straks tijd om te praten en te voelen, rijden van a naar b en weer terug.
Het maakt niet uit, wat er ook gebeurt, je hebt me al gegeven wat ik nodig heb.

Ik werk een beetje hier,
ik werk een beetje daar,
ik ben een levenskunstenaar.

En het gaat,
soms wel goed,
soms wat beter,
en ik laat.

Ik ben vrij
en dat is heel wat waard.

Liefste daar waar ik nooit heb durven komen,
liefste daar waar ik nooit heb kunnen zijn,
liefste daar in het diepst van mijn wezen,
woedt de onoverkomenlijke pijn.

Ach lieve het is mei, de krater die in mij is geslagen is langzaam aan het helen. Vandaag toverde ik zowaar een glimlach toen ik aan je dacht.

Het is zwaar tafelen. Zelfs de tuin trek ik niet. Nog twee weekenden. Ik red het wel er zijn altijd oplossingen en er is altijd werk.

Maar nu zou ik graag willen rusten, iemand die mij draagt, die zich over mij ontfermt en zegt, oké het is goed zo.

Na de yogales fiets ik naar huis met mijn armen gespreid als vleugels en klinkt mijn stem in het licht van de halfvolle maan helder verwachtingsvol. Er ligt een plan te broeden.

Het is april en opeens is er weer beweging. Net als vorig jaar. Het leven ontwaakt uit de winterslaap. Winter is de tijd van rust, inzicht, naar binnen gekeerd zijn, verteren.
Elk jaar denk ik getver stilstand, om in april de groei te ervaren, hehe, het stroomt weer. Nu nog een paar mooie projecten. Koken, kom maar klanten ik ben er klaar voor.
En dan een plek om te wonen. Dit ontheemde bestaan heeft lang genoeg geduurd. Al vind ik hier in het tuinhuis weer een stuk terug. Lekker, de vogels maken me wakker, ik kan de tuin bijna zien groeien.
Werk is er genoeg, niet alleen buiten de deur, maar ook hier om me heen. Hoeveel heeft een mens nodig?
Een dak boven mijn hoofd, een arm om me heen en lekker eten, levensbehoeften die vervuld willen worden.

De kunst is het om op te houden met de strijd.
Het is zoals het is en dat is goed.
Je krijgt wat je aankunt.

Wat doe ik daar eigenlijk?
Mijn benen uit mijn lijf rennen voor een ander.

Ik zou mijn eigen bedrijf willen runnen.
Net ietsje anders.

Trendy, hotspot,
puur en verfijnd eten,
mag best wel wat kosten.

Voor de doelgroep die de knip wel open wil trekken,
als het goed is en verantwoord en lekker.

espresso, doppio, macchiato, ristretto, corretto, amaro, leer ik vanmiddag.

Pak ik de kans?

Kijk eerst terug.

Draagt het bij aan je doel?

Ik heb een sollicitatiegesprek.

Er zijn altijd kansen.

Genoeg.